کتاب در باب سلامت روان

کتاب در باب سلامت روان نوشتهٔ آلن دوباتن و ترجمهٔ علیرضا شفیعی نسب است. انتشارات کتاب‌ سرای نیک این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی از مجموعهٔ «مدرسهٔ زندگی» و دربردارندهٔ دستورالعمل‌هایی دلسوزانه برای بهنجارسازی بیماری‌های روانی و دستیابی به سلامت روان.

درباره کتاب در باب سلامت روان

کتاب در باب سلامت روان (On Mental Illness) را دفترچه‌ای راهنما دانسته‌اند که با شنیدن آن می‌توان در برخورد با طیف گسترده‌ای از مشکلات روانی درست‌تر عمل کرد؛ از انواع خفیف آن گرفته تا بیماری‌های سخت و جدی. آلن دو باتن در این کتاب توضیح داده است که ما چطور و چگونه درگیر یک بیماری روانی می‌شویم و چطور می‌توانیم از پسِ آن برآییم. گفته شده است که این کتاب صوتی در عین متکی‌بودن به دانش تخصصی که ناشی از تجربیات طولانی درمانگران «مدرسهٔ زندگی» است، با لحن فردی همراه و دلسوز نوشته شده است؛ ازاین‌رو می‌توانید با خیال راحت خود را به این کتاب بسپرید تا شما را در فرایند درمان و بهبود یاری کند. نویسنده در این کتاب ابتدا مخاطب خود را قانع کرده است که پذیرشْ اولین گام ضروری برای بهبودی است. اگر نپذیریم که دچار یک بیماری هستیم و ابتدا در برابر آن تسلیم نشویم، فرایند درمان اصلاً آغاز نخواهد شد. نباید از مشکلاتمان آن‌قدر بترسیم که آن‌ها را انکار کنیم و باید بدانیم چیزی را که ما تجربه می‌کنیم، افراد بسیار دیگری تجربه کرده و خواهند کرد. با پذیرش این مسئله آماده می‌شویم تا به‌همراه آلن دوباتن گام‌به‌گام در درمان بیماری خود پیش برویم؛ البته می‌دانیم که یک کتاب نمی‌تواند و نباید جایگزین مراجعه به پزشک و روان‌پزشک باشد.

خواندن کتاب در باب سلامت روان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به افرادِ در جست‌وجوی آرامش، اطمینان و تسلی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلن دوباتن

آلن دوباتن نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیونی است که دغدغه‌اش نوشتن دربارهٔ زندگی روزمره به‌شیوه‌ای فلسفی است. او در تمام نوشته‌هایش می‌کوشد فلسفه را وارد زندگی عادی انسان کند. آلن دوباتن در سال ۱۹۶۹ در شهر زوریخ سوئیس به دنیا آمده است. او مشغول مدیریت در مؤسسهٔ خود به نام «مدرسه‌ٔ زندگی» بوده است. این نویسنده به‌عنوان نویسنده‌ٔ فلسفه‌ٔ روزانه شناخته می‌شود. او درباره‌ٔ موضوعاتی می‌نویسد که هرروزه همه‌ٔ انسان‌ها با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ موضوعاتی مانند عشق، سفر، هنر، معماری و ادبیات. کتاب‌های آلن دوباتن به بیش از ۳۰ زبان دنیا از جمله پارسی ترجمه‌ شده‌اند. دوباتن دورهٔ دکتری فلسفه را در دانشگاه هاروارد آغاز کرد، ولی برای نوشتن کتاب‌های فلسفی به زبان ساده، آن را نیمه‌کاره رها کرد. کتاب‌های «تسلی‌بخشی‌های فلسفه» و «هنر سیر و سفر» از کتاب‌های این نویسنده هستند. اولین کتاب آلن دوباتن به نام «جستارهایی در باب عشق» در سال ۱۹۹۳ زمانی که او ۲۴ سال داشت، منتشر شد. کتابی که بسیار زود در فهرست کتاب‌های پرفروش قرار گرفت و بیش از دومیلیون نسخه از آن به فروش رفت.

موضوعاتی که در «مدرسهٔ زندگی» تدریس می‌شوند متنوعند، اما همه‌ٔ این آموزش‌ها در راستای افزایش خودشناسی هستند؛ زیرا گردانندگان این مدرسه معتقدند تنها با خودشناسی است که می‌توانیم زندگی برتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم. مجموعه‌ٔ آموزش‌های این مدرسه در شش دسته‌ٔ کلی تقسیم‌بندی می‌شود؛ خودشناسی، ارتباطات (Relationships)، کار، آرامش، رفتار‌های اجتماعی و فرهنگ و فراغت. نویسندگان و فیلسوفان باتجربه‌ای در این مؤسسه کار می‌کنند. باتوجه‌به تفاوتِ روش‌های یادگیری، مدرسه‌ٔ زندگی آلن دوباتن، آموزه‌ها یا محصولاتش را به روش‌های مختلفی مانند کتاب، کارگاه، ویدئو، جلسه‌ روانکاوی و... ارائه می‌کند. آلن دو باتن کتاب‌های بسیاری منتشر کرده است. از میان این آثار کتاب‌های «جستارهایی در باب عشق»، «معماری خوشبختی»، «شغل موردعلاقه»، «خودشناسی»، «تسلی‌بخشی‌های فلسفه»، «هنر سیر و سفر»، «اضطراب منزلت»، «دین برای خداناباوران»، «سیر عشق»، «آرامش»، «هنر همچون درمان» و تعدادی از کتاب‌های مدرسهٔ زندگی به فارسی ترجمه‌ شده‌اند و همه‌ٔ آن‌ها در فهرست پرفروش‌ترین کتاب‌های بازار قرار گرفته‌اند.

بخشی از کتاب در باب سلامت روان

«یکی از تبعات بسیار ناخوشایند بیماری ذهنی این است که میان ما و دنیا دیواری حایل می‌کند، دنیا و تمام زیبایی‌هایش، دنیا و توانایی‌اش در اینکه حواس ما را از خود پرت کند. چنان در کشمکشِ مرگ و زندگی احساس غرقگی می‌کنیم که یادمان می‌رود بیرونِ دیوارهای ذهنمان هم چیزی هست. هر روز صبح احتمالاً با ترس و وحشت آغاز می‌شود؛ انگار خود را با زحمت به شب می‌رسانیم و هر روز احساس می‌کنیم شاید چنین اتفاقی نیفتد. در این شرایط، فرصتی برای تماشای سپیده‌دم صبح وجود ندارد، به آواز پرندگان گوش نمی‌دهیم، طلوع آفتاب را که مدتی کوتاه جامه‌ای بنفش و طلایی بر افق می‌گستراند از دست می‌دهیم.

روزی روزگاری، زمانی که بچه بودیم، استادِ تماشا بودیم. گشت ساده‌ای در پارک گنجینه‌ی عظیمی از کشفیات را در اختیارمان می‌گذاشت. دیواری آجری بود که دوست داشتیم دستمان را بر آن بکشیم؛ مورچه‌ای در پیاده‌رو بود که دنبالش می‌رفتیم تا اینکه در سوراخی مرموز که فقط بدن خودش جا می‌گرفت ناپدید می‌شد؛ گل زرد کوچکی در میان قلوه‌سنگ‌ها می‌رویید که ساقه‌اش را نوازش می‌کردیم و گلبرگش را به گونه‌ی خود می‌مالیدیم؛ ابرها را تماشا می‌کردیم که مثل شیرِ درون قهوه کش می‌آمدند و متراکم می‌شدند.»