کتاب از اعماق تاریکی

کتاب از اعماق تاریکی نوشتۀ اشلی هوپ پرز با ترجمۀ پریسا رشیدی در نشر دختر آفتاب به چاپ رسیده است.

درباره کتاب از اعماق تاریکی

کتاب از اعماق تاریکی، داستانی عاشقانه در بستر واقعه‌ای تاریخی است. داستان در ایالات متحدۀ آمریکا در قرن بیستم میلادی می‌گذرد. نویسنده در خلال پرداختن به حادثۀ انفجار مدرسۀ نیولاندن آمریکا در ۱۹۳۷ از «نژادپرستی» حاکم بر آن دوران و عشقی می‌گوید که بر سر این موضوع ناکام ماند.

شخصیت‌های داستان یک دختر و پسر هستند: دختری مکزیکی‌آمریکایی و پسری آفریقایی‌آمریکایی. کتاب با ماجرای انفجار آغاز می‌شود که مرگبارترین حادثۀ مدرسه در تاریخ آمریکا بود و باعث کشته شدن ۲۹۵ معلم و دانش‌آموز شد. این انفجار، پس از چندین هفته تجمع گاز طبیعی در سالن‌های مدرسه که با بخاری گازی گرم می‌شدند، رخ داد. بعد از شرح این ماجرا، داستان به زندگی واش فولر و نائومی وارگاس می‌رود. آن‌ها به دلیل مشکلات زندگی و مصائبی که از جانب «سفیدپوستان» تحمل می‌کردند تصمیم می‌گیرند به مکزیک فرار کنند. اما نقشه‌های آن‌ها با انفجار مدرسه خنثی می‌شود. واش بیشتر به این دلیل که «سیاه‌پوست» است مورد سوء‌ظن قرار می‌گیرد. هیچ مدرکی دال بر این که او عامل جنایت است وجود ندارد، جدای از شواهد غیرمستقیم که او در زمان انفجار در آنجا بوده است. نویسنده این طور نتیجه می‌گیرد که نژادپرستی اهل شهر می‌خواست با گناهکار جلوه دادن یک سیاه‌پوست، بی‌احتیاطی مدیران مدرسه و ناحیه را در حادثۀ انفجار بپوشاند.

به‌طور کلی موضوع این کتاب تبعیض نژادی و رنج ناشی از آن است. از اعماق تاریکی آخرین کتاب اشلی هوپ پرز است که در ۲۰۱۶ منتشر شد و جایزۀ بهترین کتاب سـال ۲۰۱۶ را در ادبیات و همچنین جـایزۀ کتاب توماس ریورا دریافت کـرد. ‌

خواندن کتاب از اعماق تاریکی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

به دوستداران رمان‌های تاریخی و عاشقانه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از رمان از اعماق تاریکی

«از فاصله‌ی خیلی دور، انگار صدها سوسک دور یک گوی نورانی جمع شده‌اند. جلوتر که می‌رویم می‌بینیم آن سوسک‌ها به یک سری ماشین و وانت و آمبولانس تبدیل می‌شوند و آن گوی نورانی به چندین نور متفاوت تقسیم می‌شود: چراغ‌های کار، منورهای هوایی که آسمان شب را روشن می‌کنند، نور چراغ‌قوه‌ها و نورافکن‌های استادیوم فوتبالی که در همان نزدیکی‌هاست. چقدر مرد و چقدر خاک و چقدر چادر خواب. هزاران تماشاچی دور هم جمع‌ شده‌اند و گردن‌هایشان را به این طرف و آن‌طرف می‌چرخانند تا صحنه را بهتر ببینند.»