دانلود و خرید کتاب صوتی واقع‌ گرایی سرمایه‌ دارانه

کتاب صوتی «واقع گرایی سرمایه دارانه» نوشتۀ م‍ارک‌ ف‍ی‍ش‍ر با ترجمۀ ریحانه عبدی و گویندگی امیر پارسا توسط انتشارات شرکت توسعه محتوای لحن دیگر منتشر شده است.

درباره کتاب صوتی واقع گرایی سرمایه دارانه

نویسنده در کتاب واقع‌گرایی سرمایه‌دارانه بر واقعیت‌های موجود پیرامون واقع‌گرایی، مسئله جنبش‌های ضدسرمایه‌داری و چیزی که می‌توان در این حیطه در آثار مکتوب، فیلم‌ها، داستان‌ها و حتی آثار سینمایی تماشا کرد تکیه می‌کند و این مفهوم را در سیر تاریخی آن به‌ویژه در دهه‌های پایانی هزاره‌ٔ دوم و سال‌های آغازین هزاره‌ٔ سوم بررسی می‌کند. 

درباره مجموعه خرد و حکمت زندگی

کتاب‌های این مجموعه فلسفه را ساده نمی‌کنند بلکه از ابهّتِ هراس‌آورِ فلسفه می‌کاهند. پیشنهادهایی هستند برای «تفکر»، دعوت به اندیشیدن در زندگیِ روزمره و تأمل در مسائلی که هرروزه با آن مواجهیم، اندیشیدن به غایت و معنای زیستن، لذات دنیا، تنهایی، عشق، دوستی و غیره. می‌خواهیم کتاب‌ها نقطهٔ عزیمتی باشند برای فکرکردن به پرسش‌های ازلی ابدیِ انسانی و همچنین تعمق در خوشی‌ها و مصائبِ انسانی که در این گوشهٔ جهان و در این جای تاریخ پدیدار شده است.

کتاب‌های این مجموعه نسخه نمی‌پیچند و سیاهه‌ای از اعمال نیک و بد پیش روی شما نمی‌گذارند؛ بلکه می‌خواهند به فهم بهتر زندگی و پرسش‌ها و تجربه‌هایمان کمک کنند؛ چراغی بیفروزند تا در این اتاق تاریکِ زندگی و در لحظاتِ دشوار، درکمان از پرسش‌های بی‌پایان انسانی روشن‌تر شود؛ بدانیم فیلسوفان و حکیمانِ جهان به این پرسش‌ها چطور فکر کرده‌اند؛ تا با فهمِ دقیق‌تر و دیدِ بازتر در زندگی‌مان تصمیم بگیریم؛ مسئولیت تصمیم‌مان را شجاعانه برعهده بگیریم و با عواقب تصمیم‌هایمان آگاهانه روبه‌رو شویم.

به چه کار می‌آید فلسفه اگر نتواند کمک کند تا به پرسش‌های زندگی‌مان فکر کنیم یا بتوانیم از زندگی‌مان پرسش‌های جدید و جدی‌تری طرح کنیم؟ و مگر می‌ارزد که آدمی عمری بر سر خواندن فلسفه بگذارد اگر فلسفه نتواند در فهمیدنِ سرشت جهانِ جدید و دشواری‌های انسان‌بودن یاری‌مان دهد.

کتاب صوتی واقع گرایی سرمایه دارانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به فلسفه و جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

درباره مارک فیشر

مارک فیشر در ژوئیه سال ۱۹۶۸ در بریتانیا متولد شد. فیشر یکی از معروف‌ترین و بزرگ‌ترین نویسندگان، منتقدان و نظریه‌پردازان توسعه فردی به شمار می‌رود. محبوبیت فیشر بیشتر به خاطر انتشار کتاب‌های «حکایت دولت و فرزانگی» و «مثل یک ثروتمند فکر کن» است.

ازجمله آثار دیگر او می‌توان به گلف باز و میلیونر،حکایت عشق و خوشبختی، حکایت آن‌که دلسرد نشد، معبد میلیونرها، فروشنده و میلیونر و وصیت‌نامه میلیونر اشاره کرد. این کتاب‌ها آنقدر موفق بودند که به بیست زبان زنده دنیا ترجمه شده‌اند و طرفداران زیادی هم دارند. فیشر در ۱۳ ژانویه سال ۲۰۱۷ از دنیا رفت.

بخشی از کتاب صوتی واقع گرایی سرمایه دارانه

«نکتهٔ منحصربفردِ این ویران‌شهر آخرالزمانی ارتباط واضح آن با سرمایه‌داری متأخر است. وضعیتی که با آن روبه‌روییم فرق دارد با سناریوی آشنای حکومت‌های تمامیت‌خواه که معمولاً در نسخه‌های سینماییِ ویران‌شهرها به تصویر کشیده می‌شود (نمونه‌اش فیلم وی مثل وندتا (V for Vendetta) ساختهٔ جیمز مکتیگ در سال ۲۰۰۵). در رمانِ فرزندان انسانِ پی. دی. جیمز، که فیلم بر اساس آن ساخته شده، دموکراسی به حالت تعلیق درآمده و یک فرماندهِ خودگمارده بر کشور حکمرانی می‌کند؛ اما فیلم با زیرکیِ تمام این مسائل را بی‌اهمیت جلوه می‌دهد و به بیننده القا می‌کند که سازوکار اقتدارگرایانهٔ درون فیلم را می‌توان در ساختارهای سیاسیِ دیگر، که ظاهراً دموکراتیک باقی مانده‌اند، نیز پیاده کرد. جنگ علیه تروریسم ما را آمادهٔ چنین تغییر و تحولی کرده: عادی‌سازیِ بحران به وضعیتی می‌انجامد که در آن حتی خیال لغو سازوکاری که برای مقابله با وضعیت اضطراری وضع شده نیز ناممکن به نظر می‌رسد. (این جنگ کی به پایان می‌رسد؟)

دیدنِ جهانِ فرزندان انسان لابد ما را یادِ نقل قولی می‌اندازد که به فردریک جیمسون و اسلاوی ژیژک نسبت داده‌اند: تصور پایان دنیا آسان‌تر از تصور پایان سرمایه‌داری است. این جملهٔ قصار منظور من از «واقع‌گراییِ سرمایه‌دارانه» را به‌خوبی بیان می‌کند: این حسِ فراگیر که نه‌تنها سرمایه‌داری یگانه نظام اقتصادی و سیاسیِ ماندگار است، بلکه حالا دیگر تصور بدیلی منسجم برای آن نیز غیرممکن است. زمانی فیلم‌ها و رمان‌های آخرالزمانی تمرینی برای پرورش قوهٔ تخیل بودند ـــفجایعی که این آثار به تصویر می‌کشیدند در حقیقت پیش‌زمینه‌هایی روایی بودند برای ظهور شیوه‌های دیگرگونهٔ حیات و فعالیت بشری. اما در فرزندان انسان این‌گونه نیست. به نظر می‌رسد دنیایی که در فیلم به نمایش درآمده بیش از آنکه بدیلی برای دنیای ما باشد، پیش‌بینیِ هرچه وخیم‌تر شدن اوضاع در آینده است. در دنیای فیلم، همانند دنیای ما، تمامیت‌خواهیِ افراطی و سرمایه به‌هیچ‌عنوان مغایرتی با هم ندارند: بازداشتگاه‌ها و کافی‌شاپ‌های زنجیره‌ای در کنار هم به حیاتشان ادامه می‌دهند. در فرزندان انسان، فضای عمومیْ متروکه شده و به قرق حیوانات و انبوه زباله‌ها درآمده است (یکی از صحنه‌های به‌شدت تکان‌دهندهٔ فیلم در مدرسه‌ای متروکه رخ می‌دهد که گوزنی در میان آن می‌تازد). نئولیبرال‌ها، که نمونهٔ فرد اعلای واقع‌گراییِ سرمایه‌دارانه هستند، نابودیِ فضای عمومی را جشن می‌گیرند؛ اما در فرزندان انسان، برخلاف اظهار امیدواریِ رسمیِ نئولیبرال‌ها دولت مضمحل نشده، بلکه صرفاً به کارکرد نظامی و پلیسیِ ذاتیِ خود بازگشته است (می‌گویم امیدواریِ «رسمی» چون نئولیبرالیسم در نهان به دولت متکی است حتی وقتی از نظر ایدئولوژیک آن را به صلابه می‌کشد. این مسئله در بحران بانکیِ سال ۲۰۰۸ به‌شکل خارق‌العاده‌ای چهره نشان داد؛ آنجا که دولت به دعوت ایدئولوگ‌های نئولیبرال لبیک گفت و به‌سرعت برای نجات نظام بانکی وارد معرکه شد).»