کتاب منظومه عشق

کتاب منظومه عشق نوشتۀ علیرضا پوربزرگ (وافی) در انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی به چاپ رسیده است.

درباره کتاب منظومه عشق

شعر یکی از گونه‌های کهن ادبی و شاخه‌ای از هنر است. کلامی موزون که برای به اشتراک گذاشتن ایده‌ها، بیان احساسات، خلق تصویر، هنرمندانه به کار گرفته می‌شود و قوۀ تخیل خواننده را برمی‌انگیزد. لغات، اصطلاحات، حسن ترکیب، وزن، قافیه و قواعد همگی در ساخت شعر مؤثر هستند؛ اما موضوع اصلی به ذوق و طبع شاعری و خلاق شاعر برمی‌گردد. درواقع، شعر وقتی به غایت خود می‌رسد که توانسته باشد اذهان را تصرف کند و عاطفه و خیال را منتقل کند. شاعر، نقاشی زبردست است که خوبی‌ها و بدی‌ها را مجسم می‌کند و جامعۀ خود را به بهترین بیان توصیف می‌کند. شعر یکی از راه‌های انتقال احساسات است. شاعر برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمۀ روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند. شعر، همین زبان است.

کتاب منظومه عشق در ستایش جوانمردی بیش از ۳۵۰ شهید ارتشی است. قالب این اشعار مثنوی است. در واقع منظومه عشق، مثنوی بلندی است که در دو بخش تدوین شده است. بخش دوم آن به شهدای دانشگاه امام علی(ع) اختصاص دارد. در این مثنوی، سراینده به تناسب موضوع غزلی گنجانده و سپس کلامش را در قالب مثوی ادامه داده است. وزن شعری این منظومه برگرفته از ساقی‌نامه، سرودۀ سید رضی‌الدین آرتیمانی از سادات و عارفان دورۀ شاه عباس صفوی است. علیرضا پوربزرگ (وافی)، سرایندۀ این منظومه می‌گوید برای انتخاب وزن نیاز به بحری داشتم که بتوانم در آن هم مطالب حماسی بیاورم و هم عرفانی؛ به‌همین دلیل بحر تقارب را انتخاب کردم. او که خود نظامی بوده و در ارتش خدمت کرده می‌گوید آنچه در این کتاب آمده فریاد دل یک نظامی عاشق است.

خواندن کتاب منظومه عشق را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران شعر فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب منظومه عشق

«بده ساقی از آن می آتشین

که برهم زنم آسمان و زمین

به مستی روم تا سر نه فلک

که بزدایم از سینه‌ها رنگ شک

سپس مست مستانه لب واکنم

و این ماجرا خوش انشا کنم

بگویم من از لحظه‌های نبرد

ز صدها دلاور ز صد شیرمرد

سخن از دلی پاک و بی‌کینه است

که خود قصه‌ای نوش و دیرینه است

مرا داغ دیرینه امشب خوش است

دل پاک ایینه امشب خوش است

مرا با سبوئی تو پرواز ده

تو دیروز پیروز ما باز ده

چه دیروز، دیروز فخرآفرین

به میدان پیکار فتح‌المبین

به رزمی که در آن خدا جلوه داشت

صفا و یقین و ولا جلوه داشت

بگو از زمانی که ایثار بود

سر هر کسی تشنۀ دار بود

به آن لحظه‌های خوش انتظار

به شوق تماشای سیمای یار»