کتاب فراتر از ذهن

کتاب فراتر از ذهن نوشتهٔ کن رابینسون و ترجمهٔ روشنک ضرابی است. انتشارات ابوعطا این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب فراتر از ذهن

کتاب فراتر از ذهن به بررسی اهمیت یافتن عنصر یا همان نقطهٔ تلاقی استعدادها و علایق فردی می‌پردازد. رابینسون در این کتاب استدلال می‌کند که موفقیت و رضایت واقعی در زندگی، نه تنها از طریق تلاش سخت، بلکه از طریق کشف و پرورش این عنصر به دست می‌آید. مفهوم اصلی کتاب، «عنصر» است که به نقطه تلاقی استعدادهای ذاتی و علایق واقعی فرد اشاره دارد. رابینسون معتقد است که زمانی که فرد در «عنصر» خود قرار دارد، احساس شادی، انگیزه و خلاقیت بیشتری می‌کند و به طور طبیعی در کار خود موفق‌تر می‌شود. نویسندهٔ کتاب به نقد سیستم آموزشی سنتی می‌پردازد که اغلب به جای پرورش خلاقیت و علایق فردی، به دنبال تطبیق افراد با یک قالب مشخص است. او معتقد است که این سیستم، بسیاری از افراد را از یافتن «عنصر» خود باز می‌دارد. کتاب بر اهمیت خودشناسی و کشف استعدادهای نهفته در افراد تاکید می‌کند. رابینسون با ارائهٔ مثال‌های فراوان از افراد موفق، نشان می‌دهد که چگونه آنها با شناسایی و پرورش «عنصر» خود، به موفقیت‌های چشمگیری دست یافته‌اند. رابینسون بر اهمیت داشتن نگرش مثبت و انعطاف‌پذیری در فرایند جستجوی «عنصر» تاکید می‌کند. او معتقد است که یافتن «عنصر» ممکن است زمان‌بر باشد و نیاز به آزمایش و خطا دارد. خلاقیت و نوآوری در یافتن و پرورش «عنصر» اهمیت بسزایی دارد و رابینسون معتقد است که افراد زمانی که در «عنصر» خود هستند، خلاقیت و نوآوری بیشتری از خود نشان می‌دهند. کتاب به دانش‌آموزان، دانشجویان، کارمندان، کارآفرینان و هر فردی که به دنبال کشف استعدادهای خود و یافتن مسیر شغلی و زندگی رضایت‌بخش است، توصیه می‌شود. 

خواندن کتاب فراتر از ذهن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران توسعهٔ فردی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فراتر از ذهن

«چالش‌هايي كه با آنها مواجه مي‌شويم، تغييرات بسيار عظيمي را در نوع تفكرات ‌ما در مورد توانايي‌هاي خود و فرزندان‌مان ايجاد كرده است. تجربه‌ي كاري من مي‌گويد، اكثر افراد در مورد توانايي‌ها و استعداد‌هاي طبيعي و دروني‌شان هيچ نظري ندارند. به عقيده‌ي من همه‌ي ما با استعدادهاي ذاتي فراواني متولد مي‌شويم اما تعداد بسيار كمي از مردم آن را كشف مي‌كنند و حتي تعداد اندكي از آنها اين استعدادها را به درستي پرورش مي‌دهند. يكي از علل اصلي اتلاف استعداد در جريان زندگي، نقص در آموزش و پرورش است.

آموزش، هميشه كلمه‌ي مناسبي براي فعاليت‌هاي اجتماعي نيست. اگر در جمعي، به شخصي بگويم كه در اداره‌ي آموزش و پرورش كار مي‌كنم، گاهي اوقات مي‌توانم رنگ‌پريدگي صورتش را ببينم. آنها با خود فكر مي‌كنند: «چرا من؟» «چرا امشب بايد گرفتار يك آموزگار شوم.» اما اگر از آنها در مورد تحصيلات‌شان و يا مدرسه‌ي فرزندان‌شان سؤال كنم، مرا به ديوار مي‌چسبانند و اجازه‌ي صحبت به من نمي‌دهند. آنها مي‌خواهند در مورد تجربيات خودشان صحبت كنند. هر فردي نظرات و عقايد محكمي براي خود دارد. آموزش در موفقيتِ زندگي شغليِ آينده‌ي فرزندان و پيشرفت‌هاي بلندمدت جهاني از اهميت بسزايي برخوردار است. مهم‌تر از اينها، آموزش وجود ما را با اثرات و عقايدي پيوند مي‌زند كه به سختي مي‌توانيم آن را از وجودمان پاك كنيم. با وجود اين، تحصيلات و آموزش از مواردي است كه به‌ندرت مي‌توان از طريق آن با مردم ارتباط برقرار كرد.

اكثر افراد موفق دنيا، در مدرسه شاگرد زرنگي نبوده‌اند. مهم نيست كه چگونه به اين موفقيت رسيده‌اند، نكته‌ي حائز اهميت غالباً نگراني آنها در اين مورد است كه به اندازه‌ي شهرت و رسيدن به موفقيت باهوش نيستند. اين افراد را مي‌توان در همه‌ي زمينه‌هاي شغلي از جمله معلمان، اساتيد، هيأت علمي دانشگاه‌، تجار، موسيقي‌دانان، نويسندگان، هنرمندان، معمارها و بسياري ديگر مشاهده كرد. بسياري از آنها بعد از اتمام تحصيلات‌شان به موفقيت رسيده‌اند. البته، افراد بسيار ديگري نيز هستند كه عاشق دوران تحصيلات‌شان بوده و در تمام اين دوران جزو بهترين شاگردان محسوب مي‌شدند. اما در مورد بقيه چه‌طور؟

بررسي‌هاي انجام گرفته در مورد تعليم و آموزش نشان مي‌دهد فرضياتي كه در مورد ذكاوت و خلاقيت وجود دارد بسيار محدود است. كما اينكه همين فرضيات هم باعث سركوب استعدادها و خلاقيت در بسياري از افراد شده است. اين ريشه‌هاي سركوب‌گر تا حدي به دليل داشتن وسواس‌هاي زياد در مورد موضوعات مرتبط با توانايي‌هاي دانشگاهي و آزمون‌هاي تعيين مهارت ايجاد مي‌شود. البته اتلاف و از بين بردن استعدادها عمدي نيست. آموزگاران، مسئوليت بزرگي براي كمك به دانش‌آموزان دارند تا دانش‌آموز بتواند كار خود را به بهترين نحو انجام دهد. اتلاف استعداد ممكن است عمدي نباشد، اما به‌خاطر وجود سيستم آموزشي موجود، اجتناب‌ناپذير است. زيرا آموزش همگاني، سيستمي است كه به دليل فرضيات ريشه‌اي و بدون تغيير آن، در درازمدت دچار نقصان و اشتباهاتي خواهد شد.»