دانلود و خرید کتاب صوتی دو نجیب‌ زاده‌ ورونا

کتاب صوتی دو نجیب‌ زاده‌ ورونا نوشتهٔ ویلیام شکسپیر و ترجمهٔ سیدنوید سیدعلی اکبر است. فرناز حداد گویندگی این نمایشنامهٔ انگلیسی کمدی را انجام داده و انتشارات شرکت توسعه محتوای لحن دیگر آن را روانهٔ بازار کرده است. این اثر صوتی جزو مجموعهٔ «شکسپیر خندان» است.

درباره کتاب صوتی دو نجیب‌ زاده‌ ورونا

کتاب صوتی دو نجیب‌ زاده‌ ورونا (The Two Gentlemen Of Verona) حاوی یک نمایشنامهٔ انگلیسی به قلم ویلیام شکسپیر است. این نمایشنامهٔ کمدی حدود سال‌های ۱۵۹۴ - ۱۵۹۲ میلادی (قرن ۱۶) نوشته شده‌ است. داستان این اثر که پنج پرده دارد، درگیری و اختلافی است که میان عشق و دوستی پدید می‌آید. چنین گمان رفته است که شکسپیر در این نمایشنامه، در زیر نام‌های استعاری «میلان» و «ورونا» خواسته وضعیت لندن در عصر خویش را بازگو کند. داستان درگیری «پروتئوس» و «ژولیا» نزدیک‌ترین تطابق را با درگیری‌های دو شخصیت «فلیکس» و «فلیسمنا» در رمان «دیانا انامورادا» اثر عاشقانهٔ اسپانیایی نوشتهٔ «خورخه دو مونته مایر» در سال ۱۵۸۲ دارد. برای بقیهٔ نمایشنامه، تطابق دیگری پیدا نشده است، اما رفاقت بین رقبا در مثلث‌های عشقی در ادبیات رنسانس متداول بوده است. این اثر دارای ۱۳ شخصیت است و مکان آن ورونا، میلان و بیشه‌ای نزدیک مانتوآ است. «پروتئوس» و «والنتاین» دو جنتلمن جوان از اهالی ورونا هستند که سال‌ها دوستان خوب و معتمد هم بوده‌اند. آن‌ها با مسافرت والنتاین به میلان و دربار امپراتور از هم جدا می‌شوند. پروتئوس که عاشق «ژولیا»ی آسمانی است، در شهر باقی می‌ماند تا شاید به کام دل برسد. پروتئوس نزدیک است که به کام دل خود برسد که به‌وسیلهٔ پدرش که از ماجرا آگاه شده و معتقد است که برای مرد هیچ خوبی نیست که در جوانی سیروسفر نکند، به‌دنبال والنتاین به میلان فرستاده می‌شود.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.

شنیدن کتاب صوتی دو نجیب‌ زاده‌ ورونا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات نمایشی قرن ۱۶ انگلستان و قالب نمایشنامهٔ کمدی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ویلیام شکسپیر

ویلیام شکسپیر (۱۵۶۴ - ۱۶۱۶) شاعر و نمایشنامه‌نویس انگلیسی است که بسیاری او را بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس تاریخ و بسیاری نیز او را بزرگ‌ترین نویسندهٔ انگلیسی‌زبان تاریخ می‌دانند. ویلیام فرزند «جان شکسپیر» و «ماری اردن» بود. پدرش یکی از مرفهین افراد شهر بود و مادرش نیز دختر زارع دولت‌مردی بود، اما روزگار به کام ویلیام خوش نماند و در سال ۱۵۸۷ پدرش ورشکسته شد. ویلیام تحصیلات ابتدایی و مقدماتی از زبان لاتین را در دبیرستانی در استنفورد گذراند، اما در ۱۳سالگی به‌دلیل تنگدستی پدر، مدرسه را رها کرد. او ۵ سال بعد با «آنا هاتاوی» ازدواج کرد که ۸ سال بزرگ‌تر از خودش بود و نتیجهٔ این ازدواج یک فرزند دختر و ۲ پسر بود.

در سال ۱۵۸۵ ویلیام، استنفورد را ترک کرد و به لندن رفت و آنجا در تماشاخانه‌ای مشغول به کار شد. او به بازیگری پرداخت و در نهایت همان‌جا شروع به نمایشنامه‌نویسی کرد که به‌دلیل هوش و قریحهٔ فطری مورداستقبال بسیاری واقع شد. اشتغال به نمایشنامه‌نویسی و فعالیت در هنر تئاتر برای او موقعیت‌های فراوانی به بار آورد و از این طریق ثروت بسیاری کسب کرد. آثار مکتوب او به ۳ دستهٔ تراژدی، کمدی و تاریخی تقسیم شده‌اند. از مهم‌ترین آثار شکسپیر می‌توان به تراژدی‌های «اتللو»، «مکبث»، «هملت»، «شاه لیر»، «رومئو و ژولیت» (تراژدی)، «رؤیای شب نیمهٔ تابستان»، «شب دوازدهم» (کمدی)، «ژولیوس سزار» (تاریخی) اشاره کرد. او نمایشنامه‌های بسیاری نوشته است.

ویلیام شکسپیر در سال‌های پایانی عمرش در استرانفورد ساکن شد و به‌ندرت به لندن رفت؛ تا اینکه در سال ۱۶۱۶ درگذشت.