کتاب مردی؟ خب که چی؟

در ۱۸ ژوئن ۲۰۰۶ که روز پدر بود، شنل پترونیکسونِ ۱۶ ساله به والدینش گفت که می‌خواهد در رستوران اپلبی درخواست کار دهد. او از خانه خارج شد و گفت که زود برمی‌گردد. دیگر کسی او را زنده ندید. ۴ روز بعد جسدش داخل یک کیسه‌ی زباله در پیاده‌روی جلوی آپارتمانی پیدا شد که تنها چند بلوک با خانه‌ی خودش فاصله داشت. براساس منابع خبری،‌ او خفه شده و جسدش نیمه‌برهنه بود؛ موبایل و کفش ورزشی‌اش گم شده بودند. مادرش، لوسیتا نیکسون، صبر کرد تا مدت زمان غیبت لازم برای امکان ثبت گزارش مفقودی در اداره‌ی پلیس سپری شود، و صبح دوشنبه گزارش داد که دخترش گم شده است. با وجود اینکه والدین شنل اعتراض کردند و گفتند که دخترشان دانش‌آموز ممتاز است و تا حالا هیچ‌وقت از خانه فرار نکرده است، باز مأمور پلیس در شکایت آن‌ها نوشت «فراری».

اگر قرار باشد خبرگزاری‌ها تصمیم بگیرند بعضی از ماجراهای قتل را در اولویت بگذارند، چندین عامل وجود دارد که معیّن می‌کند کدام‌یک از آن‌ها باید پوشش چشمگیری در رسانه‌ها داشته باشند؛ برای مثال، قتل‌هایی که چندین قربانی داشته باشند، مظنونین سیاه‌پوست، مظنونین زن، قربانیان سفیدپوست و قربانیان زن (که اغلب سفیدپوست هستند) در اولویت خواهند بود؛ هرچند ظاهراً توضیحی برای تفاوت پوشش رسانه‌ایِ زنان مقتول وجود ندارد. دِرک جِی. پالسن استاد دانشگاه و محقق عدالت کیفری دریافت که قربانیان زنی که توسط مردان کشته می‌شوند در مقایسه با قربانیان مرد، مقاله‌های طولانی‌تری (تعداد کلمات بیشتری) دارند، چون قتل زنان از نظر آماری غیرعادی به نظر می‌رسد (او بررسی نکرد که در مقتولان زنِ سیاه‌پوست مقاله‌ها کوتاه‌ترند).

رسانه‌ها مؤید این امرند که عموم مردم به قتل‌هایی که در آن‌ها زنان قربانی‌اند، علاقه وافری نشان می‌دهند (کافی است، ببینیم مستندهای جرائم واقعی چقدر به قربانیان زن و چقدر به قربانیان مرد می‌پردازند) و مقالات روزنامه‌ها و برنامه‌های تلویزیونی درموردِ این دسته از قتل‌ها معمولاً اطلاعات بیشتری درموردِ پیشینه قربانی و ارزش او برای خانواده و جامعه‌اش ارائه می‌کنند؛ گویا حتّی جزئیات قتل هم چیزی در حد شور و هوس در آدم‌ها برمی‌انگیزد. همچنین نادربودن انواع خاصی از قربانیان هم می‌تواند باعث شود که در «اخبار فوری» رسانه‌ها نشان داده شوند؛ قتل‌هایی که در آن‌ها مقتولان آسیایی یا آسیایی_ آمریکایی، زن و بیش از یک نفر باشند.‌

پس این گزارش‌ها نه‌تنها مستعد طولانی‌بودن هستند، بلکه اغلب در صفحه اوّل روزنامه یا یکی از بخش‌های توی چشمِ روزنامه قرار داده می‌شوند. اینجاست که گزارش، توجه خوانندگان را به خود جلب می‌کند و این آگاهی، تأثیری فوری بر آن‌ها می‌گذارد. گزارش، مردم را به سمت اعتراض یا خشم سوق می‌دهد و با انسانیت بخشیدن به قربانی و نشان‌دادن جزئیات قتل می‌تواند نکات بیشتری برای حل ماجرا به وجود آورده و یا فشار بیشتری برای اجرای قانون و رساندن مجرمان به سزای اعمالشان ایجاد کند (چیزی که آرزوی خانواده قربانیان است)؛ در عوض، خلاصه جرائم یا ستون جرائم کوتاه‌تر، بیشتر به قتل‌هایی می‌پردازند که «از نظر آماری، رایج» به‌حساب می‌آیند: قتل سیاه‌پوستان و اسپانیایی‌ها، مقتولان مرد و قتل‌هایی که یک قربانی دارند. موردی دیگر که به همین اندازه نگران‌کننده است، شیوع کلیشه‌های نژادی مبنی‌بر اینکه «سیاه‌پوستان مجرم‌اند» (و نه قربانی)؛ چون این کلیشه‌ها باعث می‌شوند که نه‌تنها مردم همدلی کمتری با مقتولان سیاه‌پوست داشته باشند، بلکه بعید نیست که نسبت به آن‌ها بی‌تفاوت هم بشوند.