کتاب انسان در پی معنا

کتاب انسان در پی معنا، نوشته ویکتور ئی فرانکل، تجربه‌ سال‌ها گرفتاری در اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس و داخاو و تلاش او برای یافتن معنا و هدفی، ورای تمام سختی‌های زندگی است.

درباره‌ی کتاب انسان در پی معنا

ویکتور فرانکل در طول دوران زندگی‌اش مدتی را در اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس و داخائو گذراند. او در این دوران سخت پدر، مادر، برادر و همسر باردارش را از دست داد. او و خواهرش تنها کسانی بودند که توانستند از این مهلکه نجات پیدا کنند. ویکتور فرانکل در طول آن مدت تجربیات وحشتناکی مانند گرسنگی، سرما، بی‌رحمی و خشونت را از سر گذراند. اما با این حال به دنبال معنایی برای زندگی می‌گشت چون زندگی را شریف و ارزشمند می‌دانست. کتاب انسان در پی معنا نتیجه‌ی تلاش‌های او برای یافتن هدف زندگی است

 این کتاب دو بخش دارد. یک بخش به این تجربیات او در اردوگاه‌ها می‌پردازد و بخش دیگر کتاب، تجربه‌ سال‌های کار در مطبش به عنوان روان‌پزشک است.

ویکتور فرانکل معتقد بود که برای هر انسان باید وظیفه یا رسالتی وجود داشته باشد که دلش بخواهد زندگی‌اش را برای آن صرف کند. فرانکل اگزیستانسیالیست بود و واژه «هستی نژندی» را در مورد اختلال عاطفی ابداع کرد. او اختلال عاطفی را حاصل عدم توانایی فرد در یافتن معنا برای زندگی می‌دانست. با خواندن کتاب انسان در پی معنا، و سیر داستانی که پیش می‌گیرد، متوجه اهمیت وجود این هدف در زندگی هر فردی می‌شویم. او همچنین از نحوه‌ی برخورد با رنج‌های زندگی می‌گوید. ویکتور فرانکل معتقد است که رنج در زندگی اجتناب‌ناپذیر است اما نحوه‌ی مبارزه و رویارویی ما با رنج‌هایمان است که می‌تواند به زندگی ما معنا بدهد و به ما کمک کند تا تجربیات دردناک و دشوار را پشت سر بگذاریم.

کتاب انسان در پی معنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب صوتی انسان در پی معنا یک اثر جذاب و شنیدنی برای تمام افراد است. با اینحال اگر احساس می‌کنید که نمی‌دانید در زندگی به کدام سمت پیش بروید و به دنبال معنا و هدف آن می‌گردید، کتاب صوتی انسان در پی معنا به شما کمک می‌کند.

درباره‌ی ویکتور ئی فرانکل

ویکتور ئی فرانکل با نام کامل ویکتور امیل فرانکل در ۲۶ مارس ۱۹۰۵ در وین به دنیا آمد. فرانکل یکی از بازماندگان اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس و داخاو است. او روانپزشک و عصب‌شناس اتریشی بود که به دلیل یهودی بودن، سال‌ها در اردوگاه‌های کار اجباری، زندانی بود. فرانکل پدر و مادر، نامزد و برادرش را در اردوگاه‌های کار اجباری از دست داد و همین به او انگیزه‌ای داد تا معنایی برای زندگی کردن پیدا کند. بعدها، با آزمایش این طرح بر روی مراجعانش، معنادرمانی را طراحی کرد. ویکتور فرانکل مدتی بعد از جنگ جهانی دوم سخنرانی در شهر وین داشت. بعد از مدتی این سخنرانی به یکی دیگر از کتاب‌های او یعنی انسان در جستجوی معنای غایی، تبدیل شده است.

بخشی از کتاب انسان در پی معنا

در مورد اکثریت زندانیان، زندگی بدوی و همچنین تمرکز تلاش‌شان بر اینکه جان به‌ در ببرند، منجر به بی‌توجهی کامل نسبت به هر چیز دیگری شده بود که به این مهم مربوط نباشد و همین، بی‌احساسی کامل زندانی را توجیه می‌کند. هنگام انتقال من از آشویتس به اردوگاهی وابسته به اردوگاه کار اجباری داخائو، این امر همراه من به وطنم آمد. قطار حامل ما (حدود دو هزار زندانی)، از شهر وین عبور می‌کرد. حدود نیمه‌شب ما از یکی از ایستگاه‌های راه‌آهن وین گذشتیم. ما در مسیرمان از خیابانی گذشتیم که من در آن متولد شده بودم، از مقابل خانه‌ای عبور کردیم که من بسیاری از سال‌های عمرم را در آن گذرانده بودم، در واقع تا پیش از اسارتم در آن‌جا زندگی کرده بودم.

پنجاه نفر از ما در آن کوپه بودیم، که دو روزنه‌ی کوچک میله‌دار داشت. فقط همین‌قدر جا بود که یک گروه روی زمین چمباتمه زدند و بقیه، که ناچار بودند ساعت‌ها سرپا بایستند، دور آن دو روزنه جمع شده بودند. من که روی نوک پا ایستاده بودم و از وسط سرهای دیگران، از میان میله‌های روزنه بیرون را نگاه می‌کردم، اجمالاً نگاه عجیب و غریبی به شهر موطنم انداختم. همه‌ی ما خود را بیشتر مرده احساس کردیم، تا زنده، چون فکر می‌کردیم دارند ما را به اردوگاه ماوت‌ها وزن منتقل می‌کنند و در آن‌جا فقط یکی دو هفته زنده خواهیم ماند. به حکم غریزه احساس می‌کردم که به خیابان‌ها، میدان‌ها و خانه‌های کودکی‌ام با چشم مرد مرده‌ای نگاه می‌کنم که از دنیای دیگر برگشته و در آن پائین به شهر اشباح نگاه می‌کند.