کتاب ادبیات فرانسه

کتاب الکترونیکی «ادبیات فرانسه» نوشتهٔ جان دی. لاینز با ترجمهٔ میثم پارسا در انتشارات شوند به چاپ رسیده است. این کتاب را می‌توانید از طاقچه دریافت کنید. تاریخ هزارسالهٔ «ادبیات فرانسه» نویسندگان پرآوزه­‌ای چون رابله، مولیر، ولتر، هوگو، فلوبر، پروست و بکت را در خود جای داده است. کتاب حاضر تلاشی است برای معرفی و نقد این سیر ممتاز ادبی که با نگاهی تاریخی - تحلیلی مهم­ترین آثار نویسندگان فرانسه زبان را بررسی می‌کند و جایگاهشان را در ادبیات جهان نشان می‌دهد. کاربرد فعلی واژهٔ «ادبیات» از قرن نوزدهم آغاز شد، زمانی که آن‌چه مدت زمانی طولانی «شعر» یا متون ادبی نامیده می‌شد، با نوشته‌های دیگری چون رویدادنامه‌ها و مقالات که مبنای مطالعات ادبی در دانشگاه‌ها بودند پیوند خورد و درهم آمیخت. کمی گستاخانه اما سودمند است که ادبیات را چیزی تلقی کنیم که وقتی اجباری وجود ندارد به سراغ مطالعه‌اش می‌رویم - چیزی که بدون هدفی مستقیم و ضروری به مطالعه‌اش می‌پردازیم.

درباره کتاب ادبیات فرانسه

هم «فرانسه» و هم «ادبیات» اصطلاحات چالش‌برانگیزی هستند. نویسندگان بسیار مهمی به زبان فرانسه نوشته‌اند و همچنان می‌نویسند که در مرزهای آن بخش از اروپا که با نام «فرانسه» شناخته می‌شود زندگی نمی‌کنند، هرچند که در اغلب موارد شهروند فرانسه‌اند یا از اهالی مستعمرات سابق فرانسه مانند کبک و سنگال محسوب می‌شوند. حتی نویسندگانی همچون ساموئل بکت که زبان اول‌شان فرانسه نبود هم برای نگارش بخش عمدهٔ آثارشان زبان فرانسه را برگزیدند. نویسندگان دیگری هم بودند که در فرانسه به دنیا آمدند و شهروند فرانسه محسوب می‌شدند، اما برای نوشتن زبان «فرانسه» را انتخاب نکردند: فردریک میسترال که مانند بکت برندهٔ جایزهٔ نوبلِ ادبیات شد، به زبان پروانسی می‌نوشت.

کتاب ادبیات فرانسه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای دوست‌داران آثار ادبی جهان و کسانی که می‌خواهند به شکلی کلی با ادبیات فرانسه آشنا شوند، کارآمد خواهد بود.

بخشی از کتاب ادبیات فرانسه

«من» غنایی

در متون مربوط به الکسیس، رولان، و اریک و انید در مورد این‌که شخصیت اصلی کیست تردیدی وجود ندارد؛ گرچه شخصیت دیگری نیز در متن وجود دارد، اما این «من» است که داستان را نقل می‌کند. نویسنده یا خود-نمایی نویسنده در مقام راوی، از همان اوایل در ادبیات فرانسه پدیدار شد. ماری دو فرانس مکرراً به خوانندگان‌اش یادآوری می‌کند که او داستان بیسکلاورت و داستان‌های شخصیت‌های اصلی له‌های دیگر را سروده است، چنان‌که در بند آغازین شعر «نایتینگل» می‌گوید: «با تو از حادثه‌ای خواهم گفت». اما این استفاده از اول‌شخص، شاعر را در موقعیت تصویر کردن داستان یک شخص دیگر قرار می‌دهد.

بعدها در قرون وسطا، شاعر به‌عنوان شخصیت اصلی به سمت موقعیت مرکزی پیش می‌رود و داستانِ خودش را نقل می‌کند. به معنای دقیق کلمه، می‌توان گفت که شاعر، کسی که داستان را نقل می‌کند و می‌گوید «من»، در مرکز یکی از مهم‌ترین متون اروپای قرون وسطا، یعنی رمانسِ رُز قرار می‌گیرد، شعر روایی طولانی‌ای که در دو بخش سروده شده است: بخش اول را ژان دو لوریس در حدود سال ۱۲۳۰ و بخش طولانی‌تر دوم را ژان دو مونگ در حدود سال ۱۲۷۵ سروده است. اما در رز، شاعر همچون فردی حقیقی به‌سرعت در میان افکارش و نیروهای روانی مختلفی که یا او را به سوی زنی که عاشقش است، «رز» ، می‌کشانند و یا مانع از جستجویش می‌شوند، به پیش می‌رود. این نیروها بدل به شخصیت‌هایی تمثیلی می‌شوند - کاهلی، عشق، ترس، شرم، غریزه، عقل و غیره - که سخنان و اعمال‌شان رمانس را شکل می‌دهند و به افکار فرد عاشق در سنت ادبی، یا «کشمکش روانی» می‌پردازند، به نحوی که نویسنده در وضعیت زندگی روزمرهٔ خود ظاهر نمی‌شود و وجود عینی ندارد، بلکه فردی معمولی است که دچار رنجوری و سرگشتگی عشق شده است.