کتاب تفسیر و بیش تفسیر

کتاب تفسیر و بیش‌ تفسیر نوشتهٔ امبرتو اکو، ریچارد رورتی و جاناتان کالر و ترجمهٔ فرزان سجودی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است. این اثر از مجموعهٔ «اندیشه و اندیشه‌ورزان» است.

درباره کتاب تفسیر و بیش‌ تفسیر

کتاب تفسیر و بیش‌ تفسیر مکتوبِ سه درس‌گفتارِ امبرتو اکو، نشانه‌شناس، منتقد ادبی و رمان‌نویس معاصر در دانشگاهِ کمبریج است. این درس‌گفتارها در روزهای هفتم و هشتم مارسِ سالِ ۱۹۹۰ در مجموعهٔ «درس‌گفتارهای تَنِر در بابِ ارزش‌های انسانی» ایراد شده است. این مجموعه از درس‌گفتارها از سال ۱۹۷۸ آغاز شده و هدف از آن بهبود بخشیدن به حیاتِ فکری و اخلاقیِ انسان‌ها و کمک به فهمِ بهترِ رفتار و ارزش‌های انسانی‌ است. برخی از فیلسوفان، دانشمندان و هنرمندانِ برجستهٔ معاصر در این مجموعه سخنرانی کرده‌اند. موضوع و مسئلهٔ درس‌گفتارهای اکو همان مسئلهٔ مهم هرمنوتیکِ معاصر است. اکو در برابر دو هدف معمول تفیسر، بازسازی قصد مولف و مجال دادن به قصد خواننده راه سومی را در این درس‌گفتارها مطرح می کند و آن قصدِ متن است. کتاب حاضر در شش فصل نگاشته شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «تفسیر و تاریخ»، «بیش‌تفسیر متون»، «بین مؤلف و متن»، «پیشرفت پراگماتیست»، «در دفاع از بیش‌تفسیر» و «پاسخ».

خواندن کتاب تفسیر و بیش‌ تفسیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ مدرن و نشانه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تفسیر و بیش‌ تفسیر

«درس‌گفتار پیشین، یعنی «بیش‌تفسیر متن‌ها» را با سؤالی هیجان‌انگیز به پایان بردم: آیا هنوز می‌توانیم دل‌مشغولِ مؤلف تجربی متن باشیم؟ وقتی با دوستی سخن می‌گویم یافتن نیت سخنگو برایم مهم است، و وقتی نامه‌ای از یک دوست دریافت می‌کنم برایم مهم است که بفهمم نویسنده چه می‌خواسته بگوید. به این معنا وقتی بازی قتل عام را می‌خوانم که دریدا روی متنی اجرا کرده است که امضای جان سرل را دارد، پاک گیج می‌شوم. یا بهتر بگویم آن را یک تمرین عالی در پارادوکس‌های فلسفی می‌بینم، و فراموش نمی‌کنم که زنو، وقتی امکان‌ناپذیری حرکت را نشان می‌داد، به هر حال آگاه بود که برای انجام آن دست‌کم دو حرکت داشت، حرکت لب‌ها و حرکت زبان. در هر حال، موردی هست که طی آن من با بسیاری از نظریه‌های خواننده‌مدار احساس همدلی می‌کنم. وقتی متنی در بطری گذاشته می‌شود -- و این نه‌تنها در مورد شعر و داستان، بلکه در مورد نقد عقل محض هم صادق است -- یعنی، وقتی متنی نه برای یک مخاطب واحد، بلکه برای جامعه‌ای از خوانندگان تولید می‌شود ــ مؤلف می‌داند او نه بر اساس نیاتش بلکه بر اساس راهبرد پیچیده‌ای از تعاملات تفسیر می‌شود که خوانندگان، و توانش آن‌ها در زبان به مثابۀ یک گنجینۀ اجتماعی را شامل می‌شود. منظورم از گنجینۀ اجتماعی نه فقط یک زبان مشخص با مجموعه‌ای از قواعد دستوری، بلکه کل دایرۀ‌المعارفی است که ناشی از عملکرد آن زبان است، یعنی قراردادهای فرهنگی که آن زبان تولید کرده است و خودِ تاریخ تفسیرهای پیشین بسیاری از متن‌ها، دریافت متنی که خواننده در جریان خواندن آن است.»