بریده‌هایی از کتاب مرد مرد

یونگ می‌گوید، تمام درخواست‌های موفق از روان، شامل بده بستان می‌شوند. روان، اهل معامله است. اگر بخشی از وجود شما تنبل است و نمی‌خواهد کاری انجام دهد، این مشکل فقط با یک قول خشک و خالی هنگام تحویل سال حل نمی‌شود. این پیمان پایدارتر خواهد بود اگر شما به قسمت تنبل وجود خود بگویید: «بگذار من یک ساعت کار کنم، آن وقت تو هم می‌توانی یک ساعت ول بگردی... قبول؟».

زخمی که آن‌قدر دردناک است که پسرک آن را بی‌اختیار در برکه فرو می‌برد. این، آن چیزیست که داستان می‌گوید. اما اگر ما به درون داستان برویم و در آن زندگی کنیم و تنها تماشاچی نباشیم، باید از خود بپرسیم که آن «چه زخمی است که تا به این حد دردناک است که باید آن را در آب فرو ببریم؟» این همان زخمی است که سعی می‌شود در مراسم ورود به مردان جوان یادآوری یا نشان داده شود و منظور از زخم، زخم روح Soul است؛ زخمی بر بدنه احساسات. گاه زخمِ سطحی یادآور زخم درون است. اجازه بدهید فهرستی از آسیب‌های درون، همان‌طور که از آسیب‌های خارجی گفتیم، بسازیم. دریافت نکردن هیچ آمرزشی و یا احسنتی از پدر، یک زخم است. رابرت مور Robert Moore می‌گوید «اگر شما مرد جوانی هستید و از سوی مردان مسن‌تر تحسین نشده‌اید، زخم خواهید برداشت»

زنان می‌توانند در رحم خود یک جنین را به یک پسر تبدیل کنند. ولی فقط مردها می‌توانند پسر را به مرد تبدیل کنند. راهبران می‌گویند که پسر نیازمندِ تولدی دوباره است. این بار، متولد شدن از یک مرد.

پدر ـ دور از دسترس آلکساندر میچرلیخ روانشناس آلمانی در کتابش به نام جامعهٔ بدون پدر Society Without Father که راجع‌به بحران روابط پدر ـ پسری است، این چنین نتیجه‌گیری می‌کند: اگر پسر در تمام طول سال نبیند و نداند که پدر مشغول چه کاری است و از احوال او باخبر نباشد، حفره‌ای در روان او ایجاد می‌شود

آنتونیو ماچادو Antonio Machado می‌گوید: ای راهروان، جاده‌ای نیست تنها ردپای بادهاست بر دریا رابرت بلای ] پای در ره نه، هیچ مپرس تا ره گویدت چگونه باید رفتن[

اولین تجلی اصلی آنیما تقریباً همیشه از طریق فرافکنی صورت می‌گیرد. مردی، زنی را می‌بیند، قلب به تپش می‌افتد و عاشق آن زن می‌شود. این پدیده فرافکنی آنیما است. فرافکنی یعنی این که قدرت این کشش از درون می‌آید نه از بیرون. درست مانند یک پروژکتور سینما که از درون خود تصویری را به بیرون، بر روی پرده می‌اندازد و شبه‌ای از واقعیت ایجاد می‌کند.

روان، اهل معامله است. اگر بخشی از وجود شما تنبل است و نمی‌خواهد کاری انجام دهد، این مشکل فقط با یک قول خشک و خالی هنگام تحویل سال حل نمی‌شود. این پیمان پایدارتر خواهد بود اگر شما به قسمت تنبل وجود خود بگویید: «بگذار من یک ساعت کار کنم، آن وقت تو هم می‌توانی یک ساعت ول بگردی... قبول؟».

نیروی رهبری «شیرمرد» کاملا برعکس است. این نیرو به جهت عملی پرقدرت، نه با خشونتی ولنگارانه، بلکه با اراده و اقتدار حرکت می‌کند. «شیرمرد» مخالف مدنیت نیست، ولی زیر یوغ مدنیت هم نمی‌رود.

