کتاب تاب آوری در زندگی روزمره

کتاب تاب آوری در زندگی روزمره نوشتهٔ گیل گزل و ترجمهٔ زینب قهرمانی است. مهرگان خرد این کتاب را منتشر کرده است. این اثر راهنمای عملی مواجهه با چالش‌های زندگی است.

درباره کتاب تاب آوری در زندگی روزمره

کتاب تاب آوری در زندگی روزمره (Everyday Resilience) به‌عنوان یک راهنمای عملی و پشتیبان برای تقویت و پرورش تاب‌آوری روزانهٔ شما طراحی شده است. هدف آن این است که به شما کمک کند تا به منبع درونی توانایی‌ها و مهارت‌های خود متصل شوید و آن را توسعه دهید. در صفحات این کتاب، با داستان‌های واقعی از کشمکش‌ها، رشدها و پیروزی‌های افراد مختلف آشنا می‌شوید و استراتژی‌های عملی و ساده‌ای را می‌آموزید که به شما کمک می‌کنند تا از تاب‌آوری خود برای مقابله با چالش‌های زندگی، چه بزرگ و چه کوچک، بهره ببرید. در طول کتاب، موضوعات کلیدی متعددی به طور مکرر مورد بحث قرار می‌گیرند. یکی از این موارد، اهمیت ذهن‌آگاهی است؛ یعنی آگاهی از آنچه در لحظهٔ حاضر در ذهن ما می‌گذرد. ذهن‌آگاهی به‌عنوان یک رویکرد بسیار مؤثر، ما را قادر می‌سازد تا تجربه‌های واقعی و درست را ببینیم و گام‌های بعدی خود را با وضوح بیشتری تعیین کنیم. موضوع دوم، بررسی این مسئله است که آنچه بر آن تمرکز می‌کنیم، به واقعیت تبدیل می‌شود. اگر به جنبه‌های مثبت زندگی و نقاط قوت خود توجه کنیم، احتمال بیشتری وجود دارد که عناصر مثبت زندگی خود را ببینیم. در کنار این موضوع، به انعطاف‌پذیری مغز انسان نیز پرداخته می‌شود. یافته‌های جدید علم عصب نشان می‌دهد که مغز ما در هر لحظه از زندگی در حال بازسازی و ایجاد ارتباطات جدید است. در مورد نحوهٔ تفکر و مدل ذهنی ما چیز کمی وجود دارد که ثابت باشد و این خبر خوبی است زیرا زمینه را برای بسیاری از روش‌های مبتنی بر شواهد فراهم می‌کند که از آنها برای پرورش تاب‌آوری استفاده خواهد شد.

خواندن کتاب تاب آوری در زندگی روزمره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی عمومی و علاقه‌مندان به آثار موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تاب آوری در زندگی روزمره

«مثبت‌اندیشی ما را تاب‌آور می‌کند، اما نه به این دلیل که چهره‌ای شاد داشته باشیم و روی هر مشکلی سرپوش بگذاریم. برعکس، مثبت‌اندیشیِ واقعی زمانی کار می‌کند که به خودمان اجازه دهیم تعادلی بین حالت‌های هیجانی بالا و پایین داشته باشیم.

در «هیجانات پایین» بیشتر دربارهٔ آنچه آن‌ها را احساسات منفی می‌دانیم، مثل ترس، اضطراب، خشم، اندوه، غم و مانند آن صحبت می‌کنیم. این‌ها جای خود را دارند. اضطراب می‌تواند توانایی ما را برای حل مشکل بهبود بخشد. ترس ما را متوجه خطر می‌کند. خشم ما را از بی‌عدالتی آگاه می‌کند. اندوه به ارتباط ما با دیگران اشاره دارد. و غم به ما یادآوری می‌کند که چه چیزی برای ما مهم است. همان‌طور که در فصل ۵ بحث کردیم تاب‌آوری به خودتنظیمی بستگی دارد که شامل اجازه دادن به هیجانات جهت بودن در جای خود و عدم کنار زدن هیچ یک از آن‌هاست. هرچه بیشتر هیجانات منفی را از خود دور کنیم احتمال بازگشت آن‌ها بیشتر می‌شود و ما را غافلگیر می‌کنند.

مثبت‌اندیشی تمرینی برای سرکوب یا انکار آن احساسات منفی نیست، بلکه به معنای جست‌وجو و حمایت از احساسات مثبت مانند عشق، شادی، امید و قدردانی است. این هیجانات سیستم استراحت و هضم را فعال می‌کند و به مارپیچ‌های روبه‌بالای سلامت، نیک‌زیستی و شناخت دامن می‌زند. این مارپیچ‌ها تمرکز بصری، توجه و افکار ما را گسترش می‌دهند و منجر به خلاقیت بیشتر، انعطاف‌پذیری، فراگیری و حل مسئله می‌شوند. این مثبت‌اندیشی که به‌عنوان مدل گسترش و ساخت شناخته می‌شود توضیح می‌دهد که چرا حالت‌های مثبت به ما کمک می‌کنند تا با استرس مقابله کنیم.

همان‌طور که دانستن اهمیت رژیم غذایی و ورزش به ما کمک می‌کند انتخاب‌های سالم‌تری داشته باشیم، درک نقش مثبت‌اندیشی در سلامتی ما نیز می‌تواند ما را به وضعیت سالم‌تری برساند. بیایید در عمل به این موضوع نگاه کنیم.

مونیکا برای مدتی طولانی با اضطراب دست‌وپنجه نرم می‌کرد. او در فقر بزرگ شد، و خانواده‌اش اغلب برای پرداخت اجاره‌بها خود را به آب‌وآتش می‌زدند و به دلیل دوره‌های بی‌خانمانی بارها نقل مکان کردند. این ناامنی باعث بسیاری از تصمیمات زندگی مونیکا ازجمله ترک‌تحصیل در دبیرستان شده بود چون احساس می‌کرد با اوضاع او سازگار نیست. اکنون در تلاش برای یافتن شغل ثابتی بود، ذهن او اغلب درگیر ترس، نشخوار فکری و نگرانی دربارهٔ اتفاق بعدی بود. مشاور شغلی مونیکا با دیدن این که اضطراب او بهترین حالت را دارد، با او همکاری کرد تا به مونیکا کمک کند تا ببیند چگونه یک موقعیت مثبت‌تر می‌تواند برای او مفید باشد. او با تهیهٔ فهرستی روزانه از چیزهایی که بابت آن‌ها سپاسگزار بود شروع کرد و هرروز برای امتحان کردن حداقل یک تجربه وقت گذاشت. طی چند ماه مونیکا متوجه شد ذهنش به‌طور طبیعی از ترس و نگرانی به سمت چیزهایی در زندگی‌اش که واقعاً خوب پیش می‌رفتند جذب می‌شود. او انگیزه پیدا کرد و بهتر توانست خود را به‌عنوان داوطلب مطلوب‌تری برای استخدام معرفی کند و در نهایت به شغل پایداری که امیدوار بود دست یافت.»