دانلود و خرید کتاب پیشه‌ی دربه‌دری

کتاب پیشه‌ی دربه‌دری، نوشته حسن میرعابدینی، به بررسی زندگی و آثار نویسنده‌ی مشهور و پرآوازه‌ی ایرانی، بزرگ علوی می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب پیشه‌ی دربه‌دری

کتاب پیشه‌ی دربه‌دری نگاهی به زندگی و آثار نویسنده‌ی پرآوازه و مشهور ایرانی، بزرگ علوی است. پیشه دربه‌دری که در مجموعه‌ی کلاسیک‌های ادبیات معاصر قرار دارد با هدف آشنا کردن خوانندگان، در قالب کتابی موجز و از منظری انتقادی، با جنبه‌های گوناگون کار ادبی نویسندگان طراز اول ایران است. بزرگ علوی نویسنده‌ی واقع‌گرا و چپ‌گرای ایرانی است که از او آثار ارزشمندی چون: گیله مرد، چمدان، میراز و چشم‌هایش باقی مانده است. حسن میرعابدینی در کتاب پیشه دربه‌دری به تشریح زندگی و زمانه‌ی این نویسنده‌ی پرآوازه و نقد و بررسی آثار او جهت آشنایی مخاطب با سبک و شیوه ی کار وی می پردازد.

کتاب پیشه‌ی دربه‌دری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر دوست دارید بزرگ علوی را بهتر بشناسید، کتاب پیشه‌ی دربه‌دری به شما کمک می‌کند. علاقه‌مندان به مطالعات و نقدهای ادبی نیز از خواندن کتاب پیشه‌ی دربه‌دری لذت می‌برند.

درباره‌ی حسن میرعابدینی

حسن میرعابدینی در سال ۱۳۳۲ متولد شد. او نویسنده، استاد دانشگاه، پژوهشگر و منتقد ادبی معاصر ایران است. در میان فعالیت‌های حرفه‌ای او می‌توان به تدریس ادبیات معاصر در دانشگاه زنجان و مؤسسه آموزش عالی حافظ شیراز اشاره کرد. برخی از آثار منتشر شده‌ی حسن میرعابدینی: پیشه دربه‌دری: زندگی و آثار بزرگ علوی. تاریخ ادبیات داستانی ایران. تک‌چهره نویسنده. تک‌چهره نویسنده، دفتر دوم.  جهان داستانی ایرانیان: نگاهی به جهان داستانی نیما، شاملو، اخوان ثالث، احمد محمود، جلال آل‌احمد و … (مقاله‌ها و گفتگوها)

بخشی از کتاب پیشه‌ی دربه‌دری

محمدعلی سپانلو از نخستین کسانی بود که مقاله‌ای درباره شیوه روایت‌گریِ او نوشت. وی درباره این شیوه می‌نویسد: «در اغلب داستان‌های او، ابتدا ما با یک مجهول روبه‌روییم. قهرمان داستان، برای کشف این مجهول، شبکه‌ای درهم‌پیچیده از روابط و حوادث را طی می‌کند و غالباً در آخر داستان و گاه با آخرین جملات داستان، آن مجهول یا معما گشوده می‌شود... در بیشترِ قصه‌های علوی، اصل ماجرا قبلاً اتفاق افتاده و شروع قصه دری است که (نویسنده) بر ویرانه‌های حادثه‌ای نیمه‌فراموش می‌گشاید. این روش... را استشهادی و استعلامی نامیده‌ام؛ همان‌طور که بعد از وقوع جُرمی، مأمور بر اثر شهادت گواهان و بر مبنای قرائن و اَمارات، استشهادی تهیه می‌کند؛ همان شیوه‌ای که اساساً در ادبیات کارآگاهی و پلیسی به کار می‌رود».

ناچیزشمردنِ دستاورد ادبیِ نویسنده‌ای که درگیرِ سیاست شد، کار دشواری به نظر نمی‌رسد. شاید چون آثار قلمی علوی از سیاست متأثر جلوه می‌کند، بیشتر از همین منظر به آنها توجه می‌شد. حاصل این رویکرد، به سایه‌رفتنِ شگردشناسیِ این داستان‌نویس نوگرا بود.

باقر مؤمنی بر آن است که علوی «یک نویسنده بزرگ هومانیست و مردم‌دوست بود». او «اصلاً انقلابی به معنای اجتماعی آن نیست و در گذشته هم نبوده است». مردم از او «یک رزمنده سیاسی ـ انقلابی» ساخته بودند. به علوی باید به عنوان نویسنده‌ای رئالیست و یکی از پایه‌گذاران داستان‌نویسی جدید ایران نگریست و نه به عنوان یک مبارز سیاسی (در خلوت دوست، ص ۲۹۰ ـ ۲۹۳). در واقع، روحیهٔ علوی او را بیشتر به مشاهده می‌کشاند تا عمل، اکثر قصه‌هایش نیز از منظرِ راویِ شاهد، و نه شخصِ درگیرِ ماجرا، روایت می‌شود.