معصومه آباد

معصومه آباد (Masoumeh Abad) سیاست‌مدار و سفیر ایرانی ا‌ست که در جنگ ایران و عراق، اسارت را تجربه کرده است. او همچنین نماینده‌ی شورای شهر دوم و سوم تهران بوده است. اغلب او را به‌خاطر نوشتن کتاب «من زنده‌ام» می‌شناسند. معصومه آباد در اوایل جنگ ایران و عراق به همراه چند زن دیگر به اسارت درآمد و بعد از ۴۰ ماه آزاد شد.

بیوگرافی معصومه آباد

معصومه آباد در سال ۱۳۴۱ در آبادان به دنیا آمد. وی در حوزه‌ی سلامت زنان تحصیل کرده است، مدتی در دانشگاه لندن «جنین شناسی» خواند، سپس به ایران آمد و در دانشگاه شهید بهشتی، در رشته‌ی باروری دکترای خود را دریافت کرد.

زمانی که ۳۳ روز از جنگ ایران و عراق گذشت، او در تاریخ ۲۳ مهرماه ۱۳۵۹ همراه ۳ زن دیگر با نام‌های فاطمه ناهیدی، شمسی (مریم) بهرامی و حلیمه آزموده، در مأموریت هلال‌احمر در جاده‌ی ماهشهر به سمت آبادان به اسارت نیروهای بعثی درآمد. آن‌ها بعد از گذراندن مدتی در یک اردوگاه، به زندان‌های استخبارات و الرشید و چندی بعد به اردوگاه موصل و الانبار برده شدند.

او که در زمان اسارت فقط ۱۷ سال سن داشت، تجربیاتش از آن دوران سخت را در کتابی به رشته‌ی تحریر درآورده است. این کتاب او را به‌عنوان نویسنده‌ای تأثیرگذار از یک واقعه‌ی مستند معرفی می‌کند.

این سیاست‌مدار ایرانی که در دوره‌ی ریاست‌جمهوری ابراهیم رئیسی در حوزه‌ی شورای شهر فعالیت داشته است، دوران اسارت خود را که ۴۰ ماه به طول انجامید، ۱۲ بهمن ۱۳۶۲، در مبادله‌ی اسرا با وساطت صلیب سرخ جهانی به پایان رساند و به ایران بازگشت. پس از آزادی، به مراقبت از مجروحان جنگ پرداخت و در بیمارستان نجمیه مشغول به کار شد.

او در سال ۱۳۷۶ به همراه همسرش برای مأموریت به لندن رفت؛ اما پس از بازگشت به ایران و شروع کار در حوزه‌ی زنان، توفیق تولد ۷۰۰ نوزاد را در کارش داشته است. معصومه آباد در سال ۱۳۸۶ با رأی اعتماد مردم تهران به شورای اسلامی شهر تهران راه پیدا کرد و به‌عنوان مسئول کمیته‌ی سلامت و زیست شهری مشغول به فعالیت شد. معصومه آباد در انتخابات چهارمین دور‌ه‌ی شوراهای اسلامی شهر نیز موفق به کسب آرای مردم تهران برای حضوری مجدد در این عرصه شد.

از دیگر مسئولیت‌ها و فعالیت‌های علمی - اجرایی معصومه آباد می‌توان به عضویت در سومین و چهارمین دوره‌ی شورای شهر تهران، مسئول انجمن اسلامی دبیرستان ۱۳۵۹-۱۳۵۶، بسیج ویژه ۱۳۵۸، مسئول درمانگاه محرومین درون‌مرزی ۱۳۶۷-۱۳۵۶، رئیس بخش زنان و زایمان بیمارستان نجمیه ۱۳۷۷-۱۳۷۵، مسئول مؤسسه‌ی فرهنگی بروج و مشاور مدیرکل شهرداری تهران اشاره کرد.

معصومه آباد از زنان جانباز ایران به شمار می‌آید و مسئولیت نام‌گذاری‌ها را در شورای شهر تهران بر عهده دارد. معصومه آباد در فصل اول برنامه‌ی پرمخاطب خندوانه به‌عنوان مهمان حضور داشت و برنامه‌ای به‌یادماندنی از خاطراتش و چگونگی نوشتن کتابش به یادگار گذاشته است.

کتاب‌ من زنده‌ام

من زنده‌ام، کتابی‌ است از خاطرات و لحظاتی که معصومه آباد در ابتدای جنگ ایران و عراق و ۴ سال دوران اسارتش نوشته است. او در سن ۱۷سالگی به همراه چند زن دیگر اسیر شد و سپس به حمایت سازمان صلیب سرخ جهانی در مبادله‌ی اسرا آزادی خود را بازیافت.

این کتاب در زمینه‌ی اسارت خاطرات ۴ بانوی ایرانی یعنی معصومه آباد به همراه شمسی بهرامی، فاطمه ناهیدی و حلیمه آزموده است. این ۴ نفر که تفکرات متفاوت داشتند، در طول این ۴ سال اسارت به همدلی، دوستی و نزدیکی عمیقی رسیدند.

اتهام آن‌ها نیز شبیه به هم بود: عشق به امام و جمهوری اسلامی. این کتاب به سؤالات زیادی درباره‌ی اسارت زنان در دوران جنگ پاسخ می‌دهد و تصاویر و خاطرات دهشتناکی را نیز در میان می‌گذارد که سختی‌ها و ظلم ناشی از این تجربه را شرح می‌دهد. این کتاب ابتدا در سال ۱۳۹۲ به چاپ رسید و بسیار موردتوجه رهبر انقلاب قرار گرفت. من زنده‌ام بارها به چاپ مجدد دست‌ یافت.

کتاب من زنده‌ام تجربه‌های نویسنده را از کودکی تا اسارت بازگو می‌کند و به خواننده امکان تحلیل و درک عمیق آن لحظات دشوار را می‌دهد. این اثر شامل بخش‌هایی همچون کودکی، نوجوانی، انقلاب، جنگ، اسارت، زندان الرشید بغداد، انتظار، اردوگاه‌های موصل و عنبر است و همچنین عکس‌ها و اسنادی مرتبط را گردآوری کرده است.

کتاب من زنده‌ام (سندی) نوشته‌ی معصومه آباد به ترجمه‌ی سرفراز مهدی چاندیو نیز در مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی در پاکستان منتشر شده است. همچنین این کتاب به گویندگی صبا راد خوانده و از انتشارات شادن پژواک به‌صورت صوتی در اختیار علاقه‌مندان به کتاب صوتی قرار گرفته است.

نظرات درباره کتاب من زنده‌ام

لفته منصوری، فارغ التحصیل دکتری جامعه شناسی، درباره‌ی کتاب من زنده‌ام معتقد است که این اثر کاملاً زنانه و با نثری عاطفی، معناگرا و روان ارائه شده است. استفاده‌ی هنرمندانه از آرایه‌های ادبی مانند حس‌آمیزی، تلمیح و مراعات‌ نظیر، روایت را دلپذیر کرده است. خاطرات با تعلیق و فضا‌سازی دقیق، باورپذیر و تأثیرگذارند. شیوه‌ی روایت در زاویه دید اول‌شخص، با بهره‌گیری از دیالوگ‌های جذاب، ملال را از بین برده و جنبه‌های احساسی را به‌خوبی انتقال می‌دهد.

شهید حاج‌قاسم سلیمانی در یادداشتی درباره‌ی کتاب من زنده‌ام نوشته بودند: «خواهر خوبم، در آن اسارت، اسارت را به اسارت گرفتی. سعی کن در این آزادی اسیر نشوی.» همچنین بیان کرده بودند که قصد دارند این کتاب را به تمام زبان‌ها ترجمه کنند تا نمونه‌ای از شخصیت معصومه آباد به‌عنوان یک دختر مسلمان شیعه و نماینده‌ی ایران اسلامی به جهان معرفی شود. وی همچنین از تربیت اسلامی و تأثیر تربیت امام خمینی (ره) بر معصومه آباد ابراز افتخار کرده بود.