کارین بویه

کارین بویه در سال ۱۹۰۰ در گوتنبرگِ سوئد به دنیا آمد. او در نوجوانی، تحت‌تأثیر مادرش به عرفان هندی دل بست. ۱۸ساله بود که به مسیحیت گرایش یافت و در جلسات پیروان آن فعالانه شرکت کرد. سال ۱۹۲۰ دربارهٔ این گرایشش در نامه‌ای نوشت که اصلاً نمی‌داند مسیحی هست یا نه، اما می‌داند به خدا باور دارد. او می‌گوید که نمی‌خواهد هیچ برچسبی داشته باشد، ولی زندگی‌اش از آنِ خداوند است. بویه تحولات فکری‌اش را بعدها، در رمان «بحران» (۱۹۳۴) توضیح داد. سال ۱۹۲۱ برای تحصیلات دانشگاهی به اوپسالا (شهری دانشگاهی در ۸۰ کیلومتری شمال استکهلم) رفت. او به‌سرعت جذب جنبش نوبنیاد «کلارته» (Clarte) شد و نه‌تنها یکی از بهترین نویسندگان آن، که مدتی نیز دبیر تشکیلات مرکزی بنیاد شد. جنبش انترناسیونالیستی کارگری «کلارته» سازمان روشنفکران چپ رادیکال سوئد بود. این جنبش که در اواخر دههٔ ۱۹۱۰ پدید آمد، به سوسیالیسمی گرایش داشت که تفاوت چندانی با کمونیسم نداشت و در میان کشورهای اروپایی، پس از فرانسه که زادگاه بنیان‌گذار آن «هنری باربوس» بود، بیش‌ترین موفقیت خود را در سوئد به دست آورد. در این دوره بود که کارین بویه بی‌پروا و به‌شدت از آموزش مسیحیت انتقاد کرد.

سال ۱۹۲۲ با انتشار مجموعه‌شعر «ابر» همچون شاعری توانا مطرح شد. در دههٔ ۱۹۲۰ با انتشار ۲ مجموعه‌شعر دیگر به نام‌های «در سرزمین پنهان» (۱۹۲۴) و «آشیانه‌ها» (۱۹۲۷) به زبان شعری خود غنا بخشید. در دههٔ ۱۹۳۰ به نوشتن رمان روی آورد و نخستین رمانش «آستارته» (Astarte) برندهٔ جایزهٔ ادبی سال ۱۹۳۱ شد. «کالوکائین» (۱۹۴۰) مهم‌ترین رمان اوست. اقامت کارین در برلین و مشاهدهٔ شیوهٔ فاشیست‌ها که به‌سوی کسب قدرت می‌خزیدند و نیز سفرش به شوروی در اواخر دههٔ ۱۹۲۰، انگیزه‌هایی بودند برای نگارش «کالوکائین»؛ آخرین اثر او.

کارین بویه سرانجام نتوانست ناسازگاری‌های درون خود را تاب آورد و در ۲۷ آوریل ۱۹۴۱ بر اثر دردهای شدید روحی، به زندگی خود پایان داد. بسیاری او را بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین شاعر زن در سوئد می‌دانند.