کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد

کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نوشتهٔ راس هریس و ترجمهٔ عباس عبداللهی و سیدجواد سیفی قوزلو و گشاو شریفی است. انتشارات پندار تابان این کتاب را منتشر کرده است. این اثر یک راهنمای عملی برای متخصصان است.

درباره کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد

کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به متخصصان حوزهٔ روان کمک می‌کند تا راهبردهای پیشرفته را برای بهبود گذشته، زندگی در زمان حال و ساخت آینده‌ای جدید کشف کنند. این گروه با رویکردی مواجهه‌محور و مبتنی بر شفقت خواهند آموخت چگونه به مراجعان خود کمک کنند تا امنیت را در بدن خود بیابند، رویکردشان از خودبیزاری به خودشفقتی تغییر یابد، بین احساس و ذهن و بدن خویش تعادل ایجاد کنند و دوباره درگیر زندگی شوند و از طریق مواجهه، خاطرات آسیب‌زا را تغییر دهند، با ارزش‌هایشان ارتباط برقرار کرده و با آن‌ها زندگی و رشد پس از سانحه را تجربه کنند.

گفته شده است که درمان «پذیرش و تعهد متمرکز بر تروما» (TFACT) یک مدل منعطف و جامع برای درمان گسترهٔ وسیعی از مسائل مربوط به تروما از جمله اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اعتیاد، افسردگی، اختلالات اضطرابی، آسیب اخلاقی، درد مزمن، شرم، خودکشی، بی‌خوابی، نارضایتی پیچیده، مسائل دلبستگی، مشکلات جنسی و موارد دیگر است. این کتاب که راس هریس، مربی مشهور بین‌المللی درمان «پذیرش و تعهد» آن را نوشته، برای کارورزان در تمام سطوحِ تجربه کاربرد دارد و دسترسی انحصاری را به منابع قابل دانلود رایگان از جمله پیش‌نویس‌ها، فیلم‌ها، فایل‌های صوتی، جزوه‌ها و کاربرگ‌ها فراهم می‌کند.

خواندن کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به روان‌شناسان و روان‌کاوان و روان‌درمانگران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تروما، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد

«بسیاری از بزرگسالان سخت می‌توانند نسبت به خود و بزرگسالی‌شان مشفق باشند. آن‌ها اغلب تصور می‌کنند شفقت نسبت به خودِ کم‌وسن‌وسال‌ترشان آسان‌تر است بنابراین، درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر تروما اغلب از «شبیه‌سازی و بازآفرینی کودک درون» برای کمک به خودشفقتی استفاده می‌کند. در این تمرین‌ها، شما خاطره‌ای دردناک از دوران کودکی خود را مرور می‌کنید و خود را بزرگسالی تصور می‌کنید که امروز به گذشته برمی‌گردد تا «خودِ کم‌سن‌وسال‌ترش» را آسوده و آرام کند. هدف شما همدلی با تأیید و حمایت از «خودِ کم‌سن‌وسال‌ترتان» است، اینکه حمایت‌گرانه و مهربانانه حضور داشته باشید و به خودِ کم‌سن‌وسال‌ترتان نشان دهید که در آن زمان چه اتفاقی داشت می‌افتاد.

نکتهٔ کاربردی

اگرچه من در این کتاب از اصطلاح «کودک درون» استفاده می‌کنم، به شما توصیه می‌کنم به دو دلیل از این عبارت برای مراجعانتان استفاده نکنید. دلیل اول این است که، اغلب اصطلاح «کودک درون» با شیوه‌های «مدرن» یا مدل‌های غیرعلمی درمان مرتبط است. دلیل دوم این است که ما اغلب روی خاطرات دوران نوجوانی یا جوانی، نه دوران کودکی، کار می‌کنیم.

شبیه‌سازی و بازآفرینی «کودک درون»

در دنیای بزرگ و گستردهٔ درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر تروما، انواع مختلفی از شبیه‌سازی و بازآفرینی کودک درون وجود دارد. پس لطفاً متن زیر را به دلخواه خودتان تغییر دهید. هنگام تغییر ایمن این تمرین‌ها، مطمئن شوید که مراجعان مهارت‌های لنگراندازی خوبی دارند (در صورت بروز واکنش‌های نامطلوب) و مواجههٔ درجه‌بندی‌شده را تمرین کنید: با خاطرات کمتر چالشی شروع کنید و رفته‌رفته به‌سراغ خاطرات دشوارتر بروید. همچنین، به وضوح مشخص کنید که یک «شمای بزرگسال»، شخصی که امروز هستید و یک «شمای جوان‌تر»، کودک و نوجوان یا بزرگسال جوان‌تری که در آن زمان بودید، در حافظه وجود دارد. (برای سهولت، من فقط از کلمهٔ «کودک» در باقی این فصل استفاده می‌کنم.) همیشه، از مراجعان خود بخواهید از دید خود بزرگسالشان به همه‌چیز و کودک درونشان نگاه کنند. این نکتهٔ خیلی مهمی است. ما از مراجعان نمی‌خواهیم تصور کنند که کودک هستند، چون این کار ممکن است خیلی راحت آن‌ها را غرق در دنیایی از هم‌جوشی کند. مراجعان را ترغیب به هم‌ذات‌پنداری با خودِ بزرگسالشان کنید تا همیشه کودک را از دید خودِ بزرگسالشان ببینند.

این تمرین را تعاملی کنید

ما در طول این تمرینات آزادانه با مراجعان خود صحبت می‌کنیم. پیوسته از آن‌ها می‌پرسیم که کودک درون دارد چه کار می‌کند و چه می‌گوید، ظاهر کودک چگونه است، کودک چه پاسخی می‌دهد و چیزهایی که خودِ بزرگسال مراجعان به کودک درونشان می‌گوید نباید تقلید کورکورانه‌ای از متن عمومی زیر باشد. بالعکس، ما به مراجعان کمک می‌کنیم تا از کلمات و حرکات خاص خود نسبت به کودک درونشان استفاده کنند. برخی از مراجعان در استفاده از کلمات یا اقدامات حمایتی و مراقبتی مشکل دارند، خصوصاً اگر در کودکی‌شان هرگز چنین تجربیاتی را نداشته‌اند. اگر چنین است، می‌توانیم تا حد لازم آن‌ها را راهنمایی کنیم و به مراجعان در مورد آنچه باید در حمایت از کودک درون بگویند و انجام دهند آموزش دهیم.

مراجعان اغلب درگیر جملاتی مانند «تقصیر من است» یا «باید جلوی آن را می‌گرفتم» می‌شوند، خصوصاً وقتی موضوع آزار جنسی در دوران کودکی مطرح است. هنگام کار روی کودک درون، اغلب مراجعان خودبه‌خود یک روایت جایگزین خودشفقتی را ایجاد می‌کنند. مراجع بدون راهنمایی از جانب ما، به کودک درونش می‌گوید: «تقصیر تو نبود.» اما اگر مراجع به‌صورت خودجوش این روایت خودشفقتی را نسازد، وی را به ایجاد این روایت تشویق می‌کنیم: «آیا کودک درون تو هنوز هم شدیداً به باور «تقصیر من است» چسبیده است؟ ادامهٔ این خودقضاوتی چه تأثیری روی کودک می‌گذارد؟ آیا چیزی است که بخواهید بگویید یا انجام دهید تا به رهایی کودک درونتان از این خودقضاوتی کمک کنید؟»»