کتاب آقای سلیمان! می‌شود من بخوابم؟

آقای سلیمان! می‌شود من بخوابم؟ رمانی از نویسنده ایرانی معاصر، سیدمحمدرضا واحدی است که با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبه رو شده است.

 درباره کتاب آقای سلیمان! می‌شود من بخوابم؟

 نغمه و روبیک دلبسته یکدیگرند. روبیک پسری ارمنی، عاشق‌پیشه اهل شعر و هنر و موسیقی است که یک پایبندی هم به آداب مسلمانان دارد و برای ایام محرم احترام قائل است. او یک و سال و نیم تلاش می‌کند تا تفاوت بین دین مسیحیت و اسلام را بفهمد. نغمه اما مسلمان است. او دختری معترض است که تا پای قید مسلمانی را زدن هم پیش می‌رود. در این میان رابطه این دو جوان دچار افت و خیزهای عجیبی می‌شود.

واحدی در این رمان با ایجاد گره‌های منطقی و به‌هم ریختن قطعات همچون پازل داستان مخاطب را به دنبال خود می‌کشاند و در جایگاه قهرمانان داستان قرار می‌دهد تا تمام چالش‌های پیش‌آمده  را با جان و اندیشه خود درک و لمس کند، تصمیم بگیرد و انتخاب و قضاوت کند. 

خواندن کتاب آقای سلیمان! می‌شود من بخوابم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه علاقه‌مندان به داستان و رمان به ویزه با موضوعات اجتماعی و فرهنگی

 بخشی از کتاب آقای سلیمان! می‌شود من بخوابم؟

سال اول تحصیل در تبریز، شب اربعین که رسید، بی‌قرار شد. حس می‌کرد چیزی کم دارد. تصمیم گرفت فردا هرطور شده مسجدی یا تکیه‌ای که پخت‌وپز نذری داشته باشند، پیدا کند و پای دیگ برود تا دود اجاق امام حسین را از دست ندهد.

صبحانه را خورده و نخورده به سرعت آماده شد و از سوئیتش زد بیرون. راه افتاد تا بلکه جایی پیدا کند برای انجام تکلیفی که فکر می‌کرد به گردن دارد.

در محلهٔ مرکزی شهر، حوالی مقبره الشعراء قدم می‌زد. حال و هوای اربعینیِ تبریز عجیب بود و دلگیر. وارد کوچه‌های تنگ و قدیمی محلهٔ سرخاب شد. دلش را سپرده بود به چیزی یا جایی که خودش هم نمی‌دانست چیست و کجاست. بی‌هدف راه می‌رفت و دنبال گمشده‌ای می‌گشت. انتظارش چندان طولی نکشید و به خانه‌ای رسید که در و دیوارش را سیاه‌پوش کرده بودند. چسبیده به آن، خرابه‌ای وجود داشت که آن هم با چند بیرق مشکی و کتیبه، رنگ ماتم به خود گرفته بود. داخل خرابه، چند نفر مشغول علم کردن اجاقی بودند و چند نفر دیگر دیگ‌های بزرگی را می‌شستند.

جلوی تکیه ایستاد. خجالت می‌کشید و نمی‌دانست چطور وارد آن جمع شود. قدری این پا و آن پا کرد، اما نتوانست جلو برود و سر حرف را باز کند. راهش را کشید و کوچه را تا انتها رفت. به آخر کوچه که رسید، دلش نیامد به راهش ادامه دهد و توی کوچهٔ بعدی بپیچد. دوباره برگشت به سمت تکیه. همین که جلوی تکیه رسید، یکی از هیأتی‌ها از خرابه بیرون آمده بود.

احساس غریبی داشت، اما بالاخره دل به دریا زد:

- ببخشید... برای اربعین نذری می‌پزین؟

سهراب که آمده بود تا از حیاط کناری، شلنگ آب را به خرابه بکشد، با تعجب نگاهش کرد و سری به علامت تأیید تکان داد:

- هنوز خیلی کار داره. بعد از نماز ظهر بیاین؛ اگه آماده شده بود بگیرین.

- ببخشید... چی می‌پزین؟ شله‌زرد...؟ یا...

- مگه فرقی هم می‌کنه برادر من؟ نذری، نذریه دیگه. حالا شما بیا شله رو اینجا بخور و ناهارو جای دیگه.

- ببخشید... من از بچگی به خاطر نذر مادرم، همیشه روزهای اربعین پای دیگ شله‌زرد بودم. اما اینجا تو شهر شما دانشجو هستم و غریبه... اگه اجازه بدین من هم یه کمکی بهتون بکنم که به نذر مادرم عمل کرده باشم.