کتاب شهود زیبایی و عشق الهی

کتاب شهود زیبایی و عشق الهی نوشتهٔ «تقی پورنامداریان» و منتشرشده توسط انتشارات کتاب آبی، مجموعه‌ای از مقالات پژوهشی در حوزهٔ عرفان اسلامی است. این اثر به بررسی مفاهیم بنیادین عرفان، تصوف، تجربه‌های روحانی و جایگاه زیبایی و عشق الهی در متون و اندیشه‌های عرفانی می‌پردازد. مقالات این کتاب حاصل سال‌ها تدریس و تحقیق نویسنده در این زمینه و برای علاقه‌مندان به عرفان و ادبیات فارسی قابل‌توجه است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شهود زیبایی و عشق الهی اثر تقی پورنامداریان

کتاب «شهود زیبایی و عشق الهی» (هفده مقالهٔ عرفانی) مجموعه‌ای از ۱۷ مقالهٔ عرفانی است که «تقی پورنامداریان» طی سال‌ها تدریس و پژوهش در حوزهٔ عرفان اسلامی نگاشته است. این مقالات به درخواست «زیبا اشراقی» و با همکاری «یاسین اسمعیلی» گردآوری و تنظیم شده‌اند. ساختار کتاب بر اساس پیوند معنایی میان مقالات شکل گرفته و نه بر اساس تاریخ نگارش یا انتشار آن‌ها. نویسنده در مقدمه اشاره می‌کند که برخی از مقالات پیش‌تر در آثار دیگرش یا نشریات منتشر شده‌اند، اما برای ایجاد انسجام معنایی در این مجموعه نیز آمده‌اند. کتاب به بررسی مفاهیمی چون تجربهٔ روحانی، شوریدگی، جنون عارفانه و نقش زیبایی و عشق الهی در سلوک عرفانی می‌پردازد؛ همچنین مباحثی دربارهٔ زبان و ادبیات عرفانی، ساختار گزاره‌های ادبی و نحوهٔ انتقال معنا در متون عرفانی مطرح می‌شود. این اثر تصویری از سیر تاریخی تصوف، تحولات مفهومی آن و جایگاه عشق و زیبایی در اندیشهٔ عارفان ایرانی ارائه می‌دهد و برای مخاطبانی که به مباحث نظری و تحلیلی عرفان علاقه دارند، منبعی غنی به شمار می‌آید.

خلاصه کتاب شهود زیبایی و عشق الهی

کتاب «شهود زیبایی و عشق الهی» با رویکردی تحلیلی به مفاهیم بنیادین عرفان اسلامی می‌پردازد. نویسنده در مقالات مختلف، ابتدا به ساختار زبان و ادبیات عرفانی توجه می‌کند و تفاوت میان گزاره‌های تجربه‌پذیر، تجربه‌گریز و تجربه‌ستیز را در متون ادبی و عرفانی شرح می‌دهد؛ سپس به ریشه‌ها و سیر تاریخی تصوف در اسلام می‌پردازد و نشان می‌دهد که تصوف از زهد آغازین مسلمانان نشئت گرفته و به‌تدریج با مفاهیمی چون عشق الهی، معرفت شهودی و فنا در حق تکامل یافته است. در این مسیر، نقش شخصیت‌هایی همچون بایزید بسطامی، حسین بن منصور حلاج، ابوسعید ابوالخیر و دیگر عارفان برجسته بررسی می‌شود. کتاب به تحلیل تجربه‌های روحانی، شوریدگی و جنون عارفانه و اهمیت رهایی از عالم عین برای وصول به شهود و عشق الهی می‌پردازد و جایگاه زبان و ادبیات در انتقال معانی عرفانی و نقش تأویل و تفسیر مخاطب در فهم متون عرفانی مورد بحث قرار می‌گیرد. نویسنده با استناد به متون کلاسیک و اشعار عارفان نشان می‌دهد که تجربهٔ عرفانی، امری شخصی و شهودی است که از طریق ریاضت، ذکر، خلوت و سلوک معنوی حاصل می‌شود و در نهایت به اتحاد عاشق و معشوق و فنا در حق می‌انجامد.

چرا باید کتاب شهود زیبایی و عشق الهی را خواند؟

این کتاب برای کسانی که به‌دنبال فهم عمیق‌تر مفاهیم عرفانی و سیر تاریخی تصوف در ایران هستند، منبعی تحلیلی و مستند فراهم می‌کند. مقالات کتاب با تکیه بر منابع معتبر و متون کلاسیک، به بررسی دقیق تجربه‌های روحانی، نقش زبان در عرفان و جایگاه عشق و زیبایی در اندیشهٔ عارفان می‌پردازند. مطالعهٔ این اثر می‌تواند دیدگاه تازه‌ای نسبت به ساختار متون عرفانی و نحوهٔ تفسیر آن‌ها ایجاد کند و مخاطب را با سیر تحول اندیشه‌های عرفانی و جایگاه تجربهٔ شهودی در عرفان اسلامی آشنا سازد.

خواندن کتاب شهود زیبایی و عشق الهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران حوزهٔ عرفان، ادبیات فارسی و الهیات، علاقه‌مندان به تاریخ تصوف و کسانی که دغدغهٔ فهم تجربه‌های روحانی و مفاهیم عشق الهی را دارند، مناسب است؛ همچنین برای کسانی که به‌دنبال تحلیل ساختار زبان و معنا در متون عرفانی هستند.

بخشی از کتاب شهود زیبایی و عشق الهی

«ما سخن نمی‌گوییم مگر به قصد ارتباط با دیگری، اگر گفتار به صورت شفاهی و از طریق نشانه‌های آوایی صورت گیرد، معمولاً دیگری یا مخاطب حضور دارد و در صورتی که متکلّم و مخاطب به‌تناوب مقام متکلّمی و مخاطبی خود را عوض کنند، گفت‌وگویی در میان آنان برقرار می‌شود. وقتی گفتار به صورت نوشتار در می‌آید و نشانه‌های آوایی تبدیل به نشانه‌های دیداری می‌شود نیز جدا از همهٔ تفاوت‌هایی که این دو ارتباط را از هم متمایز می‌کند، امر ارتباط به‌هرحال برقرار می‌ماند. در یک اثر نوشتاری نیز گفت‌وگو میان دو نفر یا چند نفر ممکن است عیناً منعکس شود و متکلّم و مخاطب، به تناوب، در مقام یکدیگر قرار گیرند.

خواه در گفتار که متکلّم و مخاطب حضور فیزیکی دارند و خواه در نوشتار که هیچ‌کدام حضوری از این دست ندارند ممکن است مخاطب در مقام متکلّم قرار نگیرد و بنابراین، گفت‌وگویی صورت نگیرد و یا حتّی مخاطب وجود نداشته‌باشد که گفت‌وگویی برقرار شود و اما اگر قبول کنیم که هر سخن گفتنی به قصد ارتباط با دیگری صورت می‌گیرد، می‌باید در هر سخن گفتنی فرض وجود مخاطبی حتّی در غیبت مخاطب ملحوظ شود تا سخن گفتن محقّق گردد. بنابراین، ما سخن نمی‌گوییم جز به قصد ارتباط و ارتباط ممکن نیست جز با حضور یا فرض وجود مخاطب.»