با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب کارت پستال هایی از گور

نویسنده:امیر سولیاگیچ

مترجم:میثم میرهادی

انتشارات:انتشارات کتابستان معرفت

دسته‌بندی:

امتیاز

۴.۲از ۱۰ رأیخواندن نظرات

۴٫۲

(۱۰)

خواندن نظرات

معرفی کتاب کارت پستال هایی از گور

«کارت پستال‌هایی از گور» اثر نویسنده اهل بوسنی امیر سولیا گیچ است. او زاده ۱۹۷۵ در شهر براتوناس است که با شروع پاکسازی مسلمانان به دست صرب‌ها در سال ۱۹۹۲ با خانواده‌اش به سربرنیتسا کوچید. پس از جنگ در دانشگاه سارایوو علوم سیاسی خواند. سولیاگیچ یک دوره به‌عنوان وزیر آموزش و پرورش فعالیت کرد و در سال ۲۰۱۴ نیز به عنوان نامزد مسلمان در انتخابات ریاست جمهوری بوسنی و هرزگوین شرکت نمود. این کتاب یادداشت‌ها و خاطرات او از کشتار سربرنیتسا است: «من اهل سربرنیتسا هستم. در واقع اهل جای دیگری هستم. اما خودم انتخاب کرده‌ام که سربرنیتسایی باشم. من معتقدم محل تولد در مقایسه با محل مرگ اصلاً اهمیتی ندارد. اولی هیچ چیز خاصی را در مورد ما بیان نمی‌کند؛ جز مشتی اطلاعات جغرافیایی. اما محل مرگ می‌تواند چیزهای زیادی را در مورد تفکرات، اعتقادات و انتخاب‌هایی که کردیم و تا آخر به آنها پایبند بودیم را، بیان می‌کند. شاید همه اینها اشتباه باشد، شاید انسان نتواند خودش محل مرگش را انتخاب کند، همان‌طور که محل تولدش را نمی‌تواند انتخاب کند. آنها هم همان‌جایی مردند که در آن متولد شده بودند. همان‌جایی که در سال‌های جنگ در آن، دنبال جان‌پناه و مأمنی می‌گشتند و سرانجام، آنچه دنبالش بودند را پیدا کردند و در همان‌جا در نهایتِ رنجی مشترک، روزها را یکی پس از دیگری سپری کردند. آنها سربرنیتسا را برای این انتخاب کرده بودند که نجات یابند، و سربرنیتسا نیز آنها را انتخاب کرده بود تا مرگشان را همانقدر وحشتناک رقم بزند!»

نظرات کاربران

S.Abolqasem

۱۳۹۸/۱۱/۱۲

کتابهایی که درباره قتل عام سربرنیتسا نوشته شده، هر یک از زاویه ای متفاوت به این جنگ پرداخته‌اند اما همه آنها در یک چیز باهم مشترک هستند و آن روایت رنج و دردی است که مردم این سرزمین شاهدش بودند

- بیشتر

nadia

۱۳۹۸/۰۵/۲۳

این کتاب بیشتر به این دلیل قلبتون رو به درد می اره چون همه ی اتفاقاتش براساس واقعیته

Mary gholami

۱۳۹۹/۰۶/۲۵

خوب بود

میثاق۱۰۸

۱۴۰۲/۱۰/۲۶

نویسنده با این که حرفه اش نویسندگی نیست قلمی شیرین دارد. به واقعیت های ظریف اما بسیار مهم و تکان دهنده اشاره و سعی کرده که بی طرفی اش را حفظ کند.

مریم فراهانی

۱۴۰۲/۰۱/۰۵

حادثه بوسنی هرزگوین لکه ننگی بر پیشانی اروپا ، واقعا باعث تأسف هست ، چرا هیچ فیلم و مستندی در مورد این فاجعه ساخته نمیشه؟

اسماعیل

۱۳۹۷/۱۲/۱۹

خوبه

بریده‌هایی از کتاب

s.latifi

سیّد جواد

من زنده ماندم. اسمم می‌شد هرچیزی باشد؛ محمد، ابراهیم، اسحاق، مهم نیست. مهم این است که زنده ماندم، خیلی‌های دیگر زنده نماندند. من همان‌طور ی زنده ماندم که خیلی‌ها همان‌طور ی مردند! بین زنده ماندن من و مرگ آنها هیچ تفاوتی وجود ندارد. من ماندم، ماندم تا در جهانی زندگی کنم که مرگ دیگران بر آن، داغی ابدی و جبران‌ناپذیر نهاده بود.

سیّد جواد

همسایه‌ها، خود را تسلیم نیروهای جدید صرب کرده‌اند و در عوض صرب‌ها هم قول داده‌اند تا امنیت و آزادی آنها را تا رسیدن به شهر توزلا تامین کنند. مادربزرگم، (مادر پدرم)، هم روز گذشته به مخفیگاهمان در جنگل رفته و دنبال‌مان گشته بود تا ما را هم متقاعد کند که خودمان را تسلیم کنیم. سه ماه بعد فهمیدیم که تمام اقوام‌مان، همان‌هایی که خودشان را تسلیم کرده بودند، تیرباران شده‌اند.

کاربر ۸۴۰۶۰۸

من معتقدم محل تولد در مقایسه با محل مرگ اصلاً اهمیتی ندارد. اولی هیچ چیز خاصی را در مورد ما بیان نمی‌کند؛ جز مشتی اطلاعات جغرافیایی. اما محل مرگ می‌تواند چیزهای زیادی را در مورد تفکرات، اعتقادات و انتخاب‌هایی که کردیم و تا آخر به آنها پایبند بودیم را، بیان می‌کند. شاید همه اینها اشتباه باشد، شاید انسان نتواند خودش محل مرگش را انتخاب کند، همان‌طور که محل تولدش را نمی‌تواند انتخاب کند.

احسان رضاپور

اینجا همان‌جایی است که بسیاری از اولین اتفاقات زندگی‌ام در آن روی داده است. جایی که یک حس میان همه ما مشترک بود، حس تنها بودن در این کهکشان. حسی که تنها یک انسان محکوم به مرگ می‌تواند آن را درک کند. نگاه هر کدام از ما به دیگری حکایت از آن داشت که به احتمال زیاد فردا یکدیگر را نخواهیم دید. حسی ناشی از شکست، انگار که قرار نیست هیچ چیز تغییر کند.

احسان رضاپور

بعضی وقت‌ها درحالی‌که هنوز درگیری‌ها در جریان بودند با کوبیدن روی قابلمه و ظروف و هرچیزی که دم دست‌شان بود، چنان سر و صدایی به راه می‌انداختند که مو را بر بدن سیخ می‌کرد. و بعد صدای هماهنگ هزاران گلو که فریاد می‌زدند: «الله اکبر»، این صدا، هم صرب‌ها را می‌ترساند و هم باعث غلبه بر احساس ناتوانی خود رزمندگان می‌شد.

زهرا سادات

«غیرنظامی‌کردن» واژه‌ای بود که از بهار ۱۹۹۳ وارد زندگی روزمره مردم شد. درحالی‌که یک دسته از مردم فکر می‌کردند این واژه مترادف تسلیم شدن است، اکثریت بر این باور بودند که این لغت به معنای خاتمه جنگ است. هیچ‌کس هیچ تصوری از اینکه غیرنظامی‌کردن و خلع سلاح می‌تواند چگونه و چه شکلی باشد، نداشت. اما معنا و مفهوم این اصطلاح این بود که تمامی سربازان می‌بایست سلاح‌های خود را تحویل می‌دادند و از منطقه تحت محاصره خارج می‌شدند.

زهرا سادات

سرانجام به سازمان ملل اطمینان کردیم. ما که از نبرد برای زنده ماندن خسته و فرسوده شده بودیم، مراقبت از خودمان را به دیگران سپردیم.

زهرا سادات

آزارشان به مورچه هم نمی‌رسید

اسلاونکا دراکولیچ

۱۰۱ خاطره‌ی جنگی