دانلود و خرید کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم؟

کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم؟ نوشتهٔ لیل لوندز و ترجمهٔ فرخ بافنده است. گویندگی این کتاب صوتی را شهره روحی انجام داده و نشر جیحون آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی، ۹۲ ترفند کوچک برای جا کردن خودتان در دل آدم‌ها و رسیدن به موفقیت در همکاری با آنها را در بر دارد.

درباره کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم

کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم؟ به شما یاد می‌دهد که چطور هر چیزی را که می‌خواهید، از هر کسی که دوست دارید، دریافت کنید.

این کتاب صوتی، ۹ بخش دارد؛ شما در هر بخش با چندین ترفندِ ارتباطی آشنا می‌شوید:

بخش اول: چطور بدون هیچ حرفی توجه کسی را جلب کنیم؟

بخش دوم: چطور بدانی بعد از گفتن سلام چه بگویی؟

بخش سوم: چطور مثل یک آدم مهم حرف بزنی؟

بخش چهارم: چطور در هر جمعی یک «خودی» باشی؟

بخش پنجم: چطور با طرف مقابلت مثل سیبی به نظر بیایی که از وسط نصف کرده باشند؟

بخش ششم: چطور فرق بین تعریف و چاپلوسی را بفهمی؟

بخش هفتم: چطور مستقیم شماره قلبشان را بگیری؟

بخش هشتم: چطور مثل سیاست‌مدارها مهمانی‌ها را اداره کنی؟

بخش نهم: چطور دیوار حائل بین خود و دیگران را خراب کنی؟

این کتاب صوتی باعث افزایش اعتمادبه‌نفس و بهترشدن روابط‌عمومی شنوندهٔ خود می‌شود.

شنیدن کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

شنیدن کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب صوتی چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم می‌شنویم

فرض کن در یک مهمانی یا جلسهٔ کاری هستی. تو به کسی معرفی می‌شوی. با او دست می‌دهی، چشم‌هایتان با هم تلاقی می‌کند ... و بعد ناگهان مغزت قفل می‌شود و زبانت بند می‌آید. در به در دنبال موضوعی می‌گردی تا به این سکوت ناخوشایند خاتمه بدهی، ولی موفق نمی‌شوی و طولی نمی‌کشد که مصاحب جدیدت راهش را می‌کشد و می‌رود.

همهٔ ما دوست داریم اولین کلمه‌هایی که از دهانمان بیرون می‌آید، جذاب، هوشمندانه و پرمعنا باشد. می‌خواهیم شنوندگانمان به‌سرعت بفهمند که ما چقدر مسحورکننده هستیم. یک بار من در محفلی بودم که همهٔ حاضران در آنجا آدم‌های جذاب، باهوش، دانا و مسحورکننده بودند. این مسئله مرا کفری کرده بود چون بیشتر این افراد احساس می‌کردند که باید در عرض ده ثانیه یا کم‌تر این مسئله را به دیگری ثابت کنند!

چندین سال قبل، سازمان منسا (که متشکل از مجموعه‌ای از افراد فوق‌العاده باهوشی است که جزء دو درصد آدم‌های باهوش کشور هستند) از من دعوت کرد تا در مجمع سالانهٔ آن‌ها به عنوان سخنران اصلی صحبت کنم. وقتی رسیدم، مهمانی عصرانهٔ آن‌ها در لابی هتلی که من در آن اقامت داشتم شروع شده بود. وقتی که کارهای پذیرش را انجام دادم، چمدان‌هایم را از میان گنجینه‌ای از این مخ‌های باارزش به سمت آسانسور کشیدم. در باز شد و من وارد آسانسوری شدم که پر بود از مهمان. همین طور که سفرمان را به سمت طبقات خودمان آغاز کردیم، آسانسور چند تا تکان خورد. من در واکنش به سرعت کم آسانسور گفتم: « انگار آسانسور یه کم منگ شده! » ناگهان تمام افراد حاضر در آسانسور، گویی که احساس کرده بودند مجبورند آی. کیوی مثبت ۱۳۲ خود را به بقیه نشان دهند، با یک توضیح رعدآسا، گوی سبقت را از همدیگر ربودند. یکی گفت: « معلومه که درست روی محورش سوار نشده. » دیگری اعلام کرد: « کنتاکت رله جفت و جور نشده. » ناگهان من احساس ملخی را پیدا کردم که در یک بلندگو گیر افتاده است. دلم می‌خواست هر چه زودتر درهای آسانسور باز شود تا من خودم را از حملهٔ این غول‌های عقل کل نجات دهم!

بعداً در تنهایی اتاقم به اتفاقی که در آسانسور افتاده بود فکر کردم و متوجه شدم جواب‌های منساها آن‌قدرها هم که فکر می‌کردم ناجور نبوده است، پس چرا من برداشت برعکسی داشتم؟ وقتی خوب فکر کردم، دیدم به این خاطر بوده است که آن‌ها هم زودتر از آنچه که باید، شروع به استفاده از اصطلاحات فنی کرده بودند و هم زیادی فنی صحبت کرده بودند و من آمادگی شنیدن آن‌ها را نداشتم. شور و انرژی بالای آن‌ها حالت خسته و گیج مرا بر هم زده بود.

یادت باشد منظور از « گپ زدن »، صحبت از یک مشت واقعیت علمی یا اصطلاحات فنی نیست، بلکه مهم لحن کلام ... یا به قول معروف ملودی کلام توست. نقش اصلی گپ زدن این است که مخاطب را آرام کند. بنابراین باید صداهای آرامش‌بخشی از خودت دربیاوری. به عبارت دیگر باید خودت را با حال و هوای شنونده‌ات تطبیق بدهی.

کسانی که در برقراری ارتباط با دیگران استاد هستند، لحن شنوندگان خود را می‌گیرند و آن را تقلید می‌کنند (درست مثل تکرار کردن نوت موسیقی ساز استاد.)، مثلاً در مورد اتفاقی که در آسانسور افتاد، بهتر بود که منساها به جای اینکه به این شدت خود را وارد بحث کنند، برای لحظه‌ای با گفتن چیزی مثل: « آره، یواشه، مگه نه؟ » خود را با حالت بی‌خیال من تطبیق بدهند بعد اطلاعاتشان را رو کنند و مثلاً بگویند: « تا حالا کنجکاو شدی بدونی چی باعث می‌شه آسانسور کند حرکت کنه؟ » در این صورت من با خلوص نیت در جوابشان می‌گفتم: « بله دوست دارم بدونم. » بعد از یک لحظه که سطح انرژی‌هایمان با هم برابر شد، من از توضیح آن‌ها دربارهٔ جا افتادن روی محور و یا هر چیز دیگری که بود استقبال می‌کردم؛ و ممکن بود دوستی بین ما شکل بگیرد.