کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل

کتاب الکترونیکی «اقلیت ها در حقوق بین الملل» نوشتهٔ محمدرضا عظیمی در انتشارات شیرازه کتاب ما چاپ شده است.

درباره کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل

کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل در ۳ بخش به ترتیب زیر تنظیم شده است:

بخش اول شامل ۲ فصل است و به‌صورت کلی به بیان تاریخچهٔ حمایت از اقلیت‌ها و تبیین مفهوم اقلیت، که در تمام اسناد مربوط مجهول و مبهم مانده است، اختصاص دارد.

فصل اول به سیر تحول و پیشینهٔ حمایت از حقوق اقلیت‌ها در ۳ دورهٔ مهم تاریخی تا زمان تدوین و تصویب «اعلامیهٔ حقوق اشخاص متعلق به اقلیت‌های...» پرداخته‌ است. در فصل دوم با اشاره به وجود ابهام درتعریف مفهوم اقلیت، به ضرورت طبقه‌بندی گروه‌های اقلیتی با توجه به تعدد خواست‌های آنان و بررسی تعاریف پیشنهادی صاحب‌نظران و مفهوم اقلیت اشاره می‌شود.

بخش دوم نیز در ۲ فصل، به ضرورت‌های حمایت نظام بین‌المللی حقوق بشر از حقوق اقلیت‌ها اختصاص دارد.

در بخش سوم، جایگاه حمایت از حقوق اقلیت‌ها درحقوق بین‌المللی کنونی بررسی خواهد شد.

کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به وکلا، قضات، دانشجویان حقوق و دوستداران مطالعهٔ کتاب‌های حقوقی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل

«تا پیش از پیدایش «دولت ملی» در اواخر سدهٔ هجدهم میلادی، دین مهم‌ترین و عمده‌ترین عامل شناسایی افراد و گروه‌های مختلف اجتماعی بود و وابستگی و تعلّق دینی بر سایر وابستگی‌ها، اعم از قومی یا ملی، یا نژادی و زبانی برتری داشت. چنانکه در قلمرو دو دین بزرگ جهانی (اسلام و مسیحیت) پیروان سایر ادیان به چشمِ اقلیت نگریسته می‌شدند و گروه‌های اقلیت قومی، زبانی و غیره مورد توجه نبودند. در این زمینه اولین مقرره‌ها در روابط بین دولت‌ها با هدف حمایت از برخی گروه‌های مذهبی تنظیم شد و بیش از آن‌که بر شناسایی و تضمین حقوق اعضای آن گروه‌ها ناظر باشند، به ضرورت رواداری و وجود تسامح مذهبی تأکید داشتند. در عهد قدیم، در معاهده‌های صلح منعقده بین ژوستینین امپراتور روم شرقی و کوروش شاهنشاه ایران، از برخی اقلیت‌های مذهبی داخل سرزمین‌های دو امپراتوری حمایت‌هایی صورت می‌گرفت. از این‌روی، اساساً تا اوایل قرن بیستم و به‌ویژه پس از جنگ جهانی اول مفهوم اقلیت و نظام حمایت از اقلیت‌ها تنها اقلیت‌های مذهبی را دربر می‌گرفت. در اروپای قرون وسطا (۱۴۵۳-۳۹۵ م.) و در زمان پیوستگی کامل دین و سیاست، تنها اقلیت‌های موجود، اقلیت‌های مذهبی بودند و با وجود اقوام مختلف، با ویژگی‌های زبانی و فرهنگی گوناگون، ازآن‌جا که اساس رسمیت حکومت، یگانگی دینی بود، یهودیان تنها اقلیت آن روزگار شناخته می‌شدند. پایان سدهٔ شانزدهم میلادی اگرچه آغاز پیروزی نهضت بازپیرایی و اصلاح دینی و پذیرش آزادی‌های مذهبی بود، اما مسألهٔ اقلیت‌های مذهبی همچنان مناقشه‌ای لاینحل باقی مانده بود. بعد از قرن‌ها تعقیب و آزار گروه‌های اقلیت مذهبی (از قرن یازدهم تا شانزدهم)، نهضت اصلاح دینی و جنبش پروتستانتیستی لوتر، کالوَن و پیروان‌شان نیز به سهم خود به تشکیل تعداد زیادی از گروه‌های اقلیت مذهبی در بسیاری از کشورها انجامید و از این‌جهت، مسألهٔ رواداری و احترام به حقوق اعضای گروه‌ها همچنان مورد توجه بود.»