کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران

کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران به‌قلم ابوالحسن ضیاء ظریفی را انتشارات شیرازه کتاب ما منتشر کرده است. این کتاب به تاریخچهٔ مبارزات دانشجویان ایران در سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ می‌پردازد.

درباره کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران

یکی از ارکان مهم مبارزات سیاسی و کنشگری اجتماعی در ایران معاصر، حضور فعال دانشجویان در عرصهٔ مطالبه‌گری و فعالیت‌های سیاسی بوده است و بهتر است برای درک عمیق‌تر رخدادهای کلان تاریخ معاصر ایران به پیشینهٔ این حضور پرداخته شود. کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران کوشیده است تا با تمرکز بر اقدامات دانشجویان دانشگاه تهران در این عرصه، به بررسی و واکاوی فعالیت‌های سیاسی آنان در در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ پرداخته و فصل جدیدی از مطالعات تاریخی را به روی خوانندگان علاقه‌مند بگشاید. 

خواندن کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به مطالعهٔ تاریخ معاصر ایران به‌ویژه اثر جنبش‌های دانشجویی در رقم خوردن وقایع تاریخی، از خواندن این کتاب سود خواهند برد.

بخشی از کتاب سازمان دانشجویان دانشگاه تهران

«استقلال کشور، آزادی و عدالت اجتماعی سه مقوله‌ای هستند که در طی دویست سال اخیر دغدغهٔ خاطر مردم میهن‌پرست و روشنفکران جامعهٔ ما بوده‌اند. متأسفانه به‌جز چند سال محدود حکومت ملی دکتر مصدق، تا قبل از انقلاب بهمن ۱۳۵۷ استقلالی برای کشور ما نبود و آزادی و عدالت اجتماعی نیز همچنان مسئلهٔ روز برای ملت ما است. در طی این مدت طولانی و به خصوص در صد سال گذشته جوانان وطن ما و به‌ویژه دانشجویان مدارس عالی و دانشگاه‌ها سعی کردند در تحولات اجتماعی میهن استبدادزدهٔ ما نقش خود را ایفا کنند. بدون شک تحولات اقتصادی و اجتماعی اروپا در دویست سال گذشته تأثیر شگرفی در آگاهی مردم مشرق‌زمین ازجمله ایران داشته است. اعزام محصلین به اروپا که آغازگر آن عباس‌میرزا بود نقطهٔ تحولی در سیر تکامل فکری مردم میهن ما به وجود آورد. تأثیر غرب بر اقتصاد و بافت اجتماعی و سیاسی کشور ما آنچنان بود که پس از کشمکش‌ها و درگیری‌های فراوان بین مردم و دستگاه حاکمه، شهادت امیرکبیر، کشتن ناصرالدین شاه، غلبه بر محمد‌علی شاه به مشروطیت انجامید و در طی هشتاد سال گذشته این مبارزه برای استقلال ملی و آزادی همچنان ادامه داشت. بررسی ریشه‌های تاریخی عقب‌ماندگی ایران در طی قرون گذشته مسئله‌ای نیست که بخواهم در این مبحث مورد امعان نظر قرار دهم ولی بی‌شک نفوذ قدرت‌های استعماری و سپس استعمار نو به‌خصوص قدرت روسیهٔ تزاری، امپراتوری انگلیس و امپریالیسم تازه‌نفس آمریکا در این عقب‌ماندگی نقش اساسی داشته است. در هر یک از دوره‌های تاریخی میهن استعمار‌زدهٔ ما کسانی بودند که با درک صحیح از موقعیت کشور راهکارهایی را برای رهایی از غفلت و جهالت مردم میهن ما و آشنا ساختن آن‌ها به حقوق سیاسی خویش پیش می‌گرفتند و در مقابل فساد دربار و دولت به مقاومت می‌پرداختند. در زمان ولایت‌عهدی عباس میرزا و وزارت قائم مقام اول و قائم مقام دوم علاوه بر اعزام محصلین به اروپا که در نشر افکار جدید تأثیر به‌سزایی داشته است بسیاری از کتب فنی و علمی از زبان‌های خارجی به فارسی ترجمه گردیدند. مترجمین بدین‌وسیله توانستند با انتشار سفرنامه‌ها و مسائل تاریخی و جغرافیایی شمه‌ای از آنچه که در ممالک اروپا و آمریکا می‌گذشت به اطلاع زمامداران و مردم روشنفکر برسانند. در این میان سفرا و نمایندگان سیاسی کشورهای اروپایی و بعضی از بازرگانان ارمنی و اروپایی که به قصد تجارت به ایران سفر می‌کرده‌اند نیز نقش بزرگی داشتند. شدت علاقهٔ مردم به فراگیری علم و آشنایی با فرهنگ اروپایی به‌اندازه‌ای بود که خوانین بختیاری تصمیم گرفتند که گروهی از فرزندان خود را به اروپا بفرستند.»