دانلود و خرید کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود

کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود نوشتهٔ صادق چوبک است. علیرضا ناصحی گویندگی این داستان کوتاع صوتی را انجام داده و نوین کتاب گویا آن را منتشر کرده است. این اثری داستانی کوتاه و از مجموعهٔ «سوپرانو» است.

درباره کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود

صادق چوبک کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود را با ورود سه مرد به یک روستای کوچک در باتلاق‌های جنوب ایران آغاز کرده است. این سه مرد، شوفر یک کامیون باربری هستند که از بوشهر به سمت آبادان در حرکتند، اما در راه، در باتلاق‌های اطراف روستا گرفتار می‌شوند. داستان ازدواج یکی از این مردان ما را به دریایی طوفانی می‎‌کشاند که روایت‌گر گذشته‌ٔ زنی است که تیرگی‌های زندگی‌اش را با خود به این سو و آن سو می‌برد. صادق چوبک در این اثر صوتی داستانی تاکیدش را بر نگاه ابزاری و جنسی مردان به زنان گذاشته و روایت‌گر ماجرایی است که در آن زنان علیه زنان گام برمی‌دارند تا بتوانند نفع مالی ببرند. داستان کوتاه صوتی پیش رو بخشی از مجموعهٔ داستان‌های زنانه «روایت آواهای سوپرانو» است که هر یک به شکلی به موضوع زنان می‌پردازند.

درباره مجموعهٔ سوپرانو

زنان، این نیمی از جمعیت جهان، که بسته به اینکه فرهنگ زمانه در چه اوضاعی به سر ببرد، احساس خوشبختی‌شان کم یا زیاد می‌شود، هر یک داستان‌هایی ناگفته در دل دارند که اگر عیان شود، چه خنده‌ها و گریه‌ها و فریادها و آوازها که شنیده نخواهد شد. نوین کتاب در قالب مجموعه‌ای به نام «روایت آواهای سوپرانو» صدای لطیف گاه حزن‌انگیز و گاه سرخوشانهٔ جمعی از زنان تاریخ ایران و جهان را منتشر کرده است. «حسین مسعودی آشتیانی» دبیری این مجموعه را بر عهده دارد.

شنیدن کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران داستان‌های ایرانی و علاقه‌مندان به قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره صادق چوبک

صادق چوبک در ۱۴ تیر ۱۲۹۵ به دنیا آمد و در ۱۳ تیر ۱۳۷۷ درگذشت. او داستان‌نویسی ایرانی و متولد بوشهر بود. در بوشهر و شیراز درس خواند و دورهٔ کالج آمریکایی تهران را گذراند. در سال ۱۳۱۶ به استخدام وزارت فرهنگ در آمد. اولین مجموعه داستان او با نام «خیمه‌شب‌بازی» در سال ۱۳۲۴ منتشر شد. برخی منتقدان، صادق چوبک را در زمرهٔ نویسندگان ناتورالیست دانسته‌اند؛ به این معنی که سیاهی‌ها و زشتی‌های جامعه در آثار او با زبانی ساده و به‌روشنی ترسیم شده است. بیشتر داستان‌های او دربارهٔ تیره‌روزی مردمی است که اسیر خرافه و نادانی و پایبند به مذهب خویش هستند. چوبک باتوجه‌به خشونت رفتاری‌ای که در طبقات فرودست دیده می‌شد، سراغ شخصیت‌ها و ماجراهایی رفت که هر کدام بخشی از این رفتار را بازتاب می‌دادند و به‌شدت به درهٔ تاریکی می‌بردند. او با منعکس‌کردن چرک‌ها و زخم‌های طبقهٔ رهاشدهٔ فرودست، نه در جست‌وجوی درمان آن‌ها بود و نه تلاش داشت پیشوای فکری نسلی شود که تاب این‌همه زشتی را نداشت؛ به همین دلیل چهرهٔ کریه و ناخوشایندی که از انسان بی‌چیز و گرسنه و فاقد رؤیا ارائه می‌دهد، نه‌تنها مبنای آرمان‌گرایانه ندارد بلکه نوعی رابطهٔ دیالکتیکی است بین جنبه‌های مختلف خشونت. او در بیشتر داستان‌های کوتاه خود و رمان «سنگ صبور»، رکود و جمود زیستی‌ای را به تصویر کشیده است که اجازهٔ خلق باورهای بزرگ و فکرهای مترقی را نمی‌دهد. از این منظر، طبقهٔ فرودست به‌عنوان مظلوم اما به‌شکل گناه‌کار ترسیم می‌شود. صادق چوبک را همراه با صادق هدایت و بزرگ علوی، پدران داستان‌نویسی نوی ایران می‌دانند. از آثار این نویسنده می‌توان به رمان‌ها و داستان‌های«تنگسیر»، «انتری که لوطی‌اش مرده بود»، «روز اول قبر»، «سنگ صبور» و نیز نمایشنامه‌های «توپ لاستیکی» و «هفخط» اشاره کرد.

بخشی از کتاب صوتی چرا دریا طوفانی شده بود

«شوفر سومی که تا آن وقت همه‌اش چرت زده بود و چیزی نگفته بود کاکا سیاه براق گنده‌ای بود که گل و لجن باتلاق رو پیشانی و لپ‌هایش نشسته بود. سر و رویش از گل و شل سفید شده بود. این سه تن با کهزاد که پای پیاده رفته بود بوشهر از پریشب سحر توی باتلاق گیر کرده بودند و هر چه کرده بودند نتوانسته بودند از توی باتلاق رد بشوند.

سیاه مانند عروسک مومی که واکسش زده باشند با چهره فرسوده رنجبرده‌اش کنار منقل وافور و بتر عرق چرت می‌زد. چشمانش هم بود. لب‌هایش مانند دو تا قلوه روهم چسبیده بود. رختش چرب و لجن مال بود. موهای سرش مانند دانه‌های فلفل هندی به پوستش چسبیده بود. رو موهایش گل و لجن نشسته بود. هر سه چرک و لجن گرفته بودند.

صدای ریزش باران که شلاق کش روی چادر کلفت آب پس نده کامیون می‌خورد مانند دهل توی گوششان می‌خورد. هر سه تو لک رفته بودند، کلافه بودند. آن دوتای دیگر هم که با هم حرف می‌زدند حالا دیگر خاموش شده بودند و سوت وکور دور هم نشسته بودند. گویی حرف‌هایشان تمام شده بود و دیگر چیزی نداشتند به هم بگویند.»