کتاب ظلمت آشکار

کتاب ظلمت آشکار نوشتۀ ویلیام استایرن و ترجمۀ افشین رضاپور است. نشر ماهی این کتاب را روانۀ بازار کرده است. این اثر، خاطرات نویسنده را از دوران افسردگی‌اش دربردارد؛ اثری که شهرت این نویسنده را در سال‌های پایانی عمرش چندین‌برابر کرد. این کتاب، با سفر ویلیام استایرن به پاریس آغاز می‌شود؛ سفری که کمک زیادی به درمان او کرد.

درباره کتاب ظلمت آشکار

کتاب ظلمت آشکار، حاصل دوران افسردگیِ ویلیام استایرن، نویسندۀ آمریکایی، است. این نویسنده، پیش از این، با رمان‌ «انتخاب سوفی» به شهرت رسیده بود. او در شصت‌وچند‌سالگی به افسردگی شدید مبتلا شد و ماه‌ها از کار کناره‌ گرفت؛ سپس این کتاب را با هدف ثبت خاطرات آن دوران نوشت.

ظلمت آشکار، بر مبنای یکی از سخنرانی‌های استایرن شکل گرفته است؛ که در ماه مهٔ ۱۹۸۹ در بالتیمور ایراد شده بود. این سخنرانی در کنفرانس اختلالات عاطفی که بخش روان‌پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز متولی‌اش بود، انجام شد.

خواندن کتاب ظلمت آشکار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ناداستان و کتاب‌های خاطرات پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ظلمت آشکار

«به پزشک مراقب من، دکتر گُلد، زنگ زدند تا مقدمات بستری‌شدنم را در بیمارستان آماده کند. جالب این‌که همو بود که یکی دو بار در طول جلسات (و بعد از این‌که من تقریبآ با تردید به موضوع بستری‌شدن اشاره کردم) گفت که باید سعی کنم تحت هر شرایطی از بیمارستان اجتناب کنم تا انگی به من نچسبانند. چنین عقیده‌ای آن‌وقت‌ها، درست مثل حالا، سخت نادرست و احمقانه به نظر می‌رسید. فکر می‌کردم روان‌پزشکی آن‌قدر پیشرفت کرده که دیگر حرف‌هایی از قبیل انگ و بیمارستان برایش معنایی نداشته باشد. این پناهگاه، گرچه مکان دلچسبی نیست، مأمنی برای بیمارانی مثل من است که دیگر قرص رویشان اثر ندارد و در آن‌جا درمان آدم در دوران طولانی‌تر و با روش‌هایی متفاوت از درمان در مطب‌هایی نظیر مطب دکتر گُلد صورت می‌گیرد.

البته نمی‌شود گفت که اگر دکتر دیگری هم اعتقادی به بیمارستان نداشت، چه پیشنهاد دیگری می‌داد. بسیاری از روان‌پزشکان که قادر به درک طبیعت و عمق رنج بیمارانشان نیستند، همچنان بر عقیدهٔ سرسختانهٔ استفاده از دارو پای می‌فشارند، زیرا عقیده دارند که قرص‌ها سرانجام تأثیر خواهند گذاشت، بیمار به درمان پاسخ خواهد داد و از فضای دلگیر بیمارستان باید اجتناب کرد. روشن است که دکتر گُلد هم از چنین گروهی بود ولی در مورد من اشتباه می‌کرد. معتقدم که باید هفته‌ها قبل در بیمارستان بستری می‌شدم، چرا که در واقع بیمارستان مایهٔ رهایی‌ام بود و عجیب است که در این مکان دلگیر با درهای چفت و قفل‌شده و راهروهای سبز و دلگیر ــ و صدای آژیر آمبولانس که از ده طبقه پایین‌تر می‌آمد ــ توفان مغزم فرونشست و آرامشی یافتم که در خانهٔ روستایی ساکتم پیدا نمی‌کردم.

این امر تا حدی نتیجهٔ انزواست، نتیجهٔ امنیت، نتیجهٔ واردشدن به دنیایی که در آن اشتیاق به برداشتن کارد و فروکردنش به سینهٔ خود در آگاهی تازه‌ای ناپدید می‌شود، و به‌سرعت حتی بر مغز افسردهٔ گیج و گنگ هم روشن می‌گردد که کاردی که با آن می‌خواهی استیک سوئیسی مزخرفت را ببُری پلاستیکی است. ولی بیمارستان ثباتی ناگهانی، آرام و راضی‌کننده هم به آدم می‌دهد ــ انتقال از محیط سراسر قیل وقال و اضطراب خانه به زندانی مرتب و خوشایند که تنها وظیفهٔ آدم تلاش برای بهبود است. برای من تنها شفابخش‌های واقعی انزوا و زمان بودند.»