کتاب جایی بالاتر از رنجیدن

«جایی بالاتر از رنجیدن» رمانی نوشته مهرنوش صفایی است. دوست نزدیک سوسن، به اسم شیوا به تازگی در اثر سرطان مرده است و حالا همسر او نوریان، که دچار افسردگی است و دکترش از او خواسته وسایل شیوا را از خانه‌اش دور کند تا حالش بهتر شود، از سوسن می‌خواهد که او این کار را برایش انجام دهد. با ورود سوسن به زندگی شخصی شیوا رازهایی از او برملا می‌شود و رفت و آمدهای مکرر سوسن با همسر دوستش وابستگی‌هایی ممنوعه ایجاد می‌کند: درست نمی‌دانم از کی شروع کردم به مقایسهٔ احمد با نوریان. اما وقتی به خودم آمدم دیدم نه‌تنها خودم، که بچه‌ها هم اسیر این دور باطل شده‌اند؛ اسیرشوخی مسخرهٔ مقایسهٔ دو آدم غیر قابل قیاس با هم، مثل گذاشتن رنگ زرد و قرمز کنار هم. وحشت‌زده شدم. این منصفانه نبود. این خیانت محض بود. من و بچه‌ها سر سفرهٔ احمد می‌نشستیم اما دوستش نداشتیم. حرف‌هایش را می‌شنیدیم اما در دل به او می‌خندیدیم و مسخره‌اش می‌کردیم. ما با او و در کنار او زندگی می‌کردیم اما به قدر سر سوزنی قبولش نداشتیم. احمد در عمل برای ما تمام شده بود. ما فقط همخانه بودیم. درک این حقیقت که معاشرت با نوریان برای من و بچه‌ها مثل یک سمِ مهلک، خطرناک و تهدیدکننده شده، نیازی به برخورداری از هوش و فراستِ زیادی نداشت. در واقع پرده‌ها چنان به وضوح افتاده بود و حقیقت چنان آشکار و روشن شده بود که فقط آدمی احمق می‌توانست چشم‌هایش را ببندد و خود را به نفهمیدن بزند. و من دلرحم بودم؛ اما احمق نبودم. من نه تنها با چشم دل، که با چشم سر هم می‌دیدم چطور حریم‌ها یکی یکی برداشته می‌شود و احساس، خط قرمزهای منطق و استدلال را درهم می‌شکند. زنگ خطرها بی‌وقفه و پیاپی زیر گوشم نواخته می‌شد و به من هشدار می‌داد که با دست دست کردن اوضاع را از این که هست خراب‌تر نکنم.