کتاب مرد مرد

کتاب مردِ مرد نوشته رابرت بلای که با ترجمه فریدون معتمدی ترجمه شده است، براساس قصهه کوتاهی به نام آیرون‌جان نوشته شده است. بنا به نظر نویسنده، آقای رابرت بلای قدمتی بین ۱۰ تا ۲۰ هزار سال دارد و در شمال اروپا در قرن ۱۹ به وسیله برادران گریم پیدا و در مجموعه‌ای چاپ شد.

درباره کتاب مرد مرد

 این داستان مربوط به قوم آریایی می‌شود. قوم آریایی در همین اوان یعنی بین ۱۰ تا ۲۰ هزارسال پیش مهاجرت خود را از شمال روسیه شروع کرد و در منطقه گسترده‌ای از شمال تا جنوب اروپا و از ایران بزرگ تا هند پراکنده شد. مرکز اصلی خود را اَران به معنی سرزمین آریاییان که اکنون به ایران تبدیل شده است نام نهادند. قابل توجه است که همه نمادهایی که در این داستان استفاده شده، هنوز هم در بین آریاییان مشترک است.

این کتاب به عنصر مردانه درون مردان یا همان آنیما می‌پردازد.

خواندن کتاب مرد مرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ارتباط ادبیات و روان‌کاوی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب مرد مرد

یک روز شکارچی غریبه‌ای به قصر پادشاه می‌آید. می‌پرسد «آیا کاری از دست من ساخته است؟ کارهای خطرناکی این اطراف نیست که من انجام دهم؟» پادشاه در جواب می‌گوید «البته می‌توانم راجع‌به جنگل به تو بگویم اما، منطقهٔ خطرناکی است. مردم به آنجا می‌روند دیگر باز نمی‌گردند. متوجه هستی! شانس برگشت بسیار کم است».

مرد جوان در پاسخ می‌گوید: «این درست از قماش کارهایی است که من دوست دارم». به هر حال، مرد جوان راهی جنگل می‌شود و نکته جالب این‌که، او تنها فقط همراه سگش می‌رود. آن‌ها مدت‌ها در جنگل پرسه می‌زنند تا این‌که به برکه‌ای می‌رسند. ناگهان دستی از آب بیرون می‌آید و سگ را می‌قاپد و به داخل آب می‌برد.

مرد جوان، بی‌آن‌که خود را ببازد، به آرامی می‌گوید: «پس این خودش است!».

او گرچه سگ را بسیار دوست می‌داشت و اصلا مایل نبود که او را رها کند، اما باید به قصر بازمی‌گشت. پس از بازگشت، سه شکارچی دیگر اجیر می‌کند و به برکه بازمی‌گردند و سطل به سطل شروع به خالی کردن آب برکه می‌کنند. هر کس تا به حال آب حوضی را با سطل خالی کرده باشد می‌داند که چه کار طولانی و طاقت‌فرسایی است.

بالاخره، آب برکه را خالی می‌کنند، در کف برکه مردی خوابیده که سر تا پایش را موهای بلند پوشانده است ـ موهایی اخرایی مثل آهن زنگ‌زده ـ شکارچیان او را به قصر پادشاه می‌برند و زندانی می‌کنند. پادشاه او را در قفسی آهنی حبس و در حیاط قصر آویزان می‌کند و اسمش را «آیرون‌جان» می‌گذارد و کلید قفل قفس را به ملکه می‌دهد... اجازه بدهید در اینجا داستان را برای چند لحظه متوقف کنیم.

مرد امروزی، وقتی به عمق روان خود نگاه کند، اگر تمام شرایط درست باشد، ممکن است، در عمق «آب» روحش، در منطقه‌ای که مدت‌هاست کسی به آنجا نرفته، مرد باستانی پرمویی را پیدا کند.