بریده‌هایی از کتاب مردی؟ خب که چی؟

پس دختران ما چه؟

دوباره تأکید می‌کنم که هدف این کتاب، کم‌کردن ارزش زندگی قربانیان سفیدپوست زن و در عوض افزایش توجه به زنان رنگین‌پوست نیست، هدف کتاب نشان‌دادن این امر است که تمام زنانی که قربانی خشونت‌های مهلک می‌شوند، باید بتوانند فارغ از نژادشان از «سرمایهٔ» ضروریِ رسانه‌ها برخوردار شوند.

قربانی‌شدن زنان سفیدپوست را خطری برای تمامی زنان می‌دانند؛ اما اگر در کف شهر برای زنان سیاه‌پوست خشونتی رخ دهد، بیشتر زنان سفیدپوست لازم نیست نگران امنیت شخصی خود شوند.

«چارچوب‌بندی» رسانه‌ها از یک مسئلهٔ اجتماعی (در این مورد، قتل زنان سیاه‌پوست و سفیدپوست) واکنش جامعه را معیّن می‌کند: اگر قربانی به‌عنوان کسی به تصویر کشیده شود که خشونتِ وارده بر او حقش نبوده و جذاب،‌ قابل‌اعتماد و دوست‌داشتنی معرفی شود، مردم بیشتری با او همدلی کرده و در حمایت از او به پا می‌خیزند و مجری قانون مجبور به حل مسئلهٔ قتل می‌شود؛ ولی بدون همدلی عموم مردم برای قربانیان خشونت خانگی،‌ بعید است که برای حل این مسئله به‌عنوان یک معضل اجتماعی قانونی وضع شود.

دل‌خراش‌تر از همه، حرف‌هایی بود که پسرعموی ده‌سالهٔ سوگوار کیدجا به گزارشگر گفت: «او همیشه با من بازی می‌کرد و من را می‌فهمید، همیشه من را درک می‌کرد.»