کتاب مدیریت و سازندگی

کتاب مدیریت و سازندگی نوشتهٔ علی صفایی حایری است. انتشارات لیله القدر این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی از مجموعهٔ «نظام تربیتی و معرفتی» و حاوی نگاهی نو به مدیریت و روابط تشکیلاتی.

درباره کتاب مدیریت و سازندگی

علی صفایی حائری کتاب مدیریت و سازندگی نگاهی نو به مدیریت و روابط تشکیلاتی را شرح داده است. کتاب حاضر دربردارندهٔ چند سخنرانی از علی صفایی حائری در ابتدای دهه شصت است. در فصل اول، فضای مدیریتی امام خمینی (ره) در ابتدای انقلاب و تشکیل سازمان‌های انقلابی در آن زمان با مدیریتی خاص، دست‌مایهٔ اولیه برای طرح سؤال دربارهٔ مدیریت و سازماندهی اسلامی شده است. در فصل‌های دوم و سوم، زمینه‌ها و خطوط کلی چنین مدیریتی طرح می‌شود و مشخص می‌شود تربیت و سازندگی نقشی اساسی در این نوع مدیریت دارد. در فصل چهارم، روش مدیریت اَلله، رسول، امام و ولی‌فقیه مرور می‌شود. در فصل پنجم روابط سازمانیِ چنین سازمانی توضیح داده می‌شود. با مطالعهٔ این اثر با ضرورت، اشکال و کیفیت روابط افراد در مدیریت و سازماندهی اسلامی آشنا می‌شوید.

عنوان فصل‌های کتاب حاضر عبارت است از «بررسی مدیریت و سازماندهی‌های موجود»، «زمینه‌های مدیریت و سازماندهی»، «خطوط کلی مدیریت و سازماندهی»، «مدیریت و رهبری» و «سازمان و روابط سازمانی».

خواندن کتاب مدیریت و سازندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند با مدیریت و سازماندهی اسلامی آشنا شوند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مدیریت و سازندگی

«در مدیریت موجود، آنچه مطرح است، این است که سطح تولید در کارخانه افزایش یابد؛ سطح حرکت اجتماعی، پیش برود و روند حرکت شتاب گیرد؛ همین! اینکه این آدم‌ها در اینجا چه فعالیتی می‌کنند و جلو می‌روند یا نه، مطرح نیست. آنچه مطرح است، همین است که در این سطح، مقدار تولید افزایش یافته باشد؛ این حرکت تند شده باشد. حالا اینکه آیا انسان از این عمل خودش بهره‌ای برده یا نه، دیگر دست خودش است. درحالی‌که مدیر اسلامی می‌خواهد آدم‌ها با عملشان رفعتی پیدا کنند. این، امتیاز مهمی است. مقصود و هدف، این است که در یک حرکت، در یک سازمان، در یک جمع، فقط نتیجه کار بالا نباشد، آدم‌ها هم با این نتایج، رفعتی پیدا کرده باشند.

ما در جمع اسلامی، می‌خواهیم افراد با اعمالشان ارتفاع وجودی پیدا کنند. مسئله این نیست که کار پیش برود؛ مسئله این است که آدم‌ها باید پیش بروند؛ چون اصلاً پیشرفت و رفعت کار با رفعت آدم‌هاست. مدیر کارخانه یا هر قسمتی، رابطه‌اش با کارگرش فقط این نیست که از او کار بکشد؛ نه، کارگر باید بفهمد. یعنی مدیر باید کار فقهی ایدئولوژی هم با او بکند. مسئله این نیست که کسی دیگر بیاید آن کار را انجام بدهد؛ مدیر باید چنین رابطه نزدیکی با او داشته باشد؛ یعنی یک رابطه جمع‌الجمعی؛ وگرنه کار به جایی نمی‌رسد.

اینجاست که عرض کردم باید تحلیل‌های مدیریت را ببینید؛ کتاب‌های مدیریت بازرگانی، صنعتی، کتاب‌های مختلف را مطالعه کنید. شرح حال سرداران و فرماندهان درجه‌یک و نظام‌های سازمانی و کامپیوتری را هم مطالعه کنید. واقعیت‌های موجود سازمان‌های اجتماعی و مدیریت خودتان را هم مرور کنید. آن منابع تاریخی گذشته شما و این هم کتاب و سنّت است. بعد با همه این‌ها اگر به ترکیب خاص انسان و هدف‌های او توجه داشته باشید، اینجاست که همه آن مطالعات روشنگر خواهند بود و خیلی از مسائل این‌گونه حل می‌شود و معلوم می‌شود که تربیت کادر، نشان‌دهنده نحوه مدیریت و نحوه تشکلی است که در جامعه، امکان اجرا شدن دارد. شوخی نیست! تربیت‌های بازتابی، تحمل چنین باری را ندارد چطور می‌تواند افراد را طوری بار آورد که بتوانند در لحظه تصمیم بگیرند و اقدام کنند. این تربیت که قرآن اشاره می‌کند، انبیا هم داشته‌اند؛ تربیتی به‌واسطه بیّنات و کتاب و میزان.»