کتاب جنگ سیاهچاله

«شرحی از نبرد سر طبیعت واقعی سیاهچاله‌ها که زیبا نوشته شده.» این تعریفی است که ساینتیفیک امریکن از کتاب جنگ سیاهچاله ارائه می‌دهد. جنگ سیاهچاله را ساسکیند، فیزیک‌دان آمریکایی نوشته و در آن به شرح نبرد خودش و استیون هاوکینگ بر سر ماهیت سیاهچاله‌ها پرداخته است. این کتاب را رامین جعفری آزان به فارسی ترجمه کرده و انتشارات مازیار آن را چاپ کرده است.

درباره جنگ سیاهچاله

وقتی یه چیزی مکیده میشه

توی یه سیاهچاله، برای همیشه گم میشه؟

سه دهه پیش، فیزیکدان آمریکایی لئونارد ساسکیند و فیزیک‌دان بریتانیایی استیون هاکینگ، نبردی رو سر جواب دادن به این سؤال شروع کردن. هاکینگ اصرار می‌کرد که هر چیزی بیفته توی سیاهچاله ناپدید میشه. اما ساسکیند و فیزیکدان هلندی خرارت توفت تشخیص دادن که اگه این درست باشه، اون وقت هر چیزی که ما درباره‌ی قوانین بنیادی جهان هستی می‌فهمیم باید دور انداخته بشه.

جنگ سیاهچاله داستان پرشور این رقابت حماسیه که کشفی روشنگر و هیجان‌انگیز رو توی فیزیک مدرن، غیرممکن‌های کوانتومی و سرنوشت ستاره‌ها تضمین می‌کنه. ساسکیند و توفت برای این که در نهایت هاکینگ رو قانع کنن که اشتباهش رو اقرار کنه، باید فیزیک رو هُل می‌دادن به سمت یه چیزی فراتر از جادو: با اثبات این که همه چیز توی جهان فیزیکی ما – از جمله این کتاب، خونه‌ی شما، خود شما … – همه چیز در حقیقت یه هولوگرامه که عکسش از دورترین قلمرو فضا طراحی شده.

درباره ليونارد ساسکیند

لئونارد ساسکیند در سال ۱۹۴۰ در نیویورک به دنیا آمد. ساسکیند استاد فیزیک نظری در دانشگاه استنفورد و همچنین مدیر موسسه ی استنفورد فیزیک نظری است. علایق پژوهشی او عبارتند از نظریه ی ریسمان، نظریهٔ میدان کوانتومی، مکانیک آماری کوانتومی و کیهان شناسی کوانتومی. او عضو آکادمی ملی علوم در ایالات متحده ی آمریکاست.

جسی کوهن در لس آنجلس تایمز بوک ریویو این کتاب رو هم سرگرم‌کننده هم شفاف و هم لذت‌بخش معرفی می‌کنه و نظرش درباره ساسکیند هم اینه که مثل بهترین معلم‌ها، یاد گرفتن رو تبدیل به سرگرمی می‌کنه و با استفادهٔ استادانه از قیاس و استعداد زبانی‌ای که داره، وحشی‌ترین مفاهیم رو رام می‌کنه.

جنگ سیاهچاله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به فیزیک، نجوم و کتاب‌های علمی این کتاب را ازدست ندهند!

بخشی از کتاب جنگ سیاهچاله

توی شروع قرن بیستم، درک شهودی یک‌جا همه‌ش فرو ریخت: فیزیک یهو گیج و آشفته از یه پدیدهٔ عجیب و غریب به خودش اومد. پدربزرگ پدری من تازه ده سالش بود که آلبرت مایکلسون و ادوارد مورلی کشف کردن که حرکت مداری زمین داخل مادهٔ فرضی اِثیر قابل تشخیص نیست. تا وقتی که اون بیست وخورده‌ای سالش شده بود، الکترون هنوز ناشناخته بود؛ اون سالی که آلبرت اینشتین نظریهٔ نسبیت خاص رو منتشر کرد سی سالش بود، و وقتی هایزنبرگ اصل عدم قطعیت رو کشف کرد تقریبا توی میانسالی بود. هیچ راهی نبود که اون فشار بی‌سابقه و انقلابی بتونه یه درک و دریافت شهودی و غریزی از این دنیاهای از بیخ متفاوت بسازه. ولی یه چیزی توی شبکهٔ عصبی ما، یا حداقل بعضی از ما، برای یه تغییر سیم‌کشی فوق‌العاده تحریک شد که به ما اجازه میده نه فقط در مورد این پدیدهٔ مبهم سؤال کنیم بلکه برای این مفاهیم عمیقاً غیر غریزی، برداشت‌هایی ریاضیاتی بسازیم تا بتونیم اونارو کنترل کنیم و توضیحشون بدیم.