کتاب لذت های ناممنوع

کتاب لذت های ناممنوع نوشتهٔ آدام فیلیپس و ترجمهٔ نصراله مرادیانی است. نشر بیدگل این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این کتاب اثری از نویسندهٔ کتاب‌های «حسرت»، «عاقل‌شدن» و «در باب تعادل» است.

درباره کتاب لذت های ناممنوع

دربارهٔ لذت‌های ممنوع زیاد نوشته‌اند، ولی دربارۀ لذت‌های ناممنوع چه؟ آدام فیلیپس در کتاب لذت‌ های ناممنوع استدلال می‌کند که این لذت‌های ممنوعه‌اند که فکر ما را به خود مشغول می‌کنند، ولی اگر عمیق‌تر بیندیشیم، شاید بتوانیم از امور ناممنوع هم به‌اندازۀ تابوها لذت ببریم. او به خواننده یادآوری می‌کند که با محدودشدن ما، تحت قیدوبند امر ممنوعه و قوانینش، جهانمان چقدر محدود می‌‌شود. «لذت‌های ناممنوع» کتابی است که از احساساتی همچون ناامنی و بی‌ثباتی در زندگی مدرن سخن می‌گوید و پویاییِ فلسفی، روان‌شناختی و اجتماعی‌ای را که بر میل انسان حاکم است، مورد بررسی قرار می‌دهد. طرح کلی آدام فیلیپس در این اثر، ریشه در ایده‌ٔ جالب و آرمان‌گرایانه‌ای دارد که او آن را چنین بیان می‌کند: «چطور لذت‌های ممنوع چنین جایگاهی در جهان و ذهن ما دارند؟ و اینکه اگر بنا باشد لذت‌های ناممنوع را ترویج دهیم و خود و دیگران را بهشان ترغیب کنیم؟» این نویسنده در تلاش برای یافتن پاسخی برای این پرسش که بر سر ارزش‌ها، معنای زندگی و لذت‌های ممنـوع چه می‌آید و چه باید بیاید، است. آیا لذت‌های ممنوع و ناممنوع می‌توانند از هم چیزی بیاموزند؟ بخوانید تا بدانید. این کتاب شامل پنج فصل است که عبارت‌اند از «وضع‌کردن قانون»، «فوت‌وفن فرمان‌برداری»، «علیه خودنکوهی»، «لذت‌های ناممنوع» و «خودِ زندگی».

خواندن کتاب لذت های ناممنوع را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به علاقه‌مندان به فلسفه و روان‌کاوی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آدام فیلیپس

آدام فیلیپس در ۱۹ سپتامبر ۱۹۵۴ در کاردیف ولز زاده شد. او در نوجوانی به ادبیات علاقه‌مند شد و در کالج «کلیفتون» تحصیل کرد. او یک روان‌درمانگر و نویسندهٔ بریتانیایی در حوزهٔ روان‌کاوی است. مطالعهٔ زندگی‌نامهٔ «کارل یونگ» الهام‌بخش او شد تا روان‌کاو شود. او معتقد است که روان‌کاوی ارتباط نزدیکی به شعر دارد تا پزشکی. او از ۲۷سالگی، برای شروع کار روان‌کاوی آماده بود و ازآنجاکه علاقهٔ خاصی به کودکان داشت، به‌عنوان روان‌درمانگر کودک شروع به کار کرد. آدام فیلیپس برای منابع فکری خود از فلسفه، ادبیات و سیاست استفاده می‌کند. این نویسنده از سال ۲۰۰۳ ویراستار ترجمه‌های جدید نوشته‌های زیگموند فروید در انتشارات «پنگوئن» بوده است. کتاب‌های «لذت‌های ناممنوع»، «حسرت»، «عاقل‌شدن» و «در باب تعادل» از آثار مکتوب او است.

بخشی از کتاب لذت های ناممنوع

«نیچه، که دربارهٔ کتاب دوران جوانی‌اش ابراز ندامت بسیار می‌کند، افسوس می‌خورد از اینکه، در مقام مردی جوان، زبان و ارزش‌های مردان موردستایشش، که ازشان تقلید می‌کرده، او را فریفته است. می‌نویسد: «من اکنون بسیار پشیمانم که در آن زمان شجاعت (یا گستاخی؟) نداشتم که به خود اجازه دهم برای بیان چنین نظرات شخصی و بی‌محابایی زبانی برای خودم ابداع کنم و، درعوض، برای بیان ارزیابی‌های ناآشنا و تازه تلاش می‌کردم»؛ که منظورش در اینجا تلاش برای ارزیابی زبان فلاسفهٔ قدیمی‌تر است، خصوصاً ایمانوئل کانت و آرتور شوپنهاور. به‌زعم نیچه، یکی از چیزهایی که چه‌بسا موجب یأس و حرمان می‌شود این است که آدمی به زبان خودش حرف نزند؛ که اجازه بدهد اشخاصِ تحسین‌شده به‌جایش حرف بزنند؛ از چیزهایی لذت ببرد که به او تحمیل شده است. نیچه‌ـ‌ـ‌ـ‌تا حدودی ملهم از خواندن رالف والدو امرسون‌ـ‌ـ‌ـ‌پیوسته بیش‌ازپیش معتقد بود این ارادت‌ها و سرسپردگی‌ها نمی‌گذارند آدمی آن ضروری‌ترین کار را بکند، آن کاری را که بیش از هر چیز دیگر دلیلی است برای زندگی: مبدل‌شدن به آن که هستی.

تو گویی آنچه در نیچه حلول کرده بود تفاوت بین این بود که از خودت بپرسی «چه کسی را تحسین می‌کنم؟» و اینکه بپرسی «چه کسی را می‌خواهم تحسین کنم؟» ولی آنچه نیچه، در ادامه، از کتاب جهان همچون اراده و تصورِ (۱۸۱۸) شوپنهاور نقل می‌کند دقیقاً به جان کلام معمای نیچه ربط دارد؛ به مرد جوانی که کتاب را نوشته بود و بعد به مرد میان‌سالی که آن را از نو به خودش و به خواننده‌هایش معرفی می‌کند؛ شوپنهاور می‌نویسد: «هر چیز تراژیکی، به هر شکلی که ظاهر شود، گرایش آشکاری به امر والا دارد و آنچه این گرایش را به آن می‌بخشد پیدا شدن این شناخت است که جهان و زندگی نمی‌توانند خشنودی حقیقی برای ما به ارمغان آورند، و لذا ارزش دلبستگی ما را ندارند.»