کتاب مترو ۲۰۳۴

کتاب مترو ۲۰۳۴ نوشتهٔ دمیتری گلوخوفسکی و ترجمهٔ فربد آذسن است. انتشارات کتابسرای تندیس این رمان روسی و علمی - تخیلی را منتشر کرده است.

درباره کتاب مترو ۲۰۳۴

کتاب مترو ۲۰۳۴ (Metro 2034) که جزو پرفروش‌های بازار نشر بوده، حاوی رمانی علمی - تخیلی و پساآخرالزمانی است که اولین‌بار در سال ۲۰۰۹ میلادی چاپ شد. این رمان که دنباله‌ای بر کتاب بسیار موفق و پرفروش «مترو ۲۰۳۳» است، داستان بقا و تلاش انسان‌ها در محیط متروی شهر مسکو پس از جنگ جهانی سوم را روایت کرده و مخاطبان را با بخش‌های ناشناختهٔ جهان مترو آشنا می‌کند. گفته شده است که این رمان با حوادثی بسیار هیجان‌انگیز و تکان‌دهنده، شخصیت‌هایی قابل‌باور و سرسخت، تنشی دلهره‌آور و طنزی تلخ و تاریک تا مدت‌ها در ذهن مخاطبان بی‌شمار خود باقی خواهد ماند. داستان چیست؟ سال ۲۰۳۴ است. از حوادث «وادنخا» و مأموریت «آرتیوم» و همراهانش که به نابودی موجودات تاریکی و زیستگاهشان منجر شد، یک سال سپری شده است. در آن سوی دیگر مترو، ساکنین ایستگاه سِواستوپولسکایا روزانه در حال دست‌وپنجه نرم‌کردن با تهدیدات و مشکلات گوناگون هستند. سرنوشت ایستگاهشان وابسته به محمولهٔ مهماتی است که رو به اتمام است. مفقودشدن کاروان‌های عازم به ایستگاهشان و قطع‌شدن خطوط ارتباطی با ایستگاه‌های دیگر، آن‌ها را به آستانهٔ نابودی نزدیک کرده است. برای حل این مشکلات، گروهی کوچک به مأموریت اعزام می‌شوند؛ «احمد جوان»، «هومر پیر» که رؤیای ادیب‌شدن و جاودانه‌کردن بخشی از تاریخ را که خود در آن زندگی می‌کند در سر دارد و در آخر «شکارچی» که زمانی در میان موجودات تاریکی گم شده بود ولی اکنون با هویتی جدید و غیرمنتظره به جمع انسان‌های مترو بازگشته است، رمان را پیش می‌برند. «ساشا»، دختر مردی تبعیدشده که قبلاً فرماندهی یک ایستگاه را بر عهده داشته، به آن‌ها ملحق می‌شود. از روی این رمان به قلم دمیتری گلوخوفسکی، بازی هم ساخته شده است. رمان حاضر ۱۸ فصل دارد و دومین جلد از مجموعه‌ای به نام «مترو» است.

خواندن کتاب مترو ۲۰۳۴ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر روسیه و قالب رمان علمی - تخیلی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مترو ۲۰۳۴

«میلیون‌ها سال است که بشر در حال پرسه زدن در زمین بوده است، ولی آن تغییر جادویی که یک حیوان زرنگ و اجتماعی را به چیزی کاملاً متفاوت و بی‌سابقه تبدیل کرد، همین ده‌هزار سال پیش اتفاق افتاد. واقعاً عجیب است تصور این‌که او نود و نه درصد از پیشینه‌ی تاریخی خود را صرف غارنشینی و خوردن گوشت خام کرده بود، بدون این‌که بداند چگونه خود را گرم نگه دارد، ابزار و سلاح‌هایی کارآمد بسازد یا حتی به درستی سخن بگوید! همچنین دامنه‌ی احساساتی که توانایی تجربه کردنشان را داشت، چندان او را از میمون‌ها یا گرگ‌ها متمایز جلوه نمی‌داد: سرما، ترس، وابستگی، اضطراب، رضایت.

چطور موفق شد طی گذر چندین قرن، توانایی ساختن و تفکر و ثبت و ضبط افکارش را پیدا کند، ساختار مواد پیرامون خود را تغییر دهد و چیزهای جدید اختراع کند؟ چرا او حس نیاز به نقاشی کردن را پیدا کرد و چگونه موسیقی را کشف کرد؟ او چگونه توانست کل دنیا را به تسخیر خود درآورد و آن را بر اساس نیازهای خود تغییر دهد؟ ده هزار سال پیش این حیوان به چه چیزی دست پیدا کرد؟

آتش؟ آتشی که منجر شد انسان به قابلیت رام کردن نور و گرما، بردن آن به نواحی سرد و سکونت‌ناپذیر و سرخ کردن گوشت حیوانات برای سیر کردن شکم خود دست پیدا کند؟ ولی آتش به جز کمک کردن به انسان برای توسعه‌ی قلمروی خود، چه تغییر دیگری ایجاد کرد؟ موش‌ها موفق شدند بدون کمک آتش کل سیاره را تصرف کنند؛ و این کار را با همان وضعیت و حالت اولیه‌شان انجام دادند؛ یعنی به عنوان جوندگانی زیرک و اجتماعی. نه، مسلماً آتش دلیل این تغییر نبود، حداقل نه‌تنها دلیل آن. حق با موزیسین بود. پای چیز دیگری در میان بود... ولی چه چیزی؟ زبان؟ مسلماً تراش دادن افکار آشفته و تبدیل کردنشان به الماس درخشان کلمات، ارزهایی جهانی که می‌توان همه‌جا از آن‌ها استفاده کرد، وجه تمایزی اساسی بین انسان و حیوان است؛ اهمیت این قابلیت، نه صرفاً در ابراز آنچه که در سر انسان می‌گذرد، بلکه در چیدن آن‌ها به ترتیبی درست، در قالب بخشیدن به تصاویری مبهم که همچون آهن ذوب‌شده شکلی جامد پیدا می‌کنند، تجلی می‌یابد. این قابلیت در داشتن ذهنی آزاد و قضاوتی بی‌طرفانه، قابلیت برقرار کردن نظم و انتقال دانش از طریق زبان به شکلی مشخص و قابل‌فهم خلاصه می‌شود؛ و بدین ترتیب شرایط را برای سازمان‌دهی، به اطاعت درآوردن زیردستان، تشکیل دادن ارتش و ساختن یک کشور فراهم می‌کند.»