کتاب نوفهم‌گرایی در مطالعات برنامه‌ی درسی

نوفهم‌گرایی در مطالعات برنامه‌ی درسی نوشته مصطفی قادری است و نوفهمی را تا پسانوفهمی بررسی می‌کند. این کتاب رویکردی پژوهشی دارد و اطلاعات را با جزئیات به خواننده منتقل می‌کند. 

درباره کتاب نوفهم‌گرایی در مطالعات برنامه‌ی درسی

اگر جنبش‌های برنامه درسی نیمه دوم قرن بیستم را مرور کنیم جنبش نوفهم‌گرایی در راس عناوین جنبش‌های بسیار با اهمیت و تاثیرگذار قرار دارد، که در دهه ۱۹۶۰ به بعد به وجود آمدند و به شدت حوزه نظری و عملی برنامه درسی را تحت تاثیر قرار دادند. به همت متفکران نوفهم گرا تعابیر و معانی تازه‌ای درباره رشته مطالعات برنامه درسی به وجود آمده اند که برخی از آن ها هدف این کتاب قرار گرفته است. نوفهمی یا بازفهمی به عنوان یک جنبش، تفکرات حوزه برنامه درسی را از سطح برنامه ریزی درسی به سطح فهم برنامه درسی ارتقاء داده و معانی و تصورات جدیدی را با نگاه میان رشته ای و در قالب گفت و گوهای پیچیده باب کرده است. در این کتاب ضمن مرور تاریخچه این جنبش مهم ترین عقاید و نظرات متفکران نوفهم گرا و ایده‌های اصلی آن ها و حتی نقدهای وارد آمده بر نوفهم‌گرایی معرفی می شوند. این کتاب به ویژه برای علاقه مندانی که بحث‌های نظریه برنامه درسی را دنبال می کنند مفید خواهد بود.

خواندن کتاب نوفهم‌گرایی در مطالعات برنامه‌ی درسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه مندان به نظریه‌های آموزش و مدیران مدارس پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب نوفهم‌گرایی در مطالعات برنامه‌ی درسی

اپل و نفی تعارض در مدارس: از نظر مایکل اپل (۱۹۷۱) مناقشه بر سر مسائل مدرسه معمولا روی انتخاب هایی است که بر قواعد بازی تاکید می کنند؛ وتقریبا این قواعد هیچ گاه در مدارس تغییر نمی کنند. برای اثبات این سخن اپل آشکارا فرضیه‌های سنتی برنامهٔ درسی را که زیرلایه‌های عمل تدریس معاصر در برنامه‌های درسی مطالعات اجتماعی و علوم قرار دارند به چالش می کشد. او نشان می دهد که چگونه رقابت ها و تضادهای درون جامعهٔ علمی و دانشگاهی در برنامه‌های درسی حذف می شوند تا این تصور نادرست در بین شاغلین مدرسه ای ایجاد شود که علم کاملا بین همهٔ افراد و گروه ها پذیرفتنی و غیر قابل مناقشه است و رئوس مطالب درسی نباید تضادهای خلاقانه ای را که در علم وجود دارند در مدرسه نشان دهند. مایکل اپل به ردیابی برنامه‌های درسی مطالعات اجتماعی می پردازد که در آن ها جامعه یک سیستم همیار و همکار تصور شده که تضادی در آن دیده نمی شود و یا تضاد، کارکردی در آن ندارد. از نظر اپل برنامه‌های درسی به طور افراطی هماهنگی پینه بسته ای را نشان می دهند، در حالی که از نظر او واقعیاتی که مدرسه باید به دنبال آن باشد تغییر نظم و واقعیت خود خواسته و تحمیل شده است. مایکل اپل می خواهد به مربیان این هشدار ضمنی را بدهد که نظریه پردازی‌های معمول در رشتهٔ برنامهٔ درسی بیشتر منجر به سکوت گرایی۲۵شده است. یعنی نظریه هایی که بیشتر طالب تعادل هستند می کوشند صدای تغییر را ساکت کنند یا حداقل نوعی تک گویی۲۶ مداوم را با پیچیده نشان دادن مصنوعی خود توجیه کنند و این در حالی است که آشفتگی ها تمام دنیای دور و بر ما را فراگرفته است. از نظر گریین (۱۹۷۳) نیز معلم باید نسبت به بازی و نمایش‌های روزانه اش در کلاس درس واقف باشد و تلاش کند به شاگردانش کمک کند که آن ها واقعیت‌های عکس برداری شده نیستند بلکه مانند داستان ها، اشعار و نقاشی ها هستند. دانش آموزان موجوداتی با بالاترین درجهٔ تخیل و موضوعاتی پرانگاشت و پرتخیل اند (ص ۱۶). لذا از نظر گریین جای تعجب نیست که تفسیرهای متفاوت و پیچیده ای دربارهٔ برنامه‌های درسی در مدارس وجود داشته باشد.