کتاب فراز اندیشه

کتاب فراز اندیشه نوشته فرهاد خالصی‌ مقدم است که در نشر افکار منتشر شده است. این کتاب پنج گام به‌اندیشی سوی نیک‌ بودی بر پایه فلسفه یوگا را در اختیار مخاطبانش قرار می‌دهد. 

درباره کتاب فراز اندیشه

یوگا یکی از ورزش‌هایی است که نه تنها تاثیر مثبتش را بر جسم انسان نشان می‌دهد بلکه روح و روان را نیز سلامت می‌کند. شاید یکی از بزرگترین و مهم‌ترین تاثیرات یوگا این باشد که افراد تن و روان‌شان را از دوگانگی‌ها و تضادهای وجودی رها می‌کنند. این کار هم به وسیله حرکات ورزشی انجام می‌شود و هم به کمک مدیتیشن و فعالیت‌هایی که به بالا بردن تمرکز و آرامش و آسایش کمک می‌کند. 

دوگانگی‌ها و تضادها می‌توانند از پایین‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین مسایل در زندگی آغاز شود و تا مهم‌ترین مقولات فلسفی را دربر بگیرند. فرهاد خالصی مقدم در کتاب فراز اندیشه به سراغ پنج گامی رفته است که به ما کمک می‌کند تا به سوی به اندیشی و نیک بودی قدم برداریم و آن را بر اساس فلسفه یوگا نوشته است. بنابراین اگر دوست دارید زندگی رها و عاری از دوگانگی‌ها و تضادها داشته باشید، این کتاب به شما کمک می‌کند.

کتاب فراز اندیشه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب فراز اندیشه را به تمام دوست‌داران ورزش یوگا پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب فراز اندیشه

گام سوم: چرخه‌های زیستیِ رنج‌آور

زمان در اندیشه‌ی شرق چرخه‌ای است. روز و شبی دوّار و در پیِ هم که پایان یکی آغاز دیگری است. بدیهی است زندگی نیز چیزی جز چرخه‌های زیستی مداوم و مستمر نیست. از این‌رو، زندگی نیز شامل دایره‌های متمادی و بی‌کرانی است که در آن بذر زندگی درخت می‌شود و به ثمر می‌رسد و هسته‌ی میوه‌ی آن درخت، باز چرخه‌ای دیگر را می‌آغازد؛ همانند آبی که از دریا تبخیر می‌شود و سرانجام به صورت باران بر زمین می‌بارد و در نهایت به دریا برمی‌گردد. در گام پیشین در این‌باره گفتیم که سه انگیزه‌ی اولیه‌ی زندگی موجب بروز زندگی چرخه‌ای مداوم برای نوع انسان است و موکشا به عنوان انگیزه‌ای متفاوت، راننده‌ی آدمی به سوی گریز از این چرخه‌های مدام است. برای درک این مهم بایستی به سازوکار روان انسان در فلسفه‌ی یوگا بپردازیم.۳۰ گفتیم که هر کارِ ما در صحنه‌ی زندگی نتیجه‌ی بذر انگیزه است و در مورد انگیزه هم در چهار قالب کلی کاما، ارتها، دهارما و موکشا گفتیم. در اندیشه‌ی چرخه‌ای شرق، دایره‌یِ عمل به سامسارا ۳۱معروف است. دایره‌ای که در آن مدام بذر درخت می‌شود و درخت میوه‌ای می‌دهد و هسته‌ی میوه امکان بروز درخت جدیدی را مهیا می‌سازد. نمود عینی این دایره چیزی نیست جز کار یا عمل که در فلسفه‌ی یوگا به آن کارما ۳۲ گفته می‌شود. هر کاری به دنبال انگیزه‌ای رخ می‌دهد و نتیجه‌ی آن لذتی است که از انجام آن کار در روان ثبت می‌شود- یاریگری برای بودشِ دایره‌ی عمل؛ مانند: غذاخوردن، که از آن لذتی به دست می‌آید که بو و مزه این لذت در روان باقی می‌ماند که به آن واسانا ۳۳ گفته می‌شود. رایحه‌ی یاد‌شده میوه‌ی درختِ کار و عمل است و بنابراین در درون خود هسته‌ای دارد که قوه‌ی شکل‌گیری درختِ انجامِ دوباره‌ای را دارد. بذر گفته‌شده که در واقع همان انگیزه‌های زندگی است و به سامسکارا ۳۴ معروف است، در زمین روان کاشته می‌شود و موجب بروز درختِ کار و تکراری مجدد خواهد شد و این داستان به دلیل ماهیت لذت‌بخشی آن، تا بوده... هست... و خواهد بود.... نکته‌ی مهم این است که سامسارا حاکم بر روانِ فرد و جمع و در کل کائنات است. از این‌رو، شامل بازه‌ی زندگی روزانه، ماهانه، سالانه‌ی فرد و یا هر نسل به نسل بعد۳۵ و یا هر هزاره و تمدن به تمدن بعد و نیز هر منظومه به منظومه‌ی دیگر و در آخِر، جهان به جهان دیگر خواهد بود. نکته‌ی مهم این است که هر چرخه‌ای به واسطه‌ی بودن دو قطب انجام می‌گیرد. به عنوان مثال چرخه‌ی زمانی و زندگیِ ما حاصل پویشِ مدام روز و شب است که به واسطه‌ی بودن ماه و خورشید به عنوان دو قطب این چرخه و گردش زمین حول خویش رخ می‌دهد. در چرخه‌ی زندگی نیز دو قطب درد و لذت دو نقطه‌ی ادراکی در تن و روان است که ما را مدام در جست‌وجوی لذت و فرار از درد نگه می‌دارد۳۶و چنین پویشِ مداومی، دایره‌ی عمل یا سامسارا را رقم می‌زند. اما آنچه در بخش‌های اول گفتیم این بود که رنج حاصل نابلدی و بی‌خِرَدی در رویارویی با چرخه‌ی زندگی و ابتلا به آن است. این رنج برگرفته است از:

درد ناشی از کاستی‌ها و محرومیت‌های برخورداری از لذت‌ها

اضطرابِ نگهداشت مدام این لذت‌ها یا به عبارتی، قرارگیری مدام در یک قطب این چرخه. زیرا آدمی دوست دارد مدام لذت ببرد و وابسته‌ی آن است

کارکرد نادرست فرد در این چرخه‌های سالم و رویارویی فرد با آسیب‌های وارده از کارکرد نادرستش

‌مهم‌تر از همه دغدغه‌ای فلسفی که دامنِ کسانی را می‌گیرد که به این چرخه‌های مستمر زیستی می‌اندیشند و خود را بسته و اسیر آن می‌بینند؛ زیرا آن را پایدار نمی‌بینند و می‌دانند که هر چه از آن بنوشند بیشتر تشنه می‌شوند؛ از این رو تمایل به گریز از این چرخه‌ها را دارند.

تو خوشی جویی در این دار الم

دلخوشیّ ِ این جهان درد است و غم

این جهان زندان و ما زندانیان

حفره کن زندان و خود را وارهان

عطار و مولوی