دانلود و خرید کتاب صوتی لذت بدون خوشی

کتاب صوتی لذت بدون خوشی نوشتهٔ جنیفر سنیور با ترجمهٔ میترا دانشور و گویندگی فریبا فصیحی در پندار تابان منتشر شده است. این کتاب یک راهنمای فرزندپروری برای والدین است و قرار است به این سؤال مهم، پاسخ دهد که چرا فرزندپروری در دورهٔ مدرن سخت است؟ لذت بدون خوشی پس از انتشار، هشت هفته در فهرست پرفروش‌های نیویورک‌تایمز قرار داشت.

درباره کتاب صوتی لذت بدون خوشی

همیشه از تأثیر والدین بر فرزندان نوشته‌اند و البته که این مسئلهٔ بسیار مهمی است؛ اما این بار به این موضوع دقت کنید که کودکان چه تأثیری بر والدین خود می‌گذارند. لذت بدون خوشی کتابی است برای تمام زنان و مردانی که یا فرزند دارند یا تصمیم گرفته‌اند که در این دنیای مدرن، فرزندی به دنیا بیاورند. همهٔ والدین به یک دفترچه راهنما احتیاج دارند.

فصل ۱ و ۲ کتاب دربارهٔ احساس خودمختاری والدین و قراردادهای نوشته و نانوشتهٔ ازدواجشان صحبت می‌کند که با آمدن فرزند دگرگون می‌شوند. از سوی دیگر، فصل ۳ بر شادی و لذت‌های منحصربه‌فردی متمرکز می‌شود که بچه‌های بسیار خردسال برای والدین به ارمغان می‌آورند. فصل ۴ دربارهٔ سال‌های اواسط فرزندپروری است که بیش از همه، سال‌های آغاز تحصیل کودکان را شامل می‌شود. در این زمان والدین احساس فشار زیادی برای آماده‌سازی فرزندشان دارند و در نتیجه بعدازظهرها و آخر هفته‌ها را بیش از همیشه و شاید حتی بیش از ضرورت به فعالیت‌های فوق‌برنامه اختصاص می‌دهند. فصل ۵ بر سال‌های نوجوانی تمرکز می‌کند که دربارهٔ تأثیر آن بر والدین به‌شدت کم بحث شده است.

لذت بدون خوشی کتابی دربارهٔ بچه‌ها نیست؛ بلکه دربارهٔ والدین است. این کتاب به شما کمک می‌کند بیاموزید که وقتی بچه‌هایتان سه، نُه یا پانزده‌ساله هستند، باید انتظار چه تغییراتی را داشته باشید. وقتی فرزندانتان مسیر ازدواج، شغل، دوستی‌ها، آرزوها و احساسات درونی خودتان را تغییر می‌دهند، باید انتظار چه چیزی را داشته باشید.

کتاب صوتی لذت بدون خوشی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به والدین علاقه‌مند به رشد و توسعهٔ فردی و خانوادگی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی لذت بدون خوشی

«پدری که انتخاب کرده بود با دو فرزندش در خانه بماند، دربارهٔ دیدار تصادفی با یکی از همکاران قدیمی‌اش - که داشت به کوبا می‌رفت - به گروه خودش که همهٔ اعضای آن پدران خانه‌دار بودند، گفت: «با خودم گفتم به‌به، عالیه!» و دندان‌هایش را روی هم سایید تا نشان بدهد که در واقع تا مدت‌ها فکر می‌کرده این بدترین خبری است که شنیده. او اضافه کرد: «آدم‌هایی رو می‌بینم که به نظر خیلی آزادترن و کارهایی می‌کنن که آرزو می‌کنم می‌تونستم انجام بدم؛ البته اگه این حقیقت وجود نداشت که خانواده‌ام رو دارم! معلومه، خانواده‌ام رو می‌خواستم؟ بله، می‌خواستم. آیا کلی به‌خاطر بچه‌هام خوشحالم؟ بله، هستم. اما توی زندگی روزمره، گاهی دیدنش سخته. به‌ندرت فرصت پیدا می‌کنی تا کاری رو که می‌خوای، تو وقتی که می‌خوای انجام بدی.»

تقریباً تا همین اواخر، آن‌چه والدین می‌خواستند، مطلقاً موضوع بحث نبود. اما حالا در عصری زندگی می‌کنیم که نقشهٔ تمایلات‌مان به شکل درخور توجهی بزرگ‌تر شده است و به ما گفته‌اند حق‌مان (در واقع تعهدمان) است که تلاش کنیم این تمایلات را برآورده کنیم. جِی. ام. رابرتز مورخ، در جستاری در پایان قرن بیستم نوشت: «قرن بیستم این ایده را که خوشبختی انسان روی زمین تحقق‌پذیر است، بیش از هر زمانی گسترش داده است.» بدون شک این اتفاق شگفت‌انگیزی است، اما همیشه هدف واقع‌بینانه‌ای نیست و وقتی واقعیت پاسخگوی انتظارات نباشد، اغلب خودمان را سرزنش می‌کنیم. آدام فیلیپس، روان‌شناس بریتانیایی در مجموعه‌مقالات خود به نام ازقلم‌انداختن در سال ۲۰۱۲، می‌نویسد: «زندگی‌هایمان به مرثیه‌ای برای نیازهای برآورده‌نشده و امیال فداشده، احتمالات ردشده و راه‌های نرفته تبدیل می‌شود.» حتی اگر رؤیاهایمان هرگز دست‌یافتنی نبوده‌اند،‌ حتی اگر از اول اشتباه بوده‌اند، حسرت‌به‌دل هستیم که دنبال‌شان نرفته‌ایم. فیلیپس می‌نویسد: «نمی‌توانیم زندگی‌های‌مان را بدون زندگی‌های نزیستهٔ درون‌شان تصور کنیم.» بنابراین می‌پرسیم: اگه فقط به رانندگی ادامه بدم چی می‌شه؟»