کتاب نان بر میز دایی میلاد

کتاب نان بر میز دایی میلاد (خبز علی طاوله‌الخال میلاد؛ روایه) نوشته محمد النعاس و ترجمه عیسی دورقی، توسط نشر عبارت منتشر شده است. این رمان که برنده‌ی جایزه‌ی بوکر عربی شده، به موضوعات هویت، مردانگی، خانواده و سنت‌های اجتماعی پرداخته است. ماجراهای کتاب از زبان مردی به نام میلاد روایت می‌شود که در دوراهی میان انتظارات جامعه و انتخاب‌های شخصی‌اش قرار گرفته است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب نان بر میز دایی میلاد

کتاب نان بر میز دایی میلاد رمانی است که در بستر جامعه‌ی لیبی و در دل تحولات اجتماعی و سیاسی این کشور روایت می‌شود. نویسنده، محمد النعاس، با نگاهی موشکافانه به زندگی روزمره‌ی یک مرد جوان به نام میلاد می‌پردازد که در خانواده‌ای سنتی بزرگ شده و درگیر نقش‌های جنسیتی و انتظارات فرهنگی است. ماجراهای کتاب در دهه‌های پایانی قرن بیستم و اوایل قرن بیست‌ویکم می‌گذرد؛ زمانی که لیبی دستخوش تغییرات سیاسی و اجتماعی گسترده‌ای است. 

میلاد، که در نانوایی خانوادگی کار می‌کند، با چالش‌های هویت فردی، مردانگی و روابط خانوادگی روبه‌رو است. نویسنده با جزئیات فراوان به زندگی روزمره، خاطرات کودکی، روابط اعضای خانواده و تأثیرات جامعه بر شخصیت میلاد می‌پردازد. محمد النعاس با استفاده از نمادهایی مانند نان و نانوایی، به بررسی مفاهیمی مانند سنت، تغییر، مردانگی و جایگاه زن و مرد در جامعه‌ی لیبی اشاره می‌کند. این رمان با زبان و فضاسازی خاص خود، تصویری از کشمکش‌های درونی و بیرونی شخصیت اصلی ارائه داده و به موضوعاتی مانند خودشناسی، فشارهای اجتماعی و نقش خانواده در شکل‌گیری هویت فردی پرداخته است.

خلاصه داستان نان بر میز دایی میلاد

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

این داستان از زاویه‌‌ی دید میلاد الاسطی آغاز می‌شود؛ مردی که در خانواده‌ای سنتی در لیبی بزرگ شده و از کودکی در نانوایی پدرش کار می‌کند. میلاد از همان ابتدا با انتظارات جامعه درباره‌ی مردانگی و نقش‌های جنسیتی مواجه است. او به دلیل نزدیکی با خواهرانش و انجام کارهایی که در عرف جامعه، زنانه تلقی می‌شوند، مورد سرزنش پدر و اطرافیان قرار می‌گیرد. میلاد در نوجوانی و جوانی، میان علاقه‌اش به نانوایی و فشارهای خانواده برای تبدیل‌شدن به مردی واقعی، سرگردان می‌شود. پس از مرگ پدر، مسئولیت خانواده بر دوش او می‌افتد و باید با عمو و پسرعموهایش بر سر اداره‌ی نانوایی و حفظ میراث خانوادگی مقابله کند. 

در این میان، رابطه‌ی او با همسرش، زینب و پسرعمویش، عبسی نیز دستخوش تنش و سوءتفاهم می‌شود. میلاد با بحران هویت، احساس ناکافی‌بودن و فشارهای اجتماعی روبه‌رو است و حتی تا مرز خودکشی پیش می‌رود. روایت کتاب با بازگشت به خاطرات کودکی، شرح جزئیات زندگی روزمره و دغدغه‌های ذهنی میلاد، تصویری از کشمکش‌های درونی او و تلاشش برای یافتن جایگاه خود در جامعه‌ی مردسالارانه‌ی لیبی ارائه می‌دهد.

چرا باید کتاب نان بر میز دایی میلاد را خواند؟

این رمان با پرداختن به موضوعات هویت، مردانگی و نقش‌های جنسیتی در جامعه‌ی سنتی لیبی، فرصتی را برای شناخت لایه‌های پنهان فرهنگ و زندگی روزمره در شمال آفریقا فراهم می‌کند. بیان صمیمی و صریح نویسنده، خواننده را به دنیای درونی شخصیت اصلی می‌برد و امکان همدلی با او را برای مخاطب ایجاد می‌کند؛ همچنین کتاب با استفاده از نمادهایی مانند نان و نانوایی، به بازنمایی مفاهیم سنت، تغییر و فشارهای اجتماعی پرداخته و تصویری از کشمکش‌های فردی را در برابر انتظارات اجتماعی ارائه می‌دهد.

خواندن کتاب نان بر میز دایی میلاد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان رمان‌های اجتماعی و ادبیات عربی مناسب است؛ همچنین کسانی که با موضوعاتی مانند هویت، مردانگی، نقش‌های خانوادگی و فشارهای اجتماعی مواجه هستند، می‌توانند با کتاب حاضر به‌خوبی ارتباط برقرار کنند.

بخشی از کتاب نان بر میز دایی میلاد

«دستور پخت آن نان را بارها امتحان کردم تا اینکه موفق شدم نان مورد نظرم را بپزم. گاهی آرد کیفیت مورد نظر را نداشت و گاهی اوقات نیز دمای آب. تعداد ساعات تخمیر یا حتی دمای داخل خانه مناسب نبود. با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم کردم و هر بار نتیجه به گونه‌ای بود که نان را راهی سطل آشغال می‌کردم. می‌دانستم که آن نان مورد نظرم نیست. هیچ کدام از آن‌ها به اندازه «سیباتا»یی که پدرم پخته بود خوشمزه نبودند. نه زمان و نه خلق‌وخویش، هیچ کدام به او اجازه ندادند که پخت آن را به من یاد بدهد. وقتی نان همان‌طور که می‌خواستم از آب درآمد با همان بویی که خاطرات کودکی‌ام را زنده می‌کرد و همان طعمی که بعد از بیست سال برای اولین بار به زبانم آمد، از خوشحالی به هوا پریدم. درست در همان لحظه صدای زنگ تلفن در سالن خانه پیچید. دویدم تا گوشی را بردارم. ناگهان صدای زنگ آن مرا به یاد حادثهٔ دیروز انداخت؛ بنابراین روی صندلی نزدیک میز تلفن نشستم.»