بریده‌هایی از کتاب اقلیت ها در حقوق بین الملل

به‌رغم تداول و استعمال کلمهٔ اقلیت در مفهوم پارلمانی آن، معنای امروزی اقلیت، دلالت شمارشی و عددی ندارد، بلکه این اصطلاح مجموعاً در مورد همهٔ گروه‌هایی به‌کار می‌رود که در یک جامعه زندگی می‌کنند و به علت وابستگی‌ها و تعلق‌های قومی، مذهبی، زبانی، یا حتی غرابت رفتار و عادات، از دیگر افراد آن جامعه متمایز می‌شوند. در صورتی که این‌گونه افراد زیر سلطه باشند یا از مشارکت در کار جامعه کنار گذاشته شوند یا در معرض تبعیض و تعدی قرار گیرند و سرانجام اگر نوعی احساس تعلق جمعی و گروهی نیز داشته باشند، اقلیت محسوب می‌شوند. به قول فتحعلی آخوندزاده، اقلیت یعنی: «همهٔ آنهایی که مغلوب اکثریت غالبین و منکوب ارجل‌الظالمین هستند.» تمایز اقلیت‌ها به علت صفت‌ها و ویژگی‌های خاص آنان و قرار گرفتن‌شان در موقعیت فرودست، علت اولیه و اساسی تشکیل یک اقلیت است. چنان‌که ژان پل سارتر گفته بود: «یهودی کسی است که دیگران او را یهودی می‌خوانند. این یهودی‌ستیزی است که یهودی ایجاد می‌کند.»

اقلیت به گروهی از افراد گفته می‌شود که جمعیتی کمتر از بقیهٔ مردم کشور یا ایالتی از کشور دارند و در حاکمیت حضوری مؤثر ندارند. اعضای این گروه از ویژگی‌های متفاوت قومی، مذهبی یا زبانی برخوردارند و برای حفظ آن خصایص احساس همبستگی دارند. گروه‌های اقلیت برحسب سکونت مجتمع یا پراکنده، تبعه یا بیگانه بودن و تقدم و تأخر سکونت‌شان در کشور، از حمایت‌های مندرج در نظام حقوق اقلیت‌ها برخوردار می‌شوند.

اقلیت‌های ملی تنها در کشورهایی وجود دارند که دولت ملی بر پایهٔ ملیت ویژه‌ای ایجاد شده باشد و دولت شکل و ساختار خود را تنها با محوریت همان ملت پدید آورده باشد. به این ترتیب، این انطباق در تمام سرزمین و با تمام گروه‌های ملی ایجاد نشده است و همین امر عامل پیدایش اقلیت‌های ملی خواهد بود