دانلود و خرید کتاب روزهای بی‌آینه (خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان، حسین لشکری) گلستان جعفریان
تصویر جلد کتاب روزهای بی‌آینه (خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان، حسین لشکری)

کتاب روزهای بی‌آینه (خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان، حسین لشکری)

دسته‌بندی:
امتیاز:
۴.۷از ۱۶۶ رأیخواندن نظرات

معرفی کتاب روزهای بی‌آینه (خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان، حسین لشکری)

«روزهای بی‌آینه» خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان، حسین لشکری به همت گلستان جعفریان است که زندگی واقعی زنی را واکاوی می‌کند که با عشق و اشتیاق در هفده‌سالگی پای سفره عقد می‌نشیند، در هجده‌سالگی طعم مادر شدن را می‌چشد و همان سال آغاز انتظار و چشم‌به‌راهی هجده‌ساله اوست. همسر خلبانش مفقودالاثر می‌شود.این زن چهارده سال را در بی‌خبری و انتظار مطلق سپری می‌کند. پس از اعلام اسارت همسر، سه سال دیگر طول می‌کشد تا دیدار میسّر شود. شکاف عمیق هجده‌ساله، انتظار و دور افتادن از هم، و تفاوت‌های شخصیتی به‌وجودآمده در گذر سال‌ها، هر دو را وامی‌دارد تا برای شناخت یکدیگر دوباره تلاش کنند. بخشی از کتاب : سوم فروردین ۱۳۵۸، دو ماه بعد از پیروزی انقلاب، یک ایل از قزوین آمدند خانه ما برای خواستگاری: پدر و مادر حسین همراه خواهرها، برادرها، زن‌برادرها، دایی‌ها، و عموهایش. توی اتاق پذیرایی ولوله‌ای بود. بعد از یکی دو ساعت، مادرم آمد توی آشپزخانه و گفت: «منیژه، کار تموم شد. چایی بیار.» به خاطر احترام به خانواده حسین چادر سر کردم. یک چادر سفید با گل‌های ریز سبز و قرمز. جثه کوچکی داشتم؛ شاید کل وزنم چهل‌وپنج کیلو نبود. بلد نبودم درست چادر سر کنم. یک سینی با بیست استکان چای هم داده بودند به دستم. وقتی از درِ پذیرایی وارد شدم، فقط سعی کردم آرام باشم. نمی‌دانستم اول به چه کسی چایی تعارف کنم و با چه کسی سلام و علیک کنم. با هر مشقتی بود سینی چایی را دور گرداندم و مادر حسین به ترکی گفت: «بشین عروس گلم.» وقتی نشستم روی مبل، مادر و خواهرهای حسین آمدند و با من روبوسی کردند. همان موقع پدر حسین، به رسم قزوینی‌ها، برای خوش‌یمنی و شیرینی زندگی ما، کادوی کله‌قندی را که همراه آورده بودند باز کرد و شکست.
mohaddese
۱۳۹۹/۰۱/۲۲

خیلی کتاب جذاب و قشنگی بود😭 آن روی سکه جنگ بود... اسارت دوری بی خبری اجرخانواده های اسرا با خانم بی بی زینب ان شالله🙏

Laya Sadegh
۱۳۹۹/۰۷/۲۷

صبر خانم لشکری، و عشق و علاقه شون به شهید مثال زدنی هست.. چقدر صاف و ساده و قشنگ بود روایتشون از روز های سخت بدون شهید و البته سخت و ناراحت کننده. این کتاب رو حتما بخونید . حتی

- بیشتر
farad98
۱۳۹۹/۰۷/۱۷

کتابی متفاوت از خاطرات همسران شهدا،خوبه که یاد بگیریم تفاوت هارو ببینیم و دست از نگاه یک جانبه برداریم روزهای بی آینه درکنار اینکه قدرت و صبر و عشق یک زن رو به تصویر کشید،بهم نشون داد که قهرمان ها هم

- بیشتر
Barzegar:)
۱۳۹۹/۰۷/۰۳

کتاب خوبی بود. روایتی واقعی با همه لحظات خوب و بد و شاد و ناراحت کننده از زندگی یک خلبان و همسرش

کاربر ۱۰۶۸۲۱۸
۱۳۹۹/۰۴/۱۶

من نسخه چاپی کتاب رو خوندم، واقعا ایشون صبر و وفاداری مثال زدنی داشتن،کتاب روان و خوبی بود البته در مقایسه با کتابهای گلستان یازدهم و یادت باشد،که اونها هم درمورد همسران شهداست،نویسنده میتونست عمیق تر و لطیف تر بنویسه،

- بیشتر
نسیم
۱۳۹۶/۰۷/۰۵

یکی از بهترین و شرین ترین کتاب های خاطرات زنان دردفاع مقدس..... بانثری دلنشین وساده..... حیف این داستان که تا حالاازش فیلم ساخته نشده.... اهای اصغر فرهادی کجایی که ازاین فیلم تهیه کنی به جای گذشته

sara
۱۳۹۷/۰۵/۱۲

خیلی زیبا بود ..خیلی

مجید بنایی
۱۳۹۶/۱۲/۱۷

مطالب کتاب بسیار ملموس و باور پذیر میباشد ضمن خدا قوت به سرکار خانم لشکری آرزوی موفقیت وسربلندی برایایشان دارم

مانا
۱۳۹۸/۱۰/۳۰

وفاداری یک زن ایرانی به همسرش. ۱۸ سال فراق!

نویسنده‌طور
۱۳۹۸/۰۳/۱۹

یک روزه خوندمش، عجب سرنوشتی ، جالب بود و غم انگیز

گفت: ‘اون هنوز منتظر بازگشت توئه.’ با افتخار گفتم: ‘بله.’ خیلی تعجب کرد. گفت: ‘زن جوان و زیبایی مثل اون چطور تونسته هیجده سال در بی‌خبری مطلق منتظر بمونه! این باورکردنی نیست! زن‌ها و مردهای ایرانی مثال‌زدنی‌اند.»
mohaddese
پدر و مادرم آن محبتی که به دختر داشتند به پسر نداشتند. همیشه حرفشان این بود که دختر می‌رود خانه مردم، زیردست است، و باید با مردش بسوزد و بسازد و زندگی کند. اما پسر هرچه باشد فرمانده است و پادشاهی می‌کند. تفکر غالب این بود.
mohaddese
زن و مردی که هجده سال یکدیگر را ندیده‌اند و شاهد تغییرات فیزیکی و شخصیتی یکدیگر نبوده‌اند حالا باید همه این هجده سال را بشناسند، بر آن عاشق شوند، و زیر یک سقف کنار یکدیگر زندگی کنند. آنان بار دیگر زندگی مشترکشان را آغاز می‌کنند؛ این بار نه با شور و اشتیاق جوانی، بلکه با درک رنج هجده سال انتظار برای رسیدن به یکدیگر.
معجزه ی سپاسگزاری
بعدها در دفترچه یادداشتش خواندم که نوشته بود: «هزار بار خدا را شکر می‌کنم که باز توانستم کنار خانواده‌ام باشم؛ کنار همسری که در اثر صبر و خون دل خوردن در مدت هجده سال آن‌قدر اعصابش ضعیف شده که کوچک‌ترین ناملایمات او را از مدار عادی خارج می‌کند؛ بدون اینکه خودش متوجه باشد. حالا می‌فهمم که من اسیر نبوده‌ام، من اصلاً سختی نکشیده‌ام؛ این زن بوده که هجده سال اسارتِ سخت را در عین آزادی تحمل کرده است. خوشحالم که امروز کنارش هستم و شاید بتوانم کمی از رنج‌هایش بکاهم و خدا را شکر می‌کنم که پسرم بزرگ شده است، با سلامت جسم و جان؛ پسری که روزهای اول بازگشتم مرا به اسم حسین صدا می‌کرد.»
میم.قاف
مرگ اولِ آرامش و رهایی هر انسانی است از تمام هم و غم این دنیا.
عضوی از قبیله لیلی ها
چهلم حسین نشده بود که برادرم در پنجاه‌ویک‌سالگی در اثر ایست قلبی درگذشت. حال غریبی داشتم؛ دیگر از مرگ نمی‌ترسیدم. احساس می‌کردم چقدر خوب است که مرگ هست. مرگ اولِ آرامش و رهایی هر انسانی است از تمام هم و غم این دنیا.
یگانه
نماز می‌خواندم، قرآن می‌خواندم، قرآن تنها آرام‌بخش من در وقت پریشان‌حالی بود، اما چادر سر نمی‌کردم. گفتم: «حسین، وقتی من رو انتخاب کردی چادری نبودم. این خواسته تو هم نبود که چادری بشم. من همون منیژه‌ام، عوض نشده‌م.» اما فایده نداشت، باز اصرار می‌کرد که چادر بپوشم. می‌گفت: «من هجده سال جلوی عراقی‌ها با توکل به خدا و ایمان تونستم دوام بیارم. حالا که برگشته‌م دوست دارم همسرم چادر بپوشه؛ این خواسته منه.» راست می‌گفت؛ حسین در طول هجده سال اسارت یک سالک راه خدا شده بود. خودسازی کرده بود. به یک مؤمن واقعی تبدیل شده بود. به همین خاطر دوست داشت چادر بپوشم. برایش مهم نبود جامعه چه فکری می‌خواهند راجع به او بکنند.
کاربر ۱۰۰۷۳۲۰
خردادماه سال ۱۳۷۴ بود. اداره اسرا و مفقودین اعلام کرد که صلیب سرخ جهانی حسین لشگری را دیده است و به او اجازه نامه نوشتن داده‌اند. باور نمی‌کردم
Sajjad Nikmoradi
تصورم این است که حسین آن آرامش و آن تحمل بالای اختلاف سلیقه‌ها و عقاید را از مطالعه زیاد قرآن و فکر کردن به معانی آن کسب کرده بود. او دوسوم قرآن را از حفظ بود. تنها کتابی که در اسارت در اختیار داشت قرآن بود. واقعاً مفاهیم بالای قرآنی را درک کرده بود و در زندگی‌اش و در رفتارش با مردم به کار می‌گرفت. قرآن قلبش را روشن کرده بود. حسین مردی خاص بود که خداوند او را به عنوان مأمور به این دنیا فرستاده بود. من که همسرش بودم و ده سال زندگی مشترک با او داشتم، این خاص بودن را با همه وجودم حس کرده‌ام.
کاربر ۱۵۴۳۵۷۸
هوا هنوز تاریک بود که بیدار شد. من هم بلند شدم. گفتم: «حسین، بدون صبحونه نرو. تا تو لباس بپوشی، یه چیزی برات آماده می‌کنم بخوری.» گفت: «نه خانمی. بخواب ساعت پنج‌ونیم صبح کی صبحونه می‌خواد؟ می‌رم ساعت هشت‌ونیم یا نُه صبح نون می‌خرم می‌آم با هم صبحونه می‌خوریم.» انگار دنیا را به من دادند. پتو را کشیدم و گفتم: «وای حسین! خدا پدرت رو بیامرزه!»
میم.قاف

حجم

۴۰۱٫۷ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۵

حجم

۴۰۱٫۷ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۵

قیمت:
۴۷,۰۰۰
۲۳,۵۰۰
۵۰%
تومان