کتاب اشک های گوانگجو

کتاب اشک‌ های گوانگجو با عنوان انگلیسی Human acts نوشته هان کانگ و  ترجمه امیر بهروز قاسمی کرمانی توسط نشر خیزران منتشر شده است. این رمان با محوریت قیام گوانگجو در کره‌ی جنوبی، به روایت زندگی افرادی می‌پردازد که در جریان سرکوب خونین این قیام در دهه‌ی ۱۹۸۰ قرار گرفته‌اند. هان کانگ با الهام از تجربه‌های شخصی و پیوند عمیقش با شهر گوانگجو، داستانی از درد، مقاومت و امید را به تصویر می‌کشد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اشک های گوانگجو

کتاب اشک‌های گوانگجو اثری است که در بستر یکی از مهم‌ترین و تلخ‌ترین رویدادهای تاریخ معاصر کره‌ی جنوبی شکل گرفته است؛ قیام گوانگجو در ماه مه ۱۹۸۰ و سرکوب خونین آن توسط حکومت نظامی. نویسنده، هان کانگ، که دوران کودکی خود را در این شهر گذرانده، با نگاهی انسانی و عمیق به تأثیرات این واقعه بر زندگی مردم عادی می‌پردازد. کتاب، روایتی چندلایه از تجربه‌های بازماندگان، خانواده‌های قربانیان و شاهدان این رویداد است و تلاش می‌کند صدای خاموش‌شدگان را زنده نگه دارد. 

عنوان اصلی کتاب «پسرک می‌آید» بوده که در ترجمه‌ی انگلیسی به اعمال انسانی تغییر یافته است تا بر جنبه‌های فلسفی و اخلاقی داستان تأکید کند. در ترجمه‌ی فارسی، عنوان «اشک‌های گوانگجو» انتخاب شده تا بازتابی از رنج و امید مردم باشد. این رمان، علاوه‌بر روایت تاریخی، به پرسش‌هایی درباره‌ی هویت، خشونت، مرگ و مقاومت می‌پردازد و تصویری از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که در جست‌وجوی آزادی و عدالت است.

خلاصه داستان اشک های گوانگجو

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان اشک‌های گوانگجو با محوریت پسری نوجوان به نام دونگ‌هو آغاز می‌شود که در میانه‌ی قیام گوانگجو، به‌دنبال دوست گم‌شده‌اش و خواهر اوست. روایت از زاویه دید شخصیت‌های مختلفی چون خانواده‌های داغ‌دیده، بازماندگان، داوطلبان و شاهدان پیش می‌رود و هرکدام بخشی از واقعیت تلخ و پیچیده‌ی آن روزها را بازگو می‌کنند. فضای داستان آکنده از ترس، اندوه و امید است؛ اجساد قربانیان در سالن ورزشی جمع می‌شوند، خانواده‌ها در جست‌وجوی عزیزان خود هستند و نوجوانان و جوانان با واقعیت خشونت و مرگ روبه‌رو می‌شوند. 

نویسنده با جزئیات دقیق، احساسات و تردیدهای شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد؛ از مواجهه با اجساد تا پرسش درباره‌ی معنای مرگ و روح. در پس این روایت، خاطرات کودکی، روابط خانوادگی و آرزوهای بربادرفته نیز حضور دارند. داستان، بدون افشای پایان، نشان می‌دهد که چگونه یک رویداد تاریخی می‌تواند سرنوشت افراد را برای همیشه تغییر دهد و زخم‌هایی عمیق بر روح جامعه باقی بگذارد.

چرا باید کتاب اشک های گوانگجو را خواند؟

کتاب اشک های گوانگجو با روایتی چندصدایی و انسانی، تجربه‌ی زیسته‌ی مردم عادی را در بطن یک واقعه‌ی تاریخی بازتاب می‌دهد. اشک‌های گوانگجو نه‌تنها به ابعاد سیاسی و اجتماعی قیام گوانگجو می‌پردازد، بلکه با پرداختن به احساسات، تردیدها و امیدهای شخصیت‌ها، تصویری ملموس از تأثیر خشونت و مقاومت بر زندگی فردی و جمعی ارائه می‌دهد. مطالعه‌ی این اثر فرصتی است برای درک عمیق‌تر تاریخ معاصر کره‌ی جنوبی و تأمل بر معنای انسانیت، همدلی و ایستادگی در برابر ظلم.

خواندن کتاب اشک های گوانگجو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این رمان برای علاقه‌مندان به ادبیات معاصر، تاریخ، مطالعات آسیای شرقی و کسانی که دغدغه‌ی عدالت اجتماعی، حقوق بشر و مقاومت مدنی دارند، مناسب است؛ همچنین خواندن این کتاب به کسانی که به‌دنبال روایت‌هایی انسانی از وقایع تاریخی و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره هستند، توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب اشک های گوانگجو

«زیر لب زمزمه می‌کنی: «انگار می‌خواد بارون بیاد. اگه واقعاً بارون سنگینی بگیره؛ چیکار کنیم؟چشمانت را طوری باز می‌کنی که تنها یک خط باریک نور به درون راه پیدا کند و به درختان ژینکویی که مقابل استانداری قرار دارند. تاه می‌کنی.انگار باد میان شاخه‌ها شکل می‌گیرد و قابل دیدن می‌شود. انگار قطره‌های معلق باران. که پیش از سقوط نفسشان را در سینه حبس کرده‌اند. آماده‌اند که با لرزشی پایین پیفتند و مثل حواهرات بدرخشند.وقتی چشم‌هایت را کامل باز می‌کنی، خطوط درخت‌ها تار و مبهم می‌شوند. به‌زودی به عینک احتیاج پیدا خواهی کرد. این فکر با صدای هیاهو و تشویقی که از سمت فواره بلند می‌شود، برای لحظه‌ای قطع می‌شود. شاید بینایی‌ات همین حالا هم به بدترین حد خودش رسیده باشد و نتوانی بدون عینک سر کنی؟صدای برادرت در ذهنت می‌پیچد: «گوش کن ببین چی می‌گم» اگه خیر خودت رو می‌خوای همین الاآن برگرد خونه.»سر تکان می‌دهی تا این خاطره را از ذهن بیرون کنی، تا خشم پنهان در صدایش را فراموش کنی.صدای شفاف و رسای زن جوانی که میکروفون به دست دارد، از بلندگوهای جلوی فواره به گوش می‌رسد. از جایی که نشسته‌ای، روی پله‌های منتهی به سالن ورزشی شهرداری، نمی‌توانی فواره را ببینی. اگر بخواهی حتی نمای دوری از مراسم یادبود داشته باشی، باید به سمت راست ساختمان بروی. اما تصمیم می‌گیری همان‌جا بمانی و فقط گوش بدهی.»