کتاب طغیان

کتاب طغیان نوشتهٔ محمدامین پورحسینقلی را نشر کتابستان معرفت منتشر کرده است. این اثر در ژانر رمان علمی-تخیلی و معمایی قرار می‌گیرد و با محوریت بحران‌های زیستی و تهدیدات بیولوژیک، داستانی پرتنش را روایت می‌کند. فضای کتاب در آینده‌ای نزدیک و در بستر جامعهٔ علمی و پزشکی ایران شکل می‌گیرد و با بهره‌گیری از عناصر علمی، امنیتی و اجتماعی، به بررسی پیامدهای یک همه‌گیری مرموز می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب طغیان

کتاب طغیان اثری داستانی با ساختاری چندلایه است که در قالب رمان علمی‌تخیلی و معمایی نوشته شده است. داستان در آینده‌ای نزدیک و در فضای پژوهشکده‌ها و بیمارستان‌های تهران رخ می‌دهد و با محوریت یک بحران زیستی و همه‌گیری بیماری سیاه‌زخم، به واکاوی ابعاد مختلف یک تهدید بیوتروریستی می‌پردازد. نویسنده، محمدامین پورحسینقلی، با خلق شخصیت‌هایی از میان دانشمندان، پزشکان و نیروهای امنیتی، روایتی پرکشش و پرتعلیق را شکل داده است. 

روایت کتاب طغیان از زاویهٔ دید اول‌شخص و با تمرکز بر شخصیت دکتر «آرش شکیبا»، استادیار بیوتکنولوژی، پیش می‌رود و در کنار او، شخصیت‌هایی چون دکتر «میترا صداقت» (صورت‌یخی) و دکتر «فرازمند» نقش‌های کلیدی دارند. فضای داستان با جزئیات علمی و توصیف دقیق فرایندهای آزمایشگاهی و پزشکی غنی شده و در عین حال، لایه‌هایی از نقد اجتماعی، دغدغه‌های اخلاقی و چالش‌های مدیریتی را نیز در خود جای داده است. کتاب طغیان با ترکیب عناصر علمی، امنیتی و اجتماعی، تصویری از جامعه‌ای درگیر بحران و تلاش برای مهار آن را به تصویر می‌کشد.

خلاصه داستان طغیان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان کتاب طغیان با ورود دکتر «آرش شکیبا» به پژوهشکده‌ای در تهران آغاز می‌شود؛ جایی که پس‌از یک کنگرهٔ علمی، تعدادی از شرکت‌کنندگان دچار مسمومیت گوارشی می‌شوند و رئیس پژوهشکده، دکتر فرازمند، به‌شدت بیمار می‌شود. هم‌زمان با این رویداد، فضای شهر تحت تدابیر امنیتی شدید قرار می‌گیرد و حضور نیروهای ویژه و پهبادها در اطراف سالن اجلاس و بیمارستان‌ها، نشانه‌ای از وقوع بحرانی بزرگ‌تر است. ورود دکتر «میترا صداقت»، مأمور ارشد بخش بیوتروریسم (معروف به صورت‌یخی)، به پژوهشکده، ابعاد امنیتی ماجرا را پررنگ‌تر می‌کند. با شناسایی چند مورد مشکوک به سیاه‌زخم تنفسی و قرنطینه‌شدن بیماران، نگرانی‌ها دربارهٔ یک حملهٔ بیولوژیک شدت می‌گیرد. دکتر شکیبا و تیمش، در کنار صداقت، مأموریت می‌یابند منشأ بیماری و نحوهٔ گسترش آن را شناسایی کنند و در صورت لزوم، واکسن جدیدی برای مقابله با سویهٔ جهش‌یافتهٔ سیاه‌زخم تولید کنند. 

در این میان، شواهدی از نقش موش‌های شهری در انتقال بیماری و احتمال ارتباط بحران با تحولات سیاسی و نظامی منطقه، داستان را به سطحی فراتر از یک معمای پزشکی می‌برد. روایت با تعلیق، تردید و کشمکش میان دانش، سیاست و امنیت پیش می‌رود و شخصیت‌ها درگیر تصمیم‌هایی می‌شوند که سرنوشت شهر و حتی کشور را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

چرا باید کتاب طغیان را بخوانیم؟

کتاب طغیان با تلفیق فضای علمی-پزشکی و عناصر معمایی و امنیتی، تجربه‌ای متفاوت از رمان‌های ایرانی را رقم زده است. این کتاب با پرداختن به موضوعات روزآمدی چون تهدیدات زیستی، بحران‌های بهداشتی و نقش دانشمندان در مواجهه با بحران، مخاطب را به تأمل دربارهٔ آسیب‌پذیری جوامع مدرن و اهمیت آمادگی در برابر تهدیدات نوظهور دعوت می‌کند. روایت پرجزئیات و شخصیت‌پردازی دقیق، همراه با فضاسازی آینده‌نگرانه و اشاره به فناوری‌های نوین، اثری خواندنی برای علاقه‌مندان به داستان‌های علمی-تخیلی و معمایی فراهم آورده است. همچنین، کتاب با طرح پرسش‌هایی دربارهٔ اخلاق، مسئولیت اجتماعی و نقش علم در سیاست، لایه‌هایی فراتر از یک داستان صرف را پیش روی خواننده می‌گذارد.

خواندن کتاب طغیان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های علمی‌تخیلی، داستان‌های معمایی و کسانی که دغدغهٔ بحران‌های زیستی و تهدیدات بیولوژیک را دارند، مناسب است. همچنین، دانشجویان و فعالان حوزه‌های پزشکی، زیست‌شناسی، و علوم اجتماعی که به روایت‌های آینده‌نگر و تحلیل بحران علاقه‌مندند، می‌توانند از مطالعهٔ این اثر بهره‌مند شوند.

محمدامین پورحسینقلی چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

محمدامین پورحسینقلی در سال‌های ۱۳۹۳ و ۱۳۹۴ به ترتیب رتبهٔ اول استادیاران بخش علوم پایه و پژوهشگر جوان را در جشنواره‌های ابوریحان بیرونی و رازی کسب کرد. با این حال، او تنها به پژوهش بسنده نکرد و با شرکت در دوره‌های نویسندگی کانون فرهنگی «چوک»، به صورت حرفه‌ای وارد دنیای ادبیات شد. اولین رمان او، «آسو»، در سال ۱۳۹۴ به چاپ رسید. این رمان که یک داستان تاریخی با مضمون امید و اثرات جنگ است، توانست در جشنوارهٔ نوروزی «سورهٔ مهر» جزو سه کتاب برگزیدهٔ بخش «کتاب‌اولی‌ها» قرار گیرد.

درباره محمدامین پورحسینقلی

محمدامین پورحسینقلی، زادهٔ ششم آبان ۱۳۵۹ در کرمانشاه، نویسنده و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس است. او تحصیلات خود را با کارشناسی آمار محض از دانشگاه رازی کرمانشاه آغاز کرد و سپس مدارک کارشناسی‌ارشد و دکتری آمار زیستی را به ترتیب از دانشگاه‌های علوم پزشکی شهید بهشتی و تربیت مدرس دریافت کرد. علاقه‌اش به نوشتن از دوران نوجوانی در او شکل گرفت و در طول سال‌های دانشگاه با خبرگزاری ایسنا همکاری داشت و به کار روزنامه‌نگاری و خبرنگاری مشغول بود. پورحسینقلی که در زمینهٔ آمار و پژوهش‌های علمی نیز فعال بوده است و بیش از ۱۷۰ مقاله به چاپ رسانده است. به گفتهٔ او، شخصیت اصلی داستان ناخودآگاه از درون خود نویسنده بیرون آمده و «آسو» اولین تجربه جدی او در نوشتن یک رمان بوده است.

بخشی از کتاب طغیان

«روز صفر آن روز گرم یکشنبه وقتی پایم را داخل پژوهشکده گذاشتم، هرگز گمانم نبود که وارد مسیری خواهم شد که برگشتی ندارد. صبح آن روز را خوب به خاطر دارم. هنوز کمی دل‌پیچه داشتم که اثرات ناهار مزخرفی بود که پنجشنبهٔ قبل در کنگره به خوردمان دادند. گرچه من خیلی حالم بد نشد، اما کنگره در روز جمعه نیمه‌تمام ماند، چون تعداد شرکت‌کنندگانی که مسموم شده بودند نیمی از سالن کنفرانس پژوهشکده را خالی از مخاطب کرد. یک‌جورهایی خنده‌دار و شرم‌آور بود که کنگرهٔ سالیانهٔ بیماری‌های عفونی و گرمسیری ناهاری به خورد دکترهای شرکت‌کننده بدهد که نصفشان بروند زیر سرم. همه‌گیری‌های گوارشی معمولاً خیلی جاها اتفاق می‌افتند؛ از خوابگاه‌ها و سلف دانشگاه‌ها و مدارس تا مراسم عروسی و عزا، اما اینکه متخصصین بیماری‌های عفونی و دانشجوهای دکترایی که خودشان مشغول تحقیق روی ویروس‌ها و باکتری‌ها هستند وسط یک کنگره و با ناهار بهترین تهیه‌غذای ولنجک روانهٔ دستشویی‌ها شوند را تا آن موقع ندیده بودم. صبح که سوار مترو شدم، ذهنم درگیر همین ماجرا بود. صفحهٔ نمایشگر مترو به‌طور مستقیم از فرودگاه مهرآباد گزارش می‌داد. شیوخ عرب با عباهای بلند تیره و حاشیه‌های طلایی، سیاستمدارهای کت‌شلوارپوش یقه‌سفید و نظامی‌های بلندقامت با ستاره‌های بر دوش یکی‌یکی از هواپیماها پیاده می‌شدند و از گروه سربازان یونیفرم‌پوش سان می‌دیدند. چشم‌هایم مراسم رسمی استقبال را از صفحهٔ سه‌بعدی هولوگرافیک تماشا می‌کرد، اما ذهنم یکسره درگیر کنگره و مسمومیت‌ها بود. به‌خصوص مسموم‌شدن دکتر فرازمند، رئیس پژوهشکده، که چنان حالش خراب شد که سخنرانی اختتامیه کلاً رفت روی هوا. آهی کشیدم و تکانی خوردم تا به‌محض ایستادن قطار پیاده شوم، اما قطار سرعتش را کم نکرد و از ایستگاه بیمارستان طالقانی رد شد. زیرلب غرولندی کردم و خودم را به درِ خروج رساندم. نیم دقیقهٔ بعد، قطار سرعتش را کاست و ایستگاه دندانپزشکی نگه داشت. با انبوه مسافران که بیشترشان لابد مراجعه‌کننده به بیمارستان بودند، پریدم بیرون. حالا باید کلی راه پیاده گز می‌کردم، آن‌هم زیر موج گرمایی که چندین سال بود زودتر از تابستان از راه می‌رسید...»