کتاب برف در تابستان

کتاب برف در تابستان اثری از سایادو او جتیکا با ترجمه فرناز فرود است. این اثر مجموعه‌ای از نامه‌های یک راهب بودایی به شاگردانش است که در آن با زبانی ساده و بیان واضح، تعالیم بودایی را شرح داده است. 

درباره کتاب برف در تابستان

هرچند تعالیم و آموزه‌های دیانت بودایی، به مرور زمان از فرهنگ‌های گوناگونی که به آن‌ها قدم گذاشته است، تاثیر و الهام گرفته است، اما همچنان اصولش را حفظ کرده است و این اصول، راهی برای مقابله انسان‌ها با مشکلات دربربراشان قرار می‌دهد. راهکارهایی که سبب رسیدن به آرامش و رهایی می‌شود و کمک می‌کند تا ذهن را از تمام مشکلات پاک کنند. در حقیقت ذهن، می‌تواند به عنوان عامل اصلی مشکلات شناخته شود. اما خبر خوب این است که ذهن را می‌توان تعلیم داد و تربیت کرد تا در نهایت به نگرشی سالم دست یافت. 

سایاداو او جوتیکا، راهب و مربی بودایی و نویسنده کتاب برف در تابستان، مفاهیم عمیق و آموزه‌ها و تعالیم بودایی را در نامه‌هایی به شاگردانش بیان کرده و نوشته است. این نامه‌ها که در یک مجموعه گرد آمده‌اند، از مسائلی مانند خویشتن‌داری، طمع، منیت، دیدگاه‌های نادرست و چرخه‌ تولد و مرگ صحبت می‌کنند. او علاوه بر بیان تعالیم، از تجربه‌های شخصی خودش هم گفته است و همین موضوع سبب شده تا کتاب، برف در تابستان، به اثری ارزشمند و گرانقدر درباره مفاهیم بودایی، پیدا کردن نگرش صحیح به زندگی، مراقبه و رسیدن به آرامش، بدل گردد. 

کتاب برف در تابستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

برف در تابستان کتابی است برای تمام آن‌هایی که دوست دارند زندگی سرشار از آرامش به همراه عشق و راحتی را برای خودشان بسازند. 

بخشی از کتاب برف در تابستان

مراقبه چنان که من آن را درک می‌کنم، آرامش، تمرکز، بینش یا هر احساس دیگری را ایجاد نمی‌کند، بلکه مراقبه، دیدن روشن و آشکار رویدادها در هر لحظه به شیوه‌ای بسیار ساده است. اگر هدف ما از مراقبه، ایجاد یا دست‌یابی به آرامش یا بینش باشد، در واقع می‌کوشیم از جایی آغاز کنیم که باید مقصدمان باشد. در نتیجه، همواره به جایگاه اولیه بازمی‌گردیم، زیرا از آنجا که هستیم، آغاز نکرده‌ایم. به بیانی دیگر، مراقبه، گفت و گوی درونی کامل یا درکی ژرف از مسایل زندگی‌ست.

بنا بر این، نباید تفاوتی میان گشودن گره‌های ذهنی - یعنی حل مسایل، از روان‌رنجوری تا موارد دیگر - و مراقبه وجود داشته باشد. همهٔ این‌ها بخشی از یک فرایند هستند.

از نظر من، مشاورهٔ روان‌شناختی، تفاوت چندانی با راهنمایی کردن در زمینهٔ مراقبه ندارد. از این رو، کسی که انسان‌ها را درک نمی‌کند، اما دانسته‌های کتابی فراوانی دارد، آموزگار یا مشاوری برای مراقبه نیست، بلکه یک دانشمند است.

مراقبۀ «هوشیار بودن» حقیقی، شامل همه چیز می‌شود. هیچ بخشی از زندگی ذهنی و جسمانی نباید بیرون از هوشیاری ما باشد. یکایک جنبه‌های زندگی ما باید به خوبی درک شوند.

مراقبۀ حقیقی، طبیعی، پویا، زنده و نامحدود است و باید همه وقت و همه جا انجام شود. برخورد خاص و پراکنده از نظر من پذیرفتنی نیست. اندک‌اندک به این نتیجه رسیده‌ام که یک برخورد خاص و مشخص زیانبار است. هیچ گاه نتوانسته‌ام خودم را مجبور و محدود به چنین کاری کنم. مراقبه برای من کار خاصی نیست، بلکه بخشی از آموزش‌هایم است.

بهترین کاری که می‌توانم برای خودم انجام دهم آن است که هوشیار باشم. به ذهن (زندگی) خود نگاه کنید و ببینید چه اندازه به آدم‌ها و کتاب‌ها وابسته هستید. ببینید چه قدر ساده حوصلۀ‌تان سر می‌رود. آیا می‌توانید با بی‌حوصلگی کنار بیایید، هیچ کاری در بارﮤ آن نکنید و فقط نسبت به آن هوشیار باشید؟

هیچ کاری نکردن در واقعیت ساده نیست. گمان می‌کنم این موضوع را بر اساس تجربه بدانید. هنگامی که هیچ کاری انجام نمی‌دهید، چه بر سر ذهنتان می‌آید؟ آیا آن را به دقت مشاهده کرده‌اید؟ حوصله سر رفتن قابل تحمل نیست. بی‌درنگ می‌خواهیم کاری برای فرار از آن پیدا کنیم و انجام بدهیم. بکوشید فقط چند روزی کاری انجام ندهید.

انجام ندادن ساده نیست. اگر تلاش کنید انجام ندادن را انجام دهید، باز هم دارید کاری انجام می‌دهید. اگر می‌کوشید دستاوردی داشته باشید، پس کاری انجام می‌دهید. منیت شما نیرومند است. اگر هیچ کاری نکنید، تهی و پوچ می‌شوید.