کتاب وقتی نیچه گریست

کتاب الکترونیکی «وقتی نیچه گریست» (When Nietzsche Wept) نوشتهٔ اروین یالوم و با ترجمهٔ نفیسه محمدی توسط نشر «ابرا» منتشر شده است. این رمان روان‌شناختی و تاریخی، داستانی خیالی از ملاقات میان «یوزف برویر» پزشک و «فریدریش نیچه» فیلسوف را روایت می‌کند. اثر حاضر با تلفیق واقعیت‌های تاریخی و تخیل نویسنده، به بررسی مفاهیم فلسفی، روان‌درمانی و بحران‌های وجودی می‌پردازد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب وقتی نیچه گریست

«وقتی نیچه گریست» در ژانر رمان تاریخی و روان‌شناختی قرار می‌گیرد و نخستین بار در دهه ۱۹۹۰ منتشر شد. داستان در وین اواخر قرن نوزدهم می‌گذرد؛ زمانی که روان‌درمانی هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار داشت و شخصیت‌هایی چون «یوزف برویر» و «زیگموند فروید» در حال شکل‌دادن به مفاهیم نوین روانکاوی بودند. نویسنده با الهام از زندگی واقعی این افراد، روایتی خیالی از برخورد میان برویر و نیچه را خلق کرده است. در این روایت، دغدغه‌های فلسفی و روان‌شناختی با زندگی روزمره و بحران‌های شخصی شخصیت‌ها در هم می‌آمیزد. کتاب به موضوعاتی چون ناامیدی، معنای زندگی، رنج، عشق و قدرت می‌پردازد و در خلال داستان، فضای فکری و اجتماعی اروپا در آستانه تحولات بزرگ فکری را به تصویر می‌کشد. حضور شخصیت‌هایی مانند «لو سالومه» و «پل ره» نیز به غنای داستان افزوده و روابط پیچیده انسانی و فکری را برجسته می‌کند.

خلاصه کتاب وقتی نیچه گریست

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان با ورود «لو سالومه» به زندگی دکتر «یوزف برویر» آغاز می‌شود؛ زنی جوان و جسور که از برویر می‌خواهد به دوستش «فریدریش نیچه» کمک کند. نیچه، فیلسوفی منزوی و گرفتار بیماری‌های جسمی و روحی، در آستانه فروپاشی روانی قرار دارد. سالومه با اصرار از برویر می‌خواهد بدون اطلاع نیچه، او را درمان کند؛ چرا که نیچه به شدت به استقلال و غرورش پایبند است و هرگونه کمک را نشانه ضعف می‌داند. برویر که خود نیز با بحران‌های شخصی و وسوسه‌های عاطفی دست‌وپنجه نرم می‌کند، وارد بازی پیچیده‌ای می‌شود که در آن مرز میان درمانگر و بیمار، قدرت و ضعف، و حقیقت و فریب بارها جابه‌جا می‌شود. در طول داستان، جلسات گفت‌وگو میان برویر و نیچه به میدان مبارزه‌ای فکری و احساسی بدل می‌شود؛ جایی که هر دو شخصیت با ترس‌ها، امیدها و زخم‌های گذشته خود روبه‌رو می‌شوند. روایت با پرداختن به روابط میان سالومه، نیچه و پل ره، و همچنین حضور فروید جوان، لایه‌های بیشتری از بحران‌های وجودی و جست‌وجوی معنا را آشکار می‌کند. داستان تا جایی پیش می‌رود که هر دو شخصیت اصلی، ناچار می‌شوند با حقیقت‌های تلخ و رنج‌آور زندگی خود روبه‌رو شوند و راهی برای رهایی یا پذیرش بیابند.

چرا باید کتاب وقتی نیچه گریست را خواند؟

این رمان با ترکیب عناصر فلسفی، روان‌شناختی و تاریخی، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با مفاهیم عمیقی مانند رنج، معنای زندگی، قدرت، عشق و ناامیدی از زاویه‌ای تازه روبه‌رو شود. روایت داستانی و شخصیت‌پردازی پیچیده، امکان همذات‌پنداری با شخصیت‌هایی را فراهم می‌کند که هر یک درگیر بحران‌های شخصی و فکری‌اند. همچنین، کتاب به شکل غیرمستقیم به پیدایش روان‌درمانی و شکل‌گیری ایده‌های اولیه روانکاوی می‌پردازد و فضای فکری اروپا در آستانه قرن بیستم را بازآفرینی می‌کند.

خواندن کتاب وقتی نیچه گریست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفه، روان‌شناسی، تاریخ اندیشه و رمان‌های شخصیت‌محور مناسب است. کسانی که دغدغه معنای زندگی، بحران‌های وجودی یا روابط انسانی پیچیده دارند، می‌توانند از خواندن این اثر بهره ببرند. همچنین برای دانشجویان و پژوهشگران حوزه روان‌درمانی و فلسفه جذابیت ویژه‌ای دارد.

بخشی از کتاب وقتی نیچه گریست

«زنگ ناقوس‌های کلیسای سن‌سالواتو خیال‌پردازی‌های یوزف برویر را در هم شکست. ساعت طلایی و سنگین‌اش را به زحمت از جیب جلیقه بیرون آورد. ساعت ۹ را نشان می‌داد. یک بار دیگر نامه را خواند. این نامه روز گذشته به دستش رسیده بود. ۱ اکتبر ۱۸۸۲ دکتر برویر باید در مورد موضوع مهمی با شما صحبت کنم. آینده فلسفه آلمان در خطر است. ساعت ۹ صبح فردا در کافه سورنتو منتظرتان هستم. لو سالومه چه یادداشت گستاخانه‌ای! هیچ کس تا این حد جسورانه او را در این سال‌ها مورد خطاب قرار نداده بود. آدرسی روی پاکت نبود تا به این شخص پیغام دهد ۹ صبح ساعت مناسبی برای ملاقات نیست. همسر آقای برویر تنهایی صبحانه خوردن را دوست ندارد. دکتر برویر در تعطیلات به سر می‌برد و امور اورژانسی برای او مهم نیستند. در واقع دکتر برویر دقیقاً برای فرار از امور اورژانسی به ونیز آمده است تا چند روزی از محیط کار و استرس رسیدگی به بیماران دور باشد. با این حال آنجا بود؛ در کافه سورنتو ساعت ۹ صبح. چهرهٔ اطرافیانش را نگاه می‌کرد. کدام یک لوسالومهٔ جسور می‌تواند باشد؟»