مردها وقتی پسربچه‌ای بیش نیستند، پوست کلفت و خشن هستند و از دید آن‌ها زخمی که درد بگیرد خجالت‌آور است. در عالمِ پسرها زخمی که باعث شود بازی را ترک کنی، علامت بچه‌ننه بودن است. مرد واقعی، از پا نمی‌افتاد و ادامه می‌داد؛ حتی اگر که می‌بایست دل و روده‌اش را پشت سر روی زمین بکشد.

می‌گویند وقتی دوستی با خوشحالی می‌گفت «امروز ارتقا مقام و اضافه حقوق حسابی گرفتم.» یونگ در جواب می‌گفت: «خیلی متاسفم که این را می‌شنوم، اما اگر همه دست به دست هم بدهیم و کمک کنیم، فکر می‌کنم بتوانی جان سالم به در ببری.» و اگر دوستی می‌آمد و با کمال شرمندگی و تاسف می‌گفت «مرا از کار اخراج کردند.» یونگ داد می‌زد «زنده باد! کیک و شیرینی بیاورید این خبر بسیار خوبی‌ست، حالا یک اتفاقی عالی خواهد افتاد».

زنان می‌توانند در رحم خود یک جنین را به یک پسر تبدیل کنند. ولی فقط مردها می‌توانند پسر را به مرد تبدیل کنند. راهبران می‌گویند که پسر نیازمندِ تولدی دوباره است. این بار، متولد شدن از یک مرد.

حاشیهٔ زندگی، اجتناب است؛ اما، زندگی کردن، قبول مشتاقانه زندگی و هر آنچه در چنته دارد، است

هم آتش زندگی‌بخش وجود دارد هم آتش خانمان‌سوز و این که این «آتش» کدام باشد را آگاهی ما از ماهیت آتش تعیین می‌کند، ذات آتش همان است که هست.

سبزه عید نوروز که بعد از ۱۳ روز مراقبت، در روز سیزدهم در آب روان انداخته می‌شود؛ به این معنی که زندگی را جریان زمان همیشه با خود می‌برد

«نرینگی، هدیهٔ طبیعت است و مردانگی هدیهٔ حکمت»

ما درست از همان جایی که روان ما زخم برداشته است بهترین و بزرگترین هدیه‌هایمان را به جامعه تقدیم خواهیم کرد. سرچشمهٔ این زخم‌ها می‌تواند پدری معتاد، و یا از مادری که تحقیر می‌کند و یا پدری که تحقیر می‌کند، مادری آزاردهنده، یا از تنهایی، نقص عضو، بیماری و یا هر چیز دیگری باشد؛

زنان می‌توانند در رحم خود یک جنین را به یک پسر تبدیل کنند. ولی فقط مردها می‌توانند پسر را به مرد تبدیل کنند.

اشکال در این است که پیشکسوت‌ها و یا ریش‌سفیدان خارج از هسته خانواده، دیگر راه موثر و معقولی جلوی پای پسر خانواده نمی‌گذارند تا او بتواند بی‌آن‌که به کسی آسیبی برساند، بند نافش را از والدین ببرد.

آن‌جایی که مرد زخمی شده همان جایی است که نبوغ او وجود دارد. ما درست از همان جایی که روان ما زخم برداشته است بهترین و بزرگترین هدیه‌هایمان را به جامعه تقدیم خواهیم کرد. سرچشمهٔ این زخم‌ها می‌تواند پدری معتاد، و یا از مادری که تحقیر می‌کند و یا پدری که تحقیر می‌کند، مادری آزاردهنده، یا از تنهایی، نقص عضو، بیماری و یا هر چیز دیگری باشد؛ و این دقیقآ همان جایی است که ما بهترین هدیه خود را به جامعه تقدیم خواهیم کرد.

هر کدام از ما، در کودکی حدس زده بودیم که شاهزاده‌ایم و از بدحادثه به این مکان در میان این فامیل نادان معمولی پرتاب شده‌ایم؛ کبریا از همان هنگام در ما بود.

وقتی که زنان با همهٔ خیرخواهی که دارند پسری را بزرگ می‌کنند، احتمالا او بدون شخصیت (صورت) مردانه بزرگ می‌شود و ممکن است هیچ صورتی نداشته باشد.

وقتی فرهنگ پشت میزنشینی و «انقلاب اطلاعات» حاکم می‌شود، رابطهٔ پدر و پسری از هم می‌پاشد، و وقتی پدر فقط یکی دو ساعتی شب‌ها در منزل است، آن وقت ارزش‌های زنانه، هرچند بسیار زیبا، تنها ارزش‌های خانه خواهد شد. می‌توان گفت امروزه پدر، پسرش را ۵ دقیقه بعد از تولد از دست می‌دهد.

انسان‌هایی که زیادی از حد سالم و زیادی از حد در پی ورزش و عضلانی هستند، از سلامت خود برای جلوگیری از ورود روح استفاده می‌کنند. آن‌ها هیچ دری را باز نمی‌گذارند، به کمک ورزش بر سلامت و کمال چیره می‌شوند، اما روح، از روزنهٔ شکست وارد می‌شود.

معمولا وقتی مردی متلکی بی‌ادبانه به زن رهگذری می‌گوید نشانهٔ آن است که از احساس حقارت خود ناآگاه است.

وحشی‌گری، روح زمین و روح انسان را مجروح می‌کند و مرد وحشی زخم دیده‌ای است که نمی‌خواهد زخمی‌بودنش را بپذیرد.

کتک زدن، سیلی نواختن در گوش، تحقیر کلامی، همه نوعی آسیب هستند؛ ضربه‌هایی که خودکفایی را از هم می‌درند، سبد ارزش به خود را پاره می‌کنند، اشتیاق را آلوده، اعتماد به نفس را مسموم و ویران، روح را کبود و سیاه و اعتماد به بدن را نابود و متزلزل می‌کند... این‌ها همگی تهی کننده‌اند. نابود می‌کنند و آسیب می‌رسانند.

مایکل ونچورا در مقاله‌ای بسیار عالی به نام عصر گمراهی The Age of Endarkment از زیاده‌روی و نافرمانی جوانان و چالشی که برای بزرگ‌ترها ایجاد کرده است، سخن می‌گوید. از موسیقی آن‌ها گرفته تا نوع لباس پوشیدنشان، نوع گفت و گو و رمز و رازی که بین خود دارند، همه و همه پیام‌هایی هستند که می‌گویند لحظهٔ راهبری فرارسیده است. تمام این زیاده‌روی‌ها درخواستی است برای پاسخی از جانب بزرگ‌ترها

ما درست از همان جایی که روان ما زخم برداشته است بهترین و بزرگترین هدیه‌هایمان را به جامعه تقدیم خواهیم کرد.

در عالمِ پسرها زخمی که باعث شود بازی را ترک کنی، علامت بچه‌ننه بودن است. مرد واقعی، از پا نمی‌افتاد و ادامه می‌داد؛ حتی اگر که می‌بایست دل و روده‌اش را پشت سر روی زمین بکشد.

نوع سرکشی و یا نااهلی‌ای که تصویر «شیرمرد» را نمایان می‌کند، آن نیروی قلدرانه‌ای نیست که مردها به اندازه کافی راجع‌به آن می‌دانند. نیروی رهبری «شیرمرد» کاملا برعکس است. این نیرو به جهت عملی پرقدرت، نه با خشونتی ولنگارانه، بلکه با اراده و اقتدار حرکت می‌کند. «شیرمرد» مخالف مدنیت نیست، ولی زیر یوغ مدنیت هم نمی‌رود. ساختمان اخلاقی مسیحیت عوامانه مخالف منش «شیرمرد» است، اما بعضی شواهد نشان می‌دهد که خود مسیح (ع) مخالف با «شیرمرد» نبود؛ چه در آغاز رسالتش، جان پرمو۱۲ بود که او را غسل تعمید داد.