کتاب مغز عاطفی

کتاب مغز عاطفی نوشتهٔ جوزف ای. لدو و ترجمهٔ نسیم معظمی است. پندار تابان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب زیربنای مرموز زندگی هیجانی.

درباره کتاب مغز عاطفی

کتاب مغز عاطفی به قلم جوزف ای. لدو، متخصص اعصاب نوشته شده است. این کتاب دربارهٔ مکانیسم‌های ارتباطی مغز و احساسات قابل‌ درک، واضح و قانع‌کننده سخن گفته است. مطالعهٔ این اثر می‌تواند به‌طور مستقیم برای درک ماهیت اضطراب، این رایج‌ترین اختلال عاطفی جهان معاصر به کار برده شود. جوزف ای. لدو برای توصیف بیشتر اصول کلی نظریهٔ خود، احساس ترس را تشریح کرده است؛ احساسی ارزشمند و مهم در بشر که بقای نسل او تا اندازهٔ بسیاری به آن وابسته بوده است. این نویسنده توضیح داده است که چگونه هنگام مطالعهٔ واکنش‌های ترس در حیوانات به ایده‌اش دربارهٔ اهمیت آمیگدال در احساسات و عواطف دست یافته است. هنگامی که حیوانی می‌ترسد، تغییراتی فیزیکی مانند افزایش ضربان قلب، فشار خون و یخ‌زدن را از خود نشان می‌دهد. پاسخی که حیوان به ترس می‌دهد، توسط فرایندی به نام شرطی‌سازی از جانب آمیگدال تنظیم می‌شود؛ پاسخی که بنا به اقتضای شرایط، گاه فرارکردن است و گاه بی‎‌‌حرکت‌ماندن. تغییرات فیزیکی که از طرف آمیگدال بر جسم اعمال می‌شود، حیوان و انسان را قادر می‌کند بسته به میزان خطر در موقعیت برای فرار، پرواز، مخفی‌شدن یا حمله آماده شود. وضعیتی مشابه را می‌توان دربارهٔ دیگر احساسات یا اختلالاتی نظیر افسردگی، اضطراب، فوبیاها، روان‌پریشی‌ها و... هم در نظر گرفت. در این باره بیشتر بدانید.

خواندن کتاب مغز عاطفی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد زندگی هیجانی و زیربنای آن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مغز عاطفی

«هنگامی که به انسان CS یا همان محرک شرطی، ارائه می‌شود که هشیارانه قابل درک است و رسیدن قریب‌الوقوع محرک دردناکی را پیش‌بینی می‌کند، معمولاً در طول CS احساس ترس یا اضطراب می‌کند. بنابراین ممکن است بگوییم CS حالتی از ترس را ایجاد می‌کند که باعث واکنش می‌شود. در واقع تعدادی از روان‌شناسان و عصب‌شناسان که شرطی‌سازی ترس را مطالعه می‌کنند، فرض می‌کنند که «ترس» CS را به CR متصل می‌کند. با این حال، مانند پاولف و جیمز، من واردکردن حالت هشیارانهٔ ترس را در زنجیره رویدادهای متصل‌کنندهٔ محرک‌ها به پاسخ‌های ترس، نه لازم و نه مطلوب می‌دانم. دلایل من به شرح ذیل است؛. اول، روش‌های شرطی‌سازی ترس را می‌توان برای جفت‌کردن واکنش‌های دفاعی به محرک‌های خنثی در کرم‌ها، مگس‌ها، حلزون‌ها و همچنین در ماهی‌ها، قورباغه‌ها، مارمولک‌ها، کبوترها، موش‌ها، گربه‌ها، سگ‌ها، میمون‌ها و انسان‌ها استفاده کرد. من شک دارم که همهٔ این حیوانات به‌طور هشیارانه ترس را در حضور CS پیش‌بینی‌کنندهٔ خطر تجربه کنند. مسلماً این مسیر محکوم به شکست است و من بحث مفصل دربارهٔ آن را تا فصل ۹ به تأخیر می‌اندازم. اما اگر فعلاً فرض کنیم که من درست می‌گویم و برای توضیح واکنش‌های ترس در برخی گونه‌ها نیازی به ترس هشیارانه نداریم، پس به توضیح پاسخ‌های ترس در انسان‌ها نداریم. دوم، حتی در انسان‌ها، گونه‌ای که در آن می‌توانیم فرایندهای هشیارانه را با اطمینان مطالعه کنیم، شرطی‌سازی ترس می‌تواند بدون آگاهی هشیارانه از CS یا رابطهٔ بین CS و US به دست آید. ترس هشیارانه‌ای که می‌تواند همراه با شرطی‌شدن ترس در انسان باشد، دلیلی برای پاسخ‌های ترس نیست. این یک پیامد و نه پیامد اجباری فعال‌کردن سیستم دفاعی در مغزی است که هشیاری هم دارد.

یکی از جنبه‌های کلیدی شرطی‌سازی ترس که آن را به‌عنوان ابزاری برای مطالعهٔ مکانیسم‌های مغزی ترس ارزشمند می‌کند، این است که پاسخ‌های ترس با محرک خاصی همراه می‌شوند. این چندین مزیت مهم را به همراه دارد. اولاً، هنگامی که محرک به‌عنوان محرک آموخته‌شدهٔ ترس تثبیت شود، منجر به بیان پاسخ‌های ترس در هر بار رخ‌دادن آن خواهد شد. بنابراین ابراز پاسخ ترس تحت کنترل آزمایشگر است که بسیار مناسب است. ثانیاً، ما می‌توانیم شروع به ساخت مدار پردازش هیجانی بر روی شانه‌های سازمان شناخته‌شدهٔ سیستم حسی درگیر با CS کنیم. از آنجا که سیستم‌های حسی بهتر از سایر جنبه‌های مغز درک می‌شوند، می‌توانیم از آن‌ها به‌عنوان سکوی پرتاب استفاده کرده و مدار پردازش ترس را از آن‌ها ردیابی کنیم. ثالثاً اینکه، CS می‌تواند محرک حسی بسیار ساده‌ای باشد که با حداقل قدرت مغز پردازش می‌شود و به ما این امکان را می‌دهد که بسیاری از ماشین‌های شناختی در مطالعهٔ ترس را کنار بگذاریم. به‌عبارت دیگر، می‌توانیم بررسی کنیم که مغز چگونه خطر ناشی از محرک را ارزیابی می‌کند، بدون اینکه در چگونگی پردازش خود محرک زیاده‌روی کند. در حالی که می‌توان از صدایی ساده یا جمله‌ای گفتاری به‌عنوان CS استفاده کرد، ردیابی مسیرهای درگیر در شرطی‌شدن ترس تا جمله بسیار دشوارتر خواهد بود؛ زیرا پردازش جمله عملیات مغزی بسیار پیچیده‌تر و کم‌تر درک‌شده‌ای است.»