کتاب غبار بر ماه
معرفی کتاب غبار بر ماه
کتاب غبار بر ماه نوشته بیژن هنریکار است. موضوع این کتاب، شناخت شعر و زبان امیر پازواری، از شاعران معروف مازندران در قرن نهم هجری و تأثیر اوضاع اجتماعی دوران بر سرودههای او است.
درباره کتاب غبار بر ماه
نویسنده در کتاب غبار بر ماه، با توجّه به نسخ خطّی و آثار به جا مانده از قرنهای گذشته، زندگی و هنر شاعری امیر پازواری را به عنوان شاعری تاثیرگذار بر جان و زندگی مردم مازندران بررسی و مطالعه کرده است. او در این راستا، گوشههایی تاریک از تاریخ آن سامان را نیز روشن کرده است. نویسنده در این کتاب، اول به منابعی ادبی که از امیر نام بردهاند اشاره کرده و سپس، ردّپای او را در کتابهای تاریخی پیدا کرده است. در ادامه، به بازخوانی دیوان «امیر» و نقد شرح شعرهای او پرداخته و بخشهایی از افسانههای منسوب به او و زندگیاش را بررسی کرده است.
خواندن کتاب غبار بر ماه را به چه کسانی پیشنهاد میکنیم
این کتاب را به تمام علاقهمندان شعر کهن ایران پیشنهاد میکنیم
بخشی از کتاب غبار بر ماه
«امیر پازواری» نامدارترین شاعر بومیسرای مازندران است. کمتر کسی از اهالی این دیار است که نام «امیر» و آواز «امیری» را با مطلع «امیر گِنِه» یا «امیر گِتِه» به معنای «امیر میگوید» یا «امیر میگفت» نشنیده باشد. امیری هنوز هم در مازندران رواج دارد و با اشعاری منسوب به این شاعر، به آهنگی متین ــ با اندک تفاوت ــ از شرق تا غرب مازندران خوانده میشود.
اما اگر بپرسید امیر کیست، همگان ماجرایی افسانهوار را ــ با تغییری ناچیز ــ نقل میکنند. زیباترین و نغزترین اشعار بومی مازندران از آنِ اوست، ولی سیمای او در لابهلای ابرهای افسانه و ابهام فرو خفته است و گویا سرِ بیداری ندارد.
بهراستی او کیست؟ در کدام دورهٔ تاریخی میزیسته است؟ میزان دانش و آگاهی او چهقدر بوده است؟ در کدام تذکره و تاریخ مکتوب نامی از او به میان آمده است؟ و بسیاری پرسشهای بیپاسخ دیگر...
حقیقت این است که دادنِ پاسخی قطعی به چنین پرسشهایی آسان نیست.
برخی میگویند چون در قرون پیش و در لابهلای متون تاریخی و ادبی مکتوب، نامی از شاعری بدین بلندپایگی نیامده است، پس اصل وجود او با نام «امیر پازواری» محل تردید است. در واقع اولین نسخهٔ مکتوب ایرانی که به نام «امیر» با عنوان «اهل پازوار» اشاره میکند کتاب فرهنگ انجمن آرای ناصری تألیف رضاقلیخان هدایت، ملقّب به امیرالشعراست که در سال ۱۲۸۸ ق. به چاپ رسید. او در این باره میگوید: «امیر نام مردی از اهل پازوار قریب به شهر بارفروش که او را شیخالعجم خواندهاند، به وزنی خاص اشعار به زبان دری مازندری گفته، دیوانش حاضر و به تبری مشهور است (ص. ۲۵۶).» او پیشتر در کتابِ مستطابِ تذکره موسوم به ریاضالعارفین، مبنی بر شرح حالات عرفا و فضلا و... از او به نام «امیر مازندرانی» یاد کرده و دربارهاش مینویسد: «از مجاذیب عاشقان و از قدمای صادق، اعراب وی را شیخالعجم مینامند. دیوانش همه رباعی و رباعیاتش به لفظ پهلوی است. مزارش در دارالمرز مشهور و این رباعی از آن مغفور است: «کنتُ کنزَنِه گِره رِ مِن بوشائمِه» (ص. ۴۴).
البته مقارن عصر او برنهارد دورن روسی در دو کتابِ موسوم به کنزالاسرار مازندرانی در سالهای ۱۲۷۷ و ۱۲۸۳ او را امیر پازواری خوانده است.
برخی نیز امیر را متعلق به دورهای از تاریخ میدانند. اما بر سر این دورهها اختلاف است. منوچهر ستوده در کتابِ در شناخت فرهنگ و ادب مازندران میگوید: «از حالوهوای اجتماعی که در دیوان امیر پازواری منعکس است باید این شاعر نادرهگوی را مربوط به قرن دهم و یازدهم بدانیم.
حجم
۴۳۷٫۹ کیلوبایت
سال انتشار
۱۳۸۹
تعداد صفحهها
۲۷۶ صفحه
حجم
۴۳۷٫۹ کیلوبایت
سال انتشار
۱۳۸۹
تعداد صفحهها
۲۷۶ صفحه