کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب)

کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب) نوشتهٔ آلیس میلر و ترجمهٔ گروه مترجمان شنیدار است. شنیدار نگار نوین این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی دربارهٔ واکنش بدن به احساسات.

درباره کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب)

کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب) دربردارندهٔ خلاصه‌ای از کتاب «بدن هرگز دروغ نمی‌گوید» است. آلیس میلر در این اثر درمورد اثرات پایدار تربیت خشن سخن گفته است. این کتاب، اثری است در حوزهٔ روان‌شناسی که نشان می‌دهد سرخوردگی در دوران کودکی چگونه تبعاتی بلندمدت در بزرگ‌سالی به‌همراه دارد. کتاب حاضر به بررسی تأثیراتی پرداخته که انکار هیجانات قوی و واقعی روی بدن افراد می‌گذارد. چنین انکاری، بیشتر به نام اصول اخلاقی و دینی بر افراد تحمیل می‌شود. طبق دانش و تجربهٔ شخصی نویسنده که روانکاو است، از روان‌درمانی و نیز روایت‌هایی که از افراد شنیده‌، افرادی که در کودکی آزار دیده‌اند تنها زمانی می‌توانند رفتاری عادی داشته باشند که از احساسات واقعی خود فاصله بگیرند و آن‌ها را به‌شدت سرکوب کنند. این افراد نمی‌توانند پدر و مادر خود را دوست داشته باشند و به آن‌ها احترام بگذارند؛ زیرا هنوز ناخودآگاه از آن‌ها می‌ترسند؛ هر قدر هم تلاش کنند نمی‌توانند رابطه‌ای راحت و مطمئن با والدین خود برقرار کنند. نویسنده در این کتاب سعی کرده نمونه‌های خشونت و رفتار درست و غلط والدین را آموزش دهد. آلیس میلر، این روان‌کاو مشهور به بررسی تأثیراتی پرداخته است که انکار هیجانات قوی و واقعی روی بدن انسان می‌گذارد. آلیس میلر معتقد است که این انکار بیشتر به نام اصول اخلاقی و دینی بر افراد تحمیل می‌شود. کتاب حاضر پژوهشی است که هم حاصل تجربهٔ آلیس میلر از کار با بیمارانش و هم حاصل مطالعات او بر روی زندگی‌نامه‌ها و نامه‌های نویسندگان و هنرمندانی که در این کتاب به آن‌ها پرداخته است.

خواندن کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلیس میلر

آلیس میلر، راونکاو و نویسندهٔ مشهور سوئیسی است که در سال ۱۹۲۳ در لهستان متولد شده است. او کتاب‌های بسیاری دربارهٔ علل و نتایج کودک‌آزاری و خشونت علیه کودکان نوشته است. او در این کتاب‌ها با تحلیل تجربه‌های بیمارانش و نیز واکاوی سرگذشت چهره‌های مشهوری همچون ویرجینیا وولف، فرانتس کافکا و مارسل پروست نشان داده است که چگونه تحقیر و سرخوردگی و خشم فروخورده در دوران کودکی تبعاتی بلندمدت به‌همراه می‌آورد و نتایجش در بزرگسالی و با بیماری‌هایی همچون سرطان و سکته بروز می‌کند. او چندین کتاب دربارهٔ خشونت‌ها و دوران کودکی دیکتاتور‌ها نوشته که از میان آن‌ها می‌توان به «دلهره‌های کودکی: جست‌وجوی خود واقعی»، «به صلاح خودت: خشونت پنهان در تربیت کودک و ریشه‌های خشونت» «نباید آگاه شوی: خیانت جامعه و کودک» و «بدن هرگز دروغ نمی‌گوید» اشاره کرد.

بخشی از کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید (خلاصه کتاب)

«اگر خود را مجبور کنیم احساساتی داشته باشیم که واقعاً نداریم، اگر ندانیم واقعاً چه می‌خواهیم و چه نیازهایی داریم، دیگر از خودِ واقعی‌مان چیزی باقی نمی‌ماند. اگر احساساتی نامأنوس را با خود یدک بکشیم با پیامدهای خودفریبی مواجه خواهیم شد.

اینکه ما واقعاً چه کسی هستیم، در احساسات واقعی‌مان ریشه دارد. احساسات واقعی من با تجارب من انطباق دارد و نگهبان این تجارب، بدن ماست؛ حافظه بدنمان.

اگر احساسی مثل خشم را نادیده بگیریم، دیگر نمی‌توانیم خود را دوست بداریم. متأسفانه روش‌های درمانی فراوانی برای دستکاری احساسات ساخته شده‌اند. درمانگرانی که از این روش‌ها بهره می‌برند به ما یاد می‌دهند تا از رنج کشیدن دست بکشیم و از زندگی لذت ببریم. ممکن است این روش‌ها موقتاً جواب دهند، اما پس از مدتی بدن مجدداً شورش می‌کند.

نه‌تنها میراث تربیت مسموم، عرف‌های اخلاقی و امر و نهی‌های مذهبی، ما را از به پرسش کشیدن فرمان چهارم بازمی‌دارند، بلکه برخی نظریات روانکاوی نیز بر چنین امر اشتباهی سرپوش می‌گذارند. اجبار اخلاقی بسیاری از درمانگران برای خودداری از مقصر دانستن والدین، منجر به جهلی اختیاری درباره دلایل بیماری و درنتیجه، امکان درمان آن می‌شود.

یک ارتباط مخرّب بر اساس تحریف واقعیت و مقصر دانستن دیگران برای داشتن هیجاناتی ناخواسته شکل می‌گیرد؛ هیجاناتی که درحقیقت نشأت‌گرفته از دوران کودکی و رفتار والدین است.

یکی از واکنش‌های متداول بدن نسبت به ارتباط مخرّب سرکوب احساسات، خودفریبی، بی‌اشتهایی و سوءتغذیه است. بی‌اشتهایی یک اختلال روانی است. وقتی فردی آن‌قدر وزن کم می‌کند که جانش به خطر می‌افتد، یعنی ذهن او از چیزی متأثر شده است اما آن را انکار می‌کند.

پیامد انکار می‌تواند درست عکس بی‌اشتهایی نیز باشد. عده‌ای نیز به سراغ پرخوری‌های عصبی می‌روند و به چاقی‌های بیمارگونه مبتلا می‌شوند.»