کتاب عروس‌های جنگ

عروس‌های جنگ رمانی نوشته هلن برایان درباره زندگی زنان آمریکایی پس از جنگ جهانی دوم و نقش آنها در دوران جنگ جهانی دوم و پس از آن است.

 درباره کتاب عروس‌های جنگ

 داستان از ۵۰ سال پس از جنگ آغاز می‌شود و مراسم یادبود پیروزی در دهکده‌ای به اسم کرومارش پرایزر. دوربین‌ها چهار زن را نشان می‌دهند. چهارنفری که در دوران جنگ تازه عروس بودند و حالا پیرزنانی شده‌اند. دوربین حضور گرم زنان را نشان می‌دهد اما از کینه درون سینه آنان بی‌خبر است. آنها با انگیزه انتقام به جایی برگشته‌اند که سال‌ها پیش زندگی شان را دگرگون کرده بود.

 در این داستان زندگی ۵ دختر جوان به طرزی عجیب به هم پیوند می‌خورد. آلیس آزبورن که دختری آرام و سربه‌زیر است، ایوانجلین که دل نامزد آلیس را می‌برد، السی پیجن دختری فقیر که با ترک لندن می‌خواهد از فقر فرار کند و تانی زیمان دختری یهودی که از شهرش فرار کرده و منتظر به دنیا آمدن فرزندش است. پنجمین دختر هم فرانسیس فالکون لی است، دختری جسور که به درخواست پدرش به دهکده آمده است. آنها در طول جنگ و سختی‌هایش به هم نزدیک می‌شوند و دوستی بینشان تا سال‌ها ادامه پیدا می‌کند تا این که بعد از ۵۰ سال چهارنفر از آنها به دهکده برمی گردند

 نثر هلن برایان در این کتاب جذاب و گیرا و خیره‌کننده است، خواندن چند صفحه از این کتاب کافی است تا آن را کنار نگذارید و تا پایان ادامه دهید.

 خواندن کتاب عروس‌های جنگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به رمان‌های خارجی به ویژه داستان‌هایی با موضوع جنگ جهانی دوم را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

بخشی از کتاب عروس‌های جنگ

عصری در اوایل ماه مه بود. آلیس آزبورن لایت‌فوت، که مدیریت سفر را بر عهده داشت، در سالن خروج فرودگاه آتلانتا، درحالی‌که کنار اسم افراد را در فهرست مسافران لندن علامت می‌زد، لبخندبه‌لب گفت: «خب دوستان، چه خبرا؟» جمله‌ای از مجموعه‌داستان‌های کانتربری، که از زمان مدرسه به یادش مانده بود، مدام در سرش می‌پیچید: «قوم تان‌لانگ به زیارت می‌شتابند.» با خودش فکر کرد هنوز هم همان داستان است، فقط دلایل ما برای زیارت رفتن فرق کرده است.

آلیس آخرین نفری بود که سوار هواپیما شد. با دقت چمدان قدیمی سنگینش را روی قفسهٔ بالای سرش گذاشت و کنار چند خانم مسن در ردیف جلویی کابین درجه‌یک نشست. خانم‌ها همسران اعضای بازماندهٔ پایگاه هشتم نیروی هوایی جو لایت‌فوت بودند؛ دوستان هم‌دانشگاهی از جورجیا، تنسی و آلاباما که در سال ۱۹۴۱ کنار یکدیگر در اروپا خدمت می‌کردند. هنوز آن‌قدر جان و بنیه داشتند که برای مراسم پنجاهمین سالگرد روز پیروزی به انگلیس سفر کنند تا در کنار دیگر واحدهای سایت نیروی هوایی نورفوک که از آنجا مأموریت‌های خطرناکی را با هواپیماهای بی-هفده و بی-بیست‌وچهار بر فراز آسمان آلمان به انجام می‌رساندند، گرد هم جمع شوند. آلیس خودش داوطلب شده بود که این سفر را ترتیب دهد و چون اصالتاً اهل انگلیس و ذاتاً مسئولیت‌پذیر بود، دیگر خانم‌ها او را در مقام مدیر سفر خود پذیرفتند.

پس از برخاستن هواپیما، خانم‌ها کفش‌ها را از پا بیرون آوردند و خیلی زود مشغول گپ‌وگفتی شدند که جنوبی‌ها آن را «دیدار» در مهمانی‌های شبانه می‌نامیدند. بیشتر دربارهٔ خانواده‌هایشان صحبت می‌کردند و با دست‌های کک‌ومکی عکس‌های نوه‌ها را بین صندلی‌ها ردوبدل می‌کردند. مدام هم به آلیس می‌گفتند: «عزیزم، حتماً خیلی مشتاقی زودتر وطنت رو ببینی، انگلیس باید خیلی تغییر کرده باشه.»