کتاب سه استاد

کتاب سه استاد نوشتۀ جعفر مدرس صادقی در نشر مرکز به چاپ رسیده است.

درباره کتاب سه استاد

جعفر مدرس صادقی در کتاب سه استاد به ۳ تن از نویسندگان ایرانی، ابراهیم گلستان، قاسم هاشمی‌نژاد و شمیم بهار ادای دین کرده است. او در این کتاب به ویژگی‌های این ۳ نویسنده پرداخته و از جایگاه و تأثیراتی که آن‌ها بر هنر و ادبیات ایران گذاشتند، نوشته است.

او خود در توصیف آن‌ها نوشته است: برای نسلی که از اوایل دهۀ ۵۰ خورشیدی به عرصه رسید و سر از لاک خودش بیرون آورد، این ۳ تن از شاخص‌ترین قله‌ها بودند. تن ندادند به آن جریانی که داشت همه‌چیز را به یک طرف می‌برد، تن ندادند به سلیقه‌های مسلط و معمول و سوار هیچ موجی نشدند. هرکدام راه خودش را رفت و کار خودش را کرد. این ادای دین شاگردی‌ست به استادانی که هرگز به‌دنبال لشکرکشی نبودند و هیچ تلاشی هم در این راستا به خرج ندادند.

خواندن کتاب سه استاد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران تاریخ ادبیات فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جعفر مدرس صادقی

جعفر مدرس صادقی در سال ۱۳۳۳ در اصفهان به دنیا آمد. او نویسنده، مترجم و ویراستار ایرانی است که تحصیلات دبیرستانی‌اش را در اصفهان به پایان رساند و سال ۱۳۵۱ برای ادامهٔ تحصیل به تهران رفت. مدرس صادقی از ٢٣سالگی وارد مطبوعات شد و کارش را با گزارش‌نویسی در روزنامهٔ اطلاعات آغاز کرد. او سپس از سال ١٣۵٣ به «آیندگان» رفت و در سرویس فرهنگی به کار ترجمه، معرفی و نقد کتاب پرداخت. این نویسندهٔ ایرانی با انتشار رمان «گاوخونی» به شهرت رسید. این رمان سال ۱۹۹۶ به انگلیسی ترجمه و در آمریکا منتشر شد؛ همچنین به زبان‌های عربی و کردی نیز ترجمه شده است. بهروز افخمی نیز سال ١٣٨٣ فیلمی بر اساس آن ساخت که یک سال بعد در بخش «۲ هفته با کارگردانان» جشنوارهٔ فیلم کن به نمایش درآمد. از رمان‌های دیگر مدرس صادقی که به انگلیسی ترجمه شده «کلهٔ اسب» است. داستان «بالون مهتا» یکی دیگر از آثار مکتوب اوست. او رساله‌ای هم به نام «اندر آداب نوشتار» را هم نوشته است.

بخشی از کتاب سه استاد

«ابراهیم گلستان همیشه برای من ابراهیم گلستان همان چهار تا کتاب اولش باقی ماند. حتا بعد از «از راه و رفته و رفتار» که در سال ۱۳۵۳ در مجله‌ی اندیشه و هنر چاپ کرد. فصل اولی بود از خاطراتی که شروع کرده بود به نوشتن. وقتی هم که رفته بود، شنیدم داشت خاطرات می نوشت. این فصل اول را در تهران نوشت و فصلهای بعدی را قرار بود بعدن بنویسد. خب چه عیبی داشت؟ هر که می‌رفت خاطرات می‌نوشت، فقط خاطرات می‌نوشت، فقط خاطرات می‌توانست.»