کتاب هنوز هم من

کتاب هنوز هم من، نوشته‌ی جوجو مویز، پایانی جذاب برای دو عاشقانه‌ی پیش از خود، من پیش از تو و پس از تو، است: لوئیزا کلارک جوان حالا باید تصمیمات مهمی برای زندگی عاشقانه‌اش بگیرد.

هنوز هم من از پرفروش‌ترین کتاب‌های ۲۰۱۸ و بهترین کتاب داستانی سال از نظر کاربران سایت گودریدز است. این اثر را با ترجمه مریم مفتاحی منتشر شده است.

درباره‌ی کتاب هنوز هم من

هنوز هم من، داستان لوئیزا کلارک است. دختر جوانی که روزی به عنوان یک پرستار وارد خانه‌ای اشرافی و ثروتمند شد و چند وقت بعد، با قلبی شکسته و دلی دردمند، از آنجا بیرون آمد. لوئیزا که عاشق ویل، پسر ثروتمندی که پرستاریش را می‌کرد شده بود، حالا با آن دختر جوانی که وارد خانه شده بود، خیلی فرق داشت. لوئیزا چیزهایی یادگرفته و دیده بود که اگرچه نتوانسته بود، سرزندگی ذاتی او را، بگیرد، اما او را به زنی عاقل و پخته تبدیل کرده بود. لو می‌داند که با کسی آشنا خواهد شد که زندگی اش را زیرو رو می کند، این فرد او را یاد دوستی می‌اندازد و این یادآوری آزار دهنده خواهنده بود. لو نمی‌داند چه کند، ولی می‌داند هر تصمیمی بگیرد، اوضاع دیگر مثل سابق نخواهد بود. آیا او باید به تجربه‌های جدید «بله» بگوید و با بیرون آمدن از منطقه امن خود پذیرای چالش‌های جدیدی شود؟ لو می‌خواهد بداند اگر عاشق کسی هستی،آیا برای داشتنش باید از رویاهایت دست بکشی؟

هنوز هم من را پایانی دلنشین و حسن ختامی عالی برای دو عاشقانه‌ی پیشین خود می‌دانند. با طنزی عجیب و قدرتمند که در نوشته‌های جوجو مویز وجود دارد و همین جذابیت کتاب را چندین برابر می‌کند.

خواندن کتاب هنوز هم من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر دو کتاب پیش از این اثر را خوانده‌اید، این کتاب را هم از دست ندهید.

درباره‌ی جوجو مویز

جوجو مویز با نام کامل پائولین سارا جو مویز، در ۴ اوت سال ۱۹۶۹ در لندن، انگلستان متولد شد. او در دانشگاه به تحصیل در رشته‌ی روزنامه‌نگاری پرداخت. جوجو مویز از سال ۲۰۰۲ شروع به نوشتن رمان‌های عاشقانه کرد. آثار او در سراسر دنیا خواننده دارد و به بیش از یازده زبان مختلف ترجمه شده‌اند. معروفیت او در ایران به دلیل انتشار کتاب من، پیش از تو بود که تا به حال بارها تجدید چاپ شده است. از کتاب‌های مشهور او که به زبان فارسی هم ترجمه شده‌اند می‌توانیم به من، پیش از تو، پس از تو، میوه‌ خارجی، دختری که رهایش کردی، یک به علاوه‌ یک و هنوز هم من اشاره کرد.

بخشی از کتاب هنوز هم من

نیتن گفت:

ـ نه. بلیط تئاتر، رستوران، یا این که لباس‌هایت را کدام خشک‌شویی بدهی. اینجا خیابان پنجم هست. خدایا. توی لندن پس چی‌کار می‌کردی؟

خانوادهٔ گاپنیک در طبقه دوم و سوم یک ساختمان آجرقرمز با معماری سبک گوتیک و متراژی ششصدوپنجاه مترمربع سکونت داشت و در آن بخش از نیویورک ساختمان دوبلکس کم‌نظیری بود که نسل‌اندرنسل در خانوادهٔ ثروتمند گاپنیک دست‌به دست شده بود. نیتن به من گفت ساختمان لوری تقلیدی بود از ساختمان مشهور داکوتا در مقیاسی کوچک‌تر و یکی از قدیمی‌ترین ساختمان‌های آپر ایست ساید.بدون کسب رضایت هیئت‌مدیره ساختمان، که آن هم سرسختانه برهرگونه تغییری مخالفت می‌کرد، خرید و فروش آپارتمان‌های آن ساختمان ممکن نبود. جایی که مجتمع‌های آپارتمانی پرزرق‌وبرق این سو و آن‌سوی پارک با آن رستوران‌ها و باشگاه‌های ورزشی و استخرهای مخصوص کودکان محل سکونت نوکیسه‌هایی مانند اعضای الیگارشی روسی، ستارگان پاپ، غول‌های چینی و بیلیونرهای تکنولوژی بود، ساکنان ساختمان لوری علاقه‌مند به همان سبک‌های سنتی بودند.

این آپارتمان‌ها نسل به نسل گشته و ساکنانش به سیستم لوله‌کشی دهه ۱۹۳۰ خو گرفته بودند، برای تغییراتی فراتر از تعویض کلید برق جنگ‌ودعواهای لفظی مفصلی می‌کردند و تغییر و تحولات نیویورک را در اطراف خود نادیده می‌گرفتند، درست مثل وقتی که آدم یک گدای تابلو مقوایی به‌دستی را در خیابان نادیده می‌گیرد.

وقتی به سمت بخش خدمتگزاران می‌رفتیم، من آپارتمان دوبلکس شیک و مجلل را با آن کف پارکت و سقف بلند و پرده‌های ضخیم و طرحدار قدی از نظر گذراندم. بخش مستخدمین که در انتهای طبقه دوم در یک راهروی باریک و دراز منتهی به آشپزخانه واقع بود، فضایی بی‌قاعده و باقیمانده‌ای از سال‌های دور بود. ساختمان‌های جدید و بازسازی‌شده فاقد بخش مستخدمین بودند: خدمتکارهای زن و پرستارهای بچه با قطار از نیوجرسی یا کویینزمی‌آمدند و بعد از تاریکی هوا برمی‌گشتند. اما خانواده گاپنیک از همان ابتدای ساخت ساختمان این اتاق‌های کوچک را در اختیار داشته‌اند. این اتاق‌ها غیرقابل فروش و غیرقابل تغییر کاربری و طبق اسناد و مدارک متعلق به مالک اصلی آپارتمان بودند و چیزی بیشتر از انباری نبودند، برای همین جایتعجب نداشت اگر انباری تلقی می‌شدند.

نیتن در اتاقی را باز کرد و وسایلم را زمین گذاشت.

ـ اینجاست.