کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست)

کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست) نوشته علیرضا کاوه و ویراسته سیاوش افشار توسط نشر روزنه کار منتشر شده است. این کتاب به تحلیل و بررسی هفت ژانر اصلی سینما پرداخته و تلاش کرده است با رویکردی تحلیلی، ویژگی‌ها و مرزهای هر ژانر را روشن کند. هفت گونه سینما برای علاقه‌مندان به مطالعات سینمایی و پژوهشگران این حوزه، اثری کاربردی به شمار می‌آید. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست)

کتاب هفت گونه سینما (بررسی گونه‌های سینمایی جنایی، کمدی، دراما، وحشت، وسترن، فانتزی، موزیکال) در دوره‌ای نوشته شده که بحث ژانر و گونه‌بندی فیلم‌ها در مطالعات سینمایی جایگاه ویژه‌ای یافته است. علیرضا کاوه به سراغ هفت ژانر پرنفوذ و شناخته‌شده‌ی سینمایی رفته و آن‌ها را از منظر لحن، ساختار و کارکرد در تاریخ سینما بررسی می‌کند. او با نگاهی تطبیقی و بین‌المللی تلاش می‌کند مرزهای هر ژانر را از دل نمونه‌های شاخص و جریان‌ساز سینمای جهان بیرون بکشد و درعین‌حال به تداخل و هم‌پوشانی گونه‌ها نیز توجه نشان می‌دهد. 

کتاب به‌جای تمرکز صرف بر سینمای هالیوود، نمونه‌هایی از سینمای اروپا و آسیا را نیز در نظر می‌گیرد و به نقش لحن در تمایز ژانرها می‌پردازد. از دیگر نکات جالب کتاب، توجه به تاریخچه‌ی شکل‌گیری ژانرها و تأثیر تحولات اجتماعی و فناوری بر آن‌ها است. نویسنده در مقدمه تأکید می‌کند که هدفش توصیه به فیلم‌سازان نیست، بلکه می‌خواهد سازوکار دریافت ژانرها توسط تماشاگران را واکاوی کند. این کتاب بخشی از یک پروژه‌ی بزرگ‌تر درباره‌ی گونه‌های سینمایی است و قرار است در جلدهای بعدی به ژانرهای دیگر نیز پرداخته شود.

خلاصه کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست)

کتاب هفت گونه سینما با رویکردی تحلیلی به بررسی هفت ژانر اصلی سینما یعنی جنایی، کمدی، درام، وحشت، وسترن، فانتزی و موزیکال می‌پردازد. نویسنده ابتدا مفهوم ژانر را از منظر نظریه‌پردازان سینما و ادبیات واکاوی می‌کند و سپس به سراغ هر یک از این گونه‌ها می‌رود. در بخش جنایی، تفاوت میان زیرگروه‌هایی مانند دلهره، بزه، گنگستری، پلیسی و معمایی بررسی می‌شود و نقش لحن در تمایز این زیرگروه‌ها برجسته می‌گردد. در فصل کمدی، نویسنده به انواع شوخ‌طبعی، طنز و هجو در سینما اشاره می‌کند و تأثیر فرهنگ و زمانه را بر شکل‌گیری کمدی‌ها نشان می‌دهد. فصل درام به روایت‌های انسانی و عاطفی می‌پردازد و چگونگی بازنمایی بحران‌ها و کشمکش‌های فردی و اجتماعی را تحلیل می‌کند. 

در بخش وحشت، مرز میان دلهره و وحشت و نقش عناصر فراواقعی در ایجاد ترس بررسی می‌شود. فصل وسترن به اسطوره‌های غرب وحشی، قهرمان‌سازی و نقش طبیعت در این ژانر می‌پردازد. در فصل فانتزی، نویسنده به دنیاسازی، عناصر جادویی و فرار از واقعیت اشاره می‌کند و در نهایت، فصل موزیکال به نقش موسیقی و رقص در روایت سینمایی و تأثیر آن بر تجربه‌ی تماشاگر می‌پردازد. کتاب با مثال‌هایی از فیلم‌های شاخص هر ژانر، تلاش می‌کند ویژگی‌های ساختاری و روایی آن‌ها را روشن کند و به تداخل و هم‌پوشانی گونه‌ها نیز توجه دارد.

چرا باید کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست) را خواند؟

کتاب هفت گونه سینما برای کسانی که به‌دنبال درک عمیق‌تر ساختار و کارکرد ژانرهای سینمایی هستند، منبعی تحلیلی و قابل‌اتکا فراهم می‌کند. نویسنده با رویکردی تطبیقی و با مثال‌های متنوع از سینمای جهان، مرزهای هر ژانر را بررسی می‌کند و به نقش لحن و روایت در تمایز گونه‌ها می‌پردازد. مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان سینما کمک می‌کند تا فیلم‌ها را با نگاهی تحلیلی‌تر ببینند و تفاوت‌های ظریف میان ژانرها را بهتر درک کنند.

خواندن کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه‌ی هفت گونه سینما برای دانشجویان و پژوهشگران سینما، علاقه‌مندان به نقد فیلم، فیلم‌سازان و هر کسی که می‌خواهد شناخت دقیق‌تری از ژانرهای سینمایی و نحوه‌ی شکل‌گیری و تحول آن‌ها داشته باشد، مفید است. این کتاب به‌ویژه به کسانی که دغدغه‌ی تحلیل ساختاری فیلم‌ها و فهم لحن و روایت در سینما را دارند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب هفت گونه سینما (جلد نخست)

«پیش از آن‌که وارد بحث شویم، با یک بازی شروع کنیم. آیا می‌توانیم به هر گونهٔ (ژانر) سینمایی یک حیوان را نسبت دهیم؟ من پیش از شما این‌کار را می‌کنم و شما داوری کنید. گرگ را به گونهٔ وحشت، اسب را به وسترن، سگ را به جنایی، گربه را به درام، خرگوش را به فانتزی، میمون را به کمدی و بلبل را به موزیکال بدهیم. بسته به این‌که تا چه حد این را بپذیرید به لحن نزدیک شده‌اید. لحن یک فیلم و یک گونه می‌تواند در یک ترکیب جسمی -مانند حیوان- ملموس باشد. بی‌درنگ باید افزود که این رویکردی متقاعدکننده است. یعنی ما/بینندگان با دیدن یک فیلم وسترن اقناع شده‌ایم که فیلمی کمدی ندیده‌ایم. قدم دوم این است که توانسته‌ایم این قانع شدن را با یک برچسب هویت ببخشیم. این توانایی صرف نیست. بینندگان بر این‌کار اصرار دارند یا به‌شکلی غیرارادی همه این توانایی را در خود می‌بینند که با چنین کاری کلیت اثری که دیده‌اند و ده‌ها و صدها فیلم مشابه آن را به بیانی آفروبکاهند: قدم سوم. نظریهٔ گونه درصدد است که این برچسب، اقناع‌شوندگی و مرحله‌ای چهارم از این فرایند در دریافت را بشکافد.»