کتاب فلسفه تراژدی

کتاب فلسفه تراژدی نوشتهٔ جولیان یانگ و ترجمهٔ حسن امیری آرا است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر آرای فلسفی از از افلاطون تا ژیژک در باب تراژدی را بررسی کرده است.

درباره کتاب فلسفه تراژدی

جولیان یانگ در کتاب فلسفه تراژدی به بررسی آرای فیلسوفان در باب تراژدی پرداخته است. او در این اثر بیان کرده است که تراژدی همواره فیلسوفان را شیفته خود کرده است. او در کتاب حاضر نشان داده است که در طول ۲۵۰۰ سال گذشته این فیلسوفان در مورد تراژدی چه حرفی برای گفتن داشته‌اند. آنچه در مورد تراژدی بیش از هرچیز افسونگر بوده، خصلت متناقض‌نمای اشتیاق انسان به تراژدی است. درام تراژیک ترسیم‌گر تباهی افرادی است که گرچه همیشه بی‌نقص نیستند، دست‌کم به نحو بارزی خوب‌ترین افراد در میان ما هستند. به عبارت دیگر، درام تراژیک ترسیم‌گر وقایع غم‌‌بار است، وقایعی که به احتمال زیاد احساس «منفی» اندوه را در ما موجب می‌شود، اما اشتیاق ما به تراژدی نشان می‌دهد که در آنچه از تراژدی می‌گیریم باید چیزی سودمند، چیزی «مثبت» وجود داشته باشد. بسیاری از فلاسفه بر این باور بوده‌اند که سودمندی تراژدی برای آن‌که بر اندوه غلبه کند باید واقعا پراهمیت باشد، آن‌قدر مهم که تراژدی را برترین شکل ادبیات کند و پرتکرارترین همه هنرها. شلینگ برای توصیف یا تعریف این سودمندی عبارت «تأثیر تراژیک» را ابداع کرد. این پرسش که معنای «تأثیر تراژیک» عبارت از چیست دغدغه کانونی ما در فصولی است که در پی می‌آیند. در این اثر آرای فیلسوفانی همچون هایدگر، ارسطو، هیوم، نیچه، کی‌یرکگور، شوپنهاور، نیچه و بنیامین و هگل در باب تراژدی را خواهید خواند.

خواندن کتاب فلسفه تراژدی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ هنر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فلسفه تراژدی

«بنیامین «تلاش برای ارائه امر تراژیک به عنوان چیزی جهان‌روا نزد همه انسان‌ها» را «یکسره عبث» توصیف می‌کند، و مبادرت به تحلیل و ارزیابی آثار هنری گذشته بر مبنای واکنش‌های خودمان، یعنی واکنش‌های «مدرن» نسبت به آن‌ها را به باد انتقاد می‌گیرد (GT, p. ۱۰۱). همچنین، او نکات مهمی دارد راجع به این‌که فیلسوفان، با فرافکنی اهتمامات خودشان به آثار گذشته، آن آثار را بد فهمیده‌اند. برای مثال، او، در برابر تلقی نادرست و شایع از Trauerspiele [نمایشنامه سوگناک] به عنوان تراژدی‌های شکست‌خورده، اشاره می‌کند که «عدم همدلی منحصربه‌فرد» شوپنهاور با تراژدی یونانی به دلیل آن بود که آن‌ها را به‌اشتباه Trauerspiele [نمایشنامه‌های سوگناک] شکست‌خورده می‌دانست (۱۲-GT, pp. ۱۱۰). با این حال، همچنان این واقعیت بر جای خود می‌ماند که واقعا چیزی جهان‌روا درباره امر تراژیک وجود دارد: همه انسان‌ها، از هر بستر تاریخی یا فرهنگی، ناچارند که با خطاپذیری معرفتشان مواجه شوند، با حدی که «ضرورت» بر آزادی‌شان می‌گذارد، چاره‌ناپذیری تعارض اخلاقی، چاره‌ناپذیری درد و مرگ. برای هر انسانی، فارغ از این‌که به چه بستر فرهنگی‌ای تعلق داشته باشد، همه این موارد، همه این موضوعات تراژدی، مسئله‌آفرین است. و از این رو، مبنایی برای داوری استتیک فراـ تاریخی وجود دارد. دست‌کم در پاره‌ای اوقات می‌توانیم با احتیاط و حساسیت مناسب بگوییم که یک نویسنده نمایشنامه، در نسبت با نویسنده‌ای دیگر، با موضوعات تراژدی قدرتمندتر و با شیوه‌ای پرمعناتر دست و پنجه نرم کرده است.

ناسازگاری معیار معرّف یک نمایشنامه سوگناک

از شش تقابل میان Trauerspiel [نمایشنامه سوگناک] و تراژدی، معیارهایی بیرون می‌آید که اثری را یک نمایشنامه سوگناک می‌سازد، این معیارها به طور اجمالی از قرار ذیل‌اند. نمایشنامه‌های سوگناک درباره بنیان‌های اسطوره‌ای جامعه نیستند بلکه درباره «حیات تاریخی» جاری‌اند؛ این نمایشنامه‌ها، برعکس پیچیدگی اخلاقی تراژدی یونانی، واجد نوعی سادگی و صراحت اخلاقی سیاه و سفیدند؛ قهرمان به سیاق مرگ والای شهید مسیحی می‌میرد نه به سیاق مرگ بردبارانه قهرمان تراژیک یونانی؛ عمل «طراحی‌شده» یا باله‌ای است و نه پراکنده؛ سبعیت و خشونت بصری روی صحنه اجرا می‌شود و به گزارش پشت صحنه آنچه روی داده اکتفا نمی‌شود؛ و در نهایت، نمایشنامه‌های سوگناک بیانگر و تقویت‌کننده حال و هوایی سوگوارانه یا مالیخولیایی‌اند. به نظر می‌رسد ایده این است که برای آن‌که یک درام، نمایشنامه سوگناک به شمار رود باید همه این معیارها را برآورده سازد.»