دانلود و خرید کتاب صوتی حرمسرای قذافی

کتاب صوتی حرمسرای قذافی نوشته‌ی آنیک کوژان یک افشاگری تاریخی درباره‌ی سرنوشت زنان و دخترانی است که سال‌ها مورد تجاوز و خشونت یکی از بزرگترین دیکتاتورهای تاریخ، معمر قذافی بوده‌اند. 

نسخه صوتی کتاب حرمسرای قذافی را با ترجمه‌ی بیژن اشتری و صدای گرم معصومه عزیزمحمدی می‌شنوید.

درباره‌ی کتاب صوتی حرمسرای قذافی

کتاب صوتی حرمسرای قذافی، کتاب مستندی نوشته‌ی آنیک کوژان است. او در این کتاب به زندگی زنانی پرداخته است که توسط نیروهای حکومتی قذافی ربوده می‌شدند تا به عنوان برده و اسرای جنسی در خدمت قذافی باشند. بسیاری از این زنان، به دلیل ترسی که داشتند و برای حفظ آبرو حاضر نشدند تا از رنجی که کشیده‌اند و ظلمی که به آن‌ها شده‌است سخن بگویند. اما ثریا، دختر شجاعی که در پانزده‌سالگی ربوده شد و به باب العزیز (محل استقرار قذافی) برده شد، سکوتش را شکست و از آنچه که بر زنان رفته بود سخن گفت. حرکت شجاعانه‌ی ثریا بر بسیاری از بانوان دیگر هم تاثیر گذاشت و آن‌ها هم کمک کردند تا پرده از راز این جنایت کثیف و گسترده بردارند. 

 کتاب صوتی حرمسرای قذافی شامل دو بخش است. بخش اول کتاب سرگذشت ثریا و خاطرات او از دوران زندگی‌اش در باب العزیز است. بخش دوم کتاب شامل تلاش‌های آنیک کوژان است. او در سفرهایی که به لیبی داشت، تلاش کرد تا پرده از راز این جنایت بردارد و عاملان آن را پیدا کند. 

کتاب صوتی حرمسرای قذافی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب صوتی حرمسرای قذافی برای تمام افرادی که علاقه‌مند هستند تا با بخش‌های تیره‌ی و تار تاریخ هم آشنا بشوند، شنیدنی است.

درباره‌ی آنیک کوژان

آنیک کوژان خبرنگار فرانسوی در ۱۹۵۷ متولد شد. او روزنامه‌نگار، خبرنگار جنگ و خبرنگار مجله‌ی لوموند است. معروفیت آنیک کوژان به دلیل کتاب حرمسرای قذافی است که در سال‌های پس از انقلاب لیبی نوشته است. او برای کتاب حرمسرای قذافی جایزه بزرگ باشگاه بین‌المللی مطبوعات را از آن خود کرد. 

جملاتی از کتاب صوتی حرمسرای قذافی

 باید یادآور شوم ما به شهری نقل‌مکان کرده بودیم که زادگاه قذافی بود. من تا حالا هیچ اشاره‌ای به اسم قذافی نکرده بودم برای این‌که در خانه ما نه کسی به او علاقه داشت نه زیاد در باره‌اش بحث می‌شد. مادرم از قذافی بدش می‌آمد و این را هم صریح می‌گفت. به محض این‌که سروکله قذافی در تلویزیون پیدا می‌شد، مادرم کانال تلویزیون را عوض می‌کرد. او قذافی را «آدم ژولیده‌مو» می‌نامید و همیشه می‌پرسید: «آیا این آدم واقعآ ریخت و قیافه یک رئیس‌جمهور را دارد؟» به گمانم پدرم از حرف زدن در باره قذافی می‌ترسید، بنابراین همیشه سکوت می‌کرد. ما همه به صورت غریزی احساس می‌کردیم هر قدر کم‌تر در باره قذافی حرف بزنیم بهتر است، چون احتمال داشت کوچک‌ترین اشاره ناجور ما به قذافی در خارج از دایره خانواده، به سازمان اطلاعات گزارش شود و دردسر بزرگی برای ما به بار آورد. ما هیچ عکسی از قذافی در خانه‌مان نداشتیم و از هر چیزی که کوچک‌ترین ارتباطی به سیاست داشت اجتناب می‌کردیم. اجازه دهید بگویم همگی ما به صورت غریزی خیلی محتاط بودیم.

اما برعکسِ خانه، قذافی در مدرسه خیلی ستایش می‌شد. تصویرش را می‌توانستید هر جایی ببینید. هر روز صبح سرود ملی لیبی را در برابر تصویر عظیم قذافی که بر پرچم عظیم سبزرنگی الصاق شده بود می‌خواندیم. ما بچه‌ها یک‌صدا فریاد می‌زدیم: «تو رهبر و راهنمای ما هستی، ما پیرو و رهروی تو هستیم» و مزخرفاتی از این قبیل. بچه‌ها سر کلاس درس یا زنگ تفریح با تملق بسیار در باره قذافی حرف می‌زدند و او را «عمومعمر» یا «پسرعمومعمر» می‌نامیدند. معلم‌هایمان هم طوری اسم قذافی را به زبان می‌آوردند که انگار نیمه‌خداست. نه، انگار که خود خداست. او سرچشمه همه فضایل و خوبی‌ها بود؛ از ما بچه‌ها مراقبت می‌کرد و مواظبمان بود؛ قدر قدرت بود. همگی او را «بابامعمر» می‌نامیدیم